Με την τρίτη συνέχεια, κλείνω σήμερα με τον φιλιππικό μου για το μαύρο μέλλον του ελληνικού τουρισμού αν συνεχίσουμε να κάνουμε όσα είδα φέτος στις διακοπές μου. Οι νουνεχείς ήξεραν βέβαια από καιρό ότι οι τουριστικοί προορισμοί που αντί για τη γαλήνη και τη χαλάρωση που υπόσχονται προσφέρουν βαβούρα, συνωστισμό και εκνευρισμό, αργά ή γρήγορα θα χάσουν την αίγλη και την πελατεία τους. Όσοι είχαν πάει τα τελευταία χρόνια στη Μύκονο και στη Σαντορίνη, απορούσαν που τα δυο αυτά διάσημα νησιά συνέχιζαν να κάνουν ρεκόρ τουριστών και εισπράξεων.
Αυτό που δεν είχαμε υπολογίσει, είναι ότι το συγκεκριμένο μοντέλο αντί για εξαίρεση που θα εξαφανίζονταν με τον καιρό, έγινε καθολικό κανόνας. Παντού όπου πήγα φέτος, διαπίστωσα μια ανεξέλεγκτη αύξηση τιμών, μια εξαιρετικά προβληματική σχέση ανάμεσα στις τιμές και τις παρεχόμενες υπηρεσίες, μια διαρκή υποβάθμιση του περιβάλλοντος (από το αλόγιστο χτίσιμο μέχρι τη βρωμιά στους δρόμους) και κυρίως έναν καθολικό ζαμανφουτισμό όλων όσων εμπλέκονται στην τουριστική οικονομία. Ζαμανφουτισμός που προέρχεται από τη βεβαιότητα πως «ό,τι κι αν γίνει, οι πελάτες θα έρχονται και θα ναι εκατομμύρια».
Το διαπίστωσα από τον εστιάτορα που δεν έχει την ευαισθησία να βάλει έστω μια τοπική γεύση στην κουζίνα του αλλά πουλά μόνο υποβαθμισμένο βιομηχανικό τουριστικό φαγητό, μέχρι τον περιπτερά που πουλά μισό ευρώ το μπουκαλάκι το νερό στον Έλληνα και δύο ευρώ το ίδιο μπουκάλι στον ξένο. Το διαπίστωσα από τις πλαγιές των λόφων των νησιών που μετατρέπονται σε Αμπελόκηπους καο Κουκάκι από το χτίσιμο, ως τον χαμένο μικροξενοδόχο που στις τρεις τα ξημερώματα ανοίγει τα καπάκι του βιολογικού του και αμολά τα λύματα στη θάλασσα στην οποία θα στείλει αύριο τους τουρίστες του να κολυμπήσουν.
Ας μην γράψω άλλα παραδείγματα, αρκούν αυτά. Εξάλλου όλοι σας έχετε μερικά να προσθέσετε. Και το θέμα δεν είναι τα πρόστιμα. Για όλα αυτά τα αδικήματα υπάρχουν μεγάλα πρόστιμα. Ούτε οι έλεγχοι είναι το θέμα, δεν γίνεται κάθε ξενοδοχείο, ταβέρνα και μπιτσόμπαρο να έχει απ’ έξω ένα περιπολικό. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι αντί να πηγαίνουμε μπροστά ως νοοτροπία, αντί να γινόμαστε επαγγελματίες του τουρισμού, δηλαδή καλοί εκπρόσωποι του, γινόμαστε όλο και πιο αρπακτικοί, όλο και πιο απερίσκεπτοι, όλο και πιο αυτοκαταστροφικοί.
Ξέρω πως όταν ο τουρισμός θα πάρει την κάτω βόλτα, θα την πληρώσει ο υπουργός τουρισμού εκείνης της εποχής και ο υπεύθυνος του ΕΟΤ. Κι όλοι θα τα βάλουν με τον τότε πρωθυπουργό και με τις πολυεθνικές του τουρισμού που δήθεν έστειλαν τον κόσμο σε άλλες χώρες γιατί θέλουν να χτυπήσουν την Ελλάδα που είναι το καλύτερο οικόπεδο και όλα τα συναφή. Και δεν βλέπουμε ότι μόνοι μας το ξεσκίζουμε αυτό το οικοπεδάκι, ο καθένας μας στο τετραγωνικό που του αναλογεί κι όλοι μαζί συνολικά. Είναι φαίνεται η κατάρα μας, όταν μια γενιά περνά καλά, να κάνει τα πάντα για να καταστρέψει την επόμενη που έρχεται.
