Ολοκληρώνω σήμερα τις αναφορές μου στα πενηντάχρονα του ΠΑΣΟΚ με μια ακόμα διδακτική ιστοριούλα, όχι προσωπική σαν τη χαριτωμένη χθεσινή. Εξίσου συμβολική όμως. Με μια επισήμανση πριν τη διηγηθώ.
Γιατί στην επέτειο των πενήντα χρόνων του ΠΑΣΟΚ γίνεται τόσος ντόρος, ενώ για τα πενηντάχρονα της ΝΔ δεν κουνήθηκε φύλλο; Η μια άποψη είναι ότι τα γενέθλια κάποιου που συνεχίζει τη ζωή του κραταιός, τα θυμούνται δεν τα θυμούνται δέκα φίλοι. Ενώ στο μνημόσυνο κάποιου που άφησε πίσω του πέντε πράγματα, γεμίζει η εκκλησία και το προαύλιο μαζί. Η άλλη άποψη είναι ότι πράγματι το αποτύπωμα που άφησε το ΠΑΣΟΚ στη μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι ισχυρότερο από οποιουδήποτε άλλου κόμματος, ανεξαρτήτως αν θεωρούμε αυτή την επίδραση θετική ή αρνητική. Διαλέξτε και πάρτε.
Τέλος πάντων, ας πω την ιστορία μου και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα σας. Ο Ανδρέας κερδίζει τις εκλογές του 1981 και χρίζει υπουργούς κάτι αλλόκοτους τύπους που εμφανισιακά και σε συμπεριφορά δεν είχαν καμία σχέση με την καθεστηκυία πολιτική τάξη που κυβερνούσε ως τότε τη χώρα. Τους ήξεραν μόνο όσοι μπαινόβγαιναν στη Χαριλάου Τρικούπη. Αλλά και οι ίδιοι οι νέοι υπουργοί δεν είχαν τη νοοτροπία της πολιτικής φίρμας που απέκτησαν αργότερα.
Στην πρώτη κυβέρνηση του 1981, υπουργός υγείας διορίστηκε ο Παρασκευάς Αυγερινός. Σεμνός άνθρωπος, γιατρός, χαμηλών τόνων, άγνωστη φάτσα στο ευρύ κοινό. Να θυμίσω ότι τότε δεν υπήρχαν πολλά κανάλια, ούτε καθημερινά τηλεοπτικά πάνελ, ούτε social media, ώστε ο κόσμος να αναγνωρίζει πρόσωπα. Μόνο καμιά ασπρόμαυρη φωτογραφία στις εφημερίδες δημοσιεύονταν κι αυτή μικρούλα και δυσδιάκριτη. Τον Παρασκευά τον γνώριζαν μόνο οι σκληροί Πασόκοι, ουδείς άλλος.
Ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση στο Προεδρικό Μέγαρο κι ύστερα οι νέοι υπουργοί μπήκαν στα κρατικά αυτοκίνητα για να πάνε στα υπουργεία τους για τις τελετές παράδοσης - παραλαβής. Έξω από το υπουργείο υγείας περίμενε πολύς κόσμος για να επευφημήσει τον υπουργό της Αλλαγής, περίμενε και ο υπάλληλος της εισόδου. Με το που βλέπει τη Μερσεντές να καταφθάνει, τρέχει, ανοίγει την πόρτα, βγαίνει ο Αυγερινός και τότε ο κλητήρας βάζει μια δυνατή κραυγή. «Παραμερίστε, παραμερίστε, να περάσει ο Κύριος Υπουργός.»
Το πλήθος που είχε περικυκλώσει το αμάξι παραμερίζει αμέσως, οπότε βλέπουν έκπληκτοι και τον Παρασκευά να κάνει στην άκρη. Είχε παραμερίσει και ο υπουργός …για να περάσει ο υπουργός. Τόσο έξω από τον ρόλο του ήταν και τόσο ασυνήθιστος σε εκδηλώσεις εξουσίας και υποταγής προς το πρόσωπο του.
Πέρασαν τα χρόνια, το ΠΑΣΟΚ μεταβλήθηκε σ’ έναν πελώριο μηχανισμό αξιωματούχων και κρατικών παραγόντων, διορίστηκαν στο δημόσιο ως και τα δεύτερα ξαδέρφια των απλών μελών τοπικής οργάνωσης, άλλαξε εντελώς η φυσιογνωμία του. Και το 1989, όταν ο Ανδρέας έχασε την κυβέρνηση από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, άρχισαν να ξαναμαζεύονται στην ξεχασμένη Χαριλάου Τρικούπη για να δουν τι θα απογίνουν.
Ένα απογευματάκι λοιπόν, εμφανίζεται ο Παρασκευάς Αυγερινός στην είσοδο των γραφείων του Κινήματος, στα οποία είχε φάει τη ζωή του από το 1974 ως το 1981. Πάει να περάσει μέσα, οπότε τον σταματά ο καινούριος κλητήρας, καθότι ο παλιός είχε διοριστεί σε κάποια κρατική υπηρεσία. Στέκεται μπροστά του, τον κοιτάζει εξεταστικά και τον ρωτάει: «Ο Κύριος…; Πού πηγαίνετε; Έχετε ραντεβού;»
