Ξέρω πολλούς αριστερούς στα νιάτα τους, που στη συνέχεια έγιναν δεξιοί ή απλώς φιλελεύθεροι. Υπάρχει εξάλλου η περιβόητη ρήση του Τσόρτσιλ «αλλοίμονο στον εικοσάρη που δεν είναι σοσιαλιστής, θα πει ότι δεν έχει καρδιά κι αλλοίμονο στον τριαντάρη που παραμένει σοσιαλιστής, θα πει ότι δεν έχει μυαλό». Είναι μια καλή νομιμοποιητική βάση για την αλλαγή κάποιου, από τα αριστερά προς τα δεξιότερα.
Ξέρω και μερικούς, σαφώς λιγότερους από τους προηγούμενους, που ακολούθησαν αντίστροφη πορεία. Ξεκίνησαν απ’ τα δεξιά και κατέληξαν αριστερά. Η Λιάνα Κανέλη είναι μια καραμπινάτη περίπτωση που μου ‘ρχεται στο μυαλό. Δυσκολεύομαι να αναφέρω άλλον επώνυμο (οι μεταγραφές απ’ το παλιό ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλου παπά ευαγγέλιο), έχω υπ όψη όμως κάποιους που έχω γνωρίσει στον περίγυρο μου και ιδεολογικά πήραν αυτό το μονοπάτι. Και αλήθεια, σ’ αυτή την κατηγορία περιέχεται και η περίπτωση Βορίδη, που από παρακρατικός ακροδεξιός στα δεκάξι του έγινε πειθήνιος κοινοβουλευτικός στην ωριμότητα του; Έλα ντε, αν και εγώ απαντώ μ’ ένα «ναι».
Βεβαίως, οι διαδικασίες πιστοποίησης και αποδοχής αυτών των μεταλλάξεων είναι εντελώς διαφορετικές. Ενώ η δεξιά ανοίγει αμέσως την αγκαλιά της και αποδέχεται τον νεοεισερχόμενο στις τάξεις της, η αριστερά περνά τον ζηλωτή από σαράντα κύματα πριν του κάνει τη χάρη να του απλώσει το χέρι. Κι ενώ η δεξιά εκμεταλλεύεται προς όφελος της το ιδεολογικό οπλοστάσιο των παλιών αριστερών που έγιναν δεξιοί, η αριστερά ουδέποτε παύει να κοιτάζει με μισό μάτι τον λιποτάχτη του εχθρού που ήρθε προς το μέρος της. Με το παραμικρό ξεθάβει την προϊστορία του, τον θεωρεί εσαεί μολυσμένο.
Ξέρω τέλος και πάρα πολλούς που μέσα στον χώρο της πολιτικής είχαν ως μοναδικό μπούσουλα της ζωής τους την προσωπική τους ανάδειξη και τακτοποίηση. Ο Κασσελάκης ανήκει ολοφάνερα σ’ αυτή την κατηγορία. Αυτοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μετακινηθούν από τα αριστερά προς τα δεξιά ή από τα δεξιά προς τα αριστερά, καθότι αυτός ο ιδεολογικό-πολιτικός άξονας δεν υφίσταται στο αξιακό τους σύστημα. Το «αριστερά-δεξιά» έχει αντικατασταθεί από το «με συμφέρει-δεν με συμφέρει».
Ορισμένοι απ’ αυτούς τους τύπους είναι παντελώς απολιτίκ και άσχετοι, με επιφανειακότατη γνώση της πολιτικής ορολογίας και όχι της πολιτικής ουσίας, που δεν πολυκαταλαβαίνουν το μέγεθος ενός άλματος από τα δεξιά στα αριστερά ή αντίθετα. Εφόσον τους βολεύει και εξυπηρετεί τα προσωπικά τους σχέδια, δεν αξιολογούν την αλλαγή τους ως σπουδαία. Το κάνουν λες και χορεύουν σέικ σε καμιά πίστα των 70’s.
Η δεύτερη μερίδα τους αποτελείται από τύπους απροκάλυπτα κυνικούς και ψυχρούς συμφεροντολόγους που δεν νιώθουν την παραμικρή ανάγκη να δικαιολογήσουν τη μετάλλαξη τους. Η βασική τους αντίδραση είναι «ωχ καημένε, και τι έγινε δηλαδή;». Είναι τύποι που θεωρούν ότι ο κόσμος τους ανήκει, ότι η υφήλιος κινείται με βάση τη δική τους σκέψη και τις δικές τους επιδιώξεις. Αν κάποιος πρέπει να δώσει εξηγήσεις, είναι όλοι οι υπόλοιποι.
Διαλέξτε σε ποια από τις δυο αυτές υποκατηγορίες ανήκει ο Κασσελάκης. Το ξεθάψιμο των παλιών του άρθρων από μόνο του δεν λέει τίποτα. Το παρακάτω έχει ουσία και νόημα.
