Λένε (κατάπληκτοι από τον ίδιο τους τον εαυτό) οι Συριζαίοι. Το μήνυμα (που ήρθε μέσω του Κασσελάκη) δεν απευθυνόταν μόνο στο εσωτερικό του Σύριζα, ότι πρέπει να πάψει να μυρίζει παλιοκομμουνιστική μούχλα. Απευθύνεται και προς την κυβέρνηση, λέγοντας της ότι είναι ήδη κουρασμένη και ξεπερασμένη. Αυτό η γιαγιά μου το ‘λεγε «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του».
Προσωπικά δεν αποκλείω διόλου την πιθανότητα, το φαινόμενο Κασσελάκη να στέλνει μηνύματα σ’ ολόκληρη την ελληνική κοινωνία (και δια αυτής σε όλα τα πολιτικά κόμματα), αλλά ας μην το παρακάνουμε στις γενικεύσεις γιατί δεν θα βγάλουμε άκρη. Οι εσωτερικές εκλογές σ’ έναν πολιτικό οργανισμό, πρωτίστως περιέχουν μηνύματα προς εκείνους που εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα στις διεργασίες του, όχι στον αντίπαλο οργανισμό.
Το μέλος του Σύριζα που ψηφίζει για αρχηγό του κόμματος του, πρώτα στέλνει το μήνυμα του προς την Αχτσιόγλου, τον Κασσελάκη, τον Παππά, τον Τσακαλώτο, τον Βούτση, τον Φίλη και τους υπόλοιπους αρχηγούς ή αρχηγίσκους του Σύριζα. Μετά, στο πολύ βάθος του ορίζοντα, στοχεύει ίσως στον Μητσοτάκη, στον Δένδια, στον Άδωνη ή στον Χατζηδάκη. Μην τρελαθούμε τώρα, κάνοντας το μαύρο-άσπρο.
Προφανώς βολεύει τον Τσακαλώτο να λέει ότι το γλίσχρο 8,5% που πήρε περιέχει πρωτίστως μήνυμα εναντίον της κυβέρνησης, όπως βολεύει και την Αχτσιόγλου να λέει ότι η καταβύθιση της στη δεύτερη θέση από μεγάλο φαβορί έγινε από την μανία των Συριζαίων οπαδών να πουν κάτι δραστικά αντίθετο προς τον Μητσοτάκη. Πλην όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχουν νόημα. Το πράγμα είναι πολύ απλούστερο.
Ο Τσίπρας άφησε πίσω του ένα πολιτικό συνονθύλευμα που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει οργανισμός με ενιαία αντίληψη των πραγμάτων. Για να καταφέρει να τον διοικήσει, την τελευταία περίοδο τον μετέτρεψε σε καθαρά αρχηγικό κόμμα, στο οποίο οι αποφάσεις ανήκουν στον αρχηγό, με τις διαδικασίες να αποκτούν διακοσμητικό χαρακτήρα. Όσο υπήρχε Τσίπρας, το πράγμα δούλευε κατά κάποιο τρόπο, εξάλλου έτσι δούλευαν επί δεκαπέντε χρόνια κι όλοι ήταν κάπως ευχαριστημένοι.
Μετά εμφανίστηκε ο Κασσελάκης, σαν σταρ του Χόλυγουντ που κάνει θριαμβευτική είσοδο σε παραδοσιακό βλάχικο γάμο και τον διαλύει δια μιας. Και όχι μόνο καταλαμβάνει το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα που υπήρχε (και σε δομές και σε διαπαιδαγώγηση μελών), αλλά όταν κάθεται στον θρόνο διαπιστώνει κιόλας ότι όλο το σύστημα που του ανήκει είναι καθαρά αρχηγικό, άρα μπορεί και δικαιούται να κάνει ότι θέλει. Εδώ είναι που θα γελάσουμε.
Ξέρετε πόσο σουρεαλιστικό είναι να έχεις στα χέρια σου ένα μεγάλο κόμμα που δεν ξέρεις τι να το κάνεις; Και ξέρετε πόσο τραγικό είναι να θέλεις να φύγεις από ένα κόμμα γιατί σου την δίνει ο καινούριος του αρχηγός, αλλά να ξέρει πως αν φύγεις δεν θα χεις καμιά τύχη εκεί έξω; Αδιέξοδα ένθεν κακείθεν. Αλλά με μηνύματα προς την κυβέρνηση, μην ξεχνιόμαστε…
