Σας μεταφέρω θεσσαλονικιώτικο ανέκδοτο τελευταίας εσοδείας. «Είμαστε πάντα αισιόδοξοι και τις δυσκολίες έχουμε μάθει να τις ξεπερνάμε συλλογικά.» Τάδε έφη Νίκος Παπάς στη συμπρωτεύουσα, ερωτηθείς από συναδέλφους δημοσιογράφους για την κατάσταση που επικρατεί στον Σύριζα.
Μια χαρά τα είπε ο Νίκος. Η αισιοδοξία τρέχει απ’ τα μπατζάκια τους. Όσο για τη συλλογικότητα που τους διακρίνει, σπάει κόκκαλα. Μπράβο τους. Πώς μπορεί να μην είναι αισιόδοξο ένα κόμμα που αυτή τη στιγμή είναι ακέφαλο και καταγέλαστο, με τις δημοσκοπήσεις να το φέρνουν πέμπτο στον κατάλογο από δεύτερο που ήταν;
Και ποιος αμφισβητεί ότι τρεις διασπάσεις μέσα σ’ έναν χρόνο, ο αποκεφαλισμός ενός εκλεγμένου αρχηγού, τα γιουχαΐσματα έξω απ’ τα γραφεία και οι απειλές του τύπου «θα τα πούμε στα δικαστήρια», είναι ο ορισμός της συλλογικότητας;
Θα μου πείτε «κατάλαβαν ότι το παράκαναν, οπότε έστω και την τελευταία στιγμή ανέβηκαν όλοι μαζί στη ΔΕΘ για να δείξουν εικόνα ενότητας». Καλά, καλά, καθίστε να περάσει λίγος καιρός και θα το ξανακουβεντιάσουμε αυτό το θέμα της κοινής εμφάνισης. Έτσι κουλουβάχατα που έχουν γίνει εκεί μέσα, αλληλομισούνται πολύ χειρότερα απ’ όσο απεχθάνονται τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση του.
Περιμένετε να δούμε ποιοι από τους βουλευτές που ανέβηκαν «ενωτικά» στη Θεσσαλονίκη θα ανήκουν σε δυο μήνες στον Σύριζα και πόσοι στο κόμμα Κασσελάκη, να δούμε σε ποια Πολιτική Γραμματεία από τις δυο που θα δημιουργηθούν θα κορδώνεται το κάθε στελεχάκι που τριγύριζε αυτό το διήμερο στον Λευκό Πύργο και να δούμε και πόσοι από το τσούρμο που έπινε καφέ στην Αριστοτέλους θα έχουν κάνει κρυφή αίτηση επιστροφής τους στο ΠΑΣΟΚ.
Αφήστε τα, το καθοδικό σπιράλ δε φρενάρει. Και μην ακούτε αυτά τα βαρύγδουπα που λένε ορισμένοι στις τηλεοράσεις, ότι τάχαμου δήθεν πρέπει να συζητήσουν πολιτικά και ιδεολογικά, πριν πάνε στα πρόσωπα. Σαχλαμάρες. Σαν τις Κατίνες αλληλοκατηγορούνται και λοιδορούνται αναμεταξύ τους, σαν τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων συντάσσονται με τον έναν ή με τον άλλον. Μηδέν πολιτική συζήτηση.
Αν ακούγατε τι λένε στα διαλείμματα των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, θα φρίττατε. Οι γριές που αποσπερίζουν στις ρούγες των χωριών κουτσομπολεύοντας με κακία όσες λείπουν από την παρέα, είναι πολύ πιο προσεκτικές και πολιτισμένες απ’ τους Κουμουνδουριανούς.
Ξεσαλώνουν εναντίον των συντρόφων τους δίχως την παραμικρή αιδώ, δίχως το ελάχιστο έρμα. Πολλοί απ’ αυτούς δε, βγάζουν και μια έκδηλη αγωνία για το προσωπικό τους επαγγελματικό και οικονομικό μέλλον. Πώς το είπε ο Παππάς; Αισιοδοξία και συλλογικότητα; Ακριβώς αυτό…
