Τα γιουχαΐσματα, οι αποδοκιμασίες, οι φωνές, οι κόντρες και οι μονομαχίες, δεν αποτελούν ιδιαιτερότητα του 4ου Συνεδρίου του Σύριζα. Όλα τα κομματικά Συνέδρια που είχαν κάποιο ουσιώδες διακύβευμα, μέσα στον εκνευρισμό και την ένταση γίνονται, έτσι πάνε αυτά τα πράγματα σε ζωντανούς οργανισμούς. Ειδικά όταν υπάρχει ζήτημα ηγεσίας και συγκρούονται υποψήφιοι αρχηγοί, οι κλακαδόροι και χειροκροτητές έχουν πάντα τo πάνω χέρι στις διαδικασίες και την εικόνα.
Το θέμα με τον Σύριζα δεν είναι εκεί. Μέσα σε πέντε μήνες πάνε για επαναληπτική εκλογή αρχηγού, αν δεν οξυνθούν τώρα τα πνεύματα πότε θα οξυνθούν; Μάχες ηγεσίας με το «σεις» και με το «σας», δεν υπάρχουν. Ούτε συμφωνώ ότι τα γιουχαΐσματα στην Γεροβασίλη αποδεικνύουν ότι ο Σύριζα είναι βαθιά και οριστικά διχασμένο κόμμα, που δεν υπάρχει περίπτωση να πορευτεί ξανά ενωμένο. Στην πολιτική τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.
Οι παλιοί θα θυμούνται ίσως το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (το 4ο ήταν κι αυτό) αμέσως μετά τον θάνατο του Ανδρέα τον Ιούνιο του 1996, όταν ήταν υποψήφιοι για την θέση ο Σημίτης και ο Άκης. Αυτά που έγιναν στο Συνέδριο του Σύριζα το τριήμερο που πέρασε, ήταν παιδική χαρά μπροστά σε όσα διαδραματίστηκαν στην τεράστια αίθουσα του ΟΑΚΑ, μπροστά σε 5.000 συνέδρους, όλους φανατισμένους. Εκεί να βλέπατε φωνές, ουρλιαχτά και γιουχαΐσματα. Το τι «αίσχος» και «ντροπή» και «καραγκιόζη» και «γελοίε» και «μαλ@@α» εκτοξεύτηκε δεν περιγράφεται.
Εκεί να δείτε μούντζες από τους μισούς στην αίθουσα όταν μιλούσε ο κάθε υποψήφιος, εκεί να δείτε τον Λαλιώτη και τον Σουλαδάκη στο προεδρείο να τραβάνε τα μαλλιά τους, εκεί να δείτε καρεκλιές ανάμεσα σε συντρόφους στα ορεινά της αίθουσας, εκεί να δείτε δηλώσεις επωνύμων στελεχών και βουλευτών και υπουργών που μιλούσαν για «νάνους» και για «διασπαστές» και για «Δούρειους Ίππους». Οι βρισιές και τα φτυσίματα πήγαιναν σύννεφο. Οι ξένοι παρατηρητές και αντιπροσωπείες τω ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων είχαν μείνει εμβρόντητοι. (Γκουγκλάρετε «Στιγμές έντασης Συνέδριο ΠΑΣΟΚ 1996» και θα τα δείτε όλα αυτά).
Οποιοσδήποτε νηφάλιος παρατηρητής θα προέβλεπε διάσπαση. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν απολύτως διχαστικό, ο Σημίτης πήρε 53,77% και ο Τσοχατζόπουλος 46,23%. Κι όμως, εκείνο το ΠΑΣΟΚ δυο μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη του 1996 πήγε σε νικηφόρες εκλογές, για να ξαναπάει (το ίδιο διχασμένο) σε καινούρια νίκη το 2000. Γιατί; Μα διότι το κόμμα εκείνο είχε τότε δυναμική μέσα στην κοινωνία, η προοπτική εξουσίας ήταν η συγκολλητική ουσία ανάμεσα στις τάσεις του.
Κοντολογίς, το τότε βαθιά διχασμένο ΠΑΣΟΚ, είχε ακριβώς αυτό που δεν έχει σήμερα ο Σύριζα. Την προοπτική εξουσίας. Όπερ, αν από την ένταση στο Συνέδριο του Σύριζα προκύψουν ακόμα δυο κομμάτια που θα αλληλοκατηγορούνται, δεν θα είναι αποτυχία ούτε του Κασσελάκη, ούτε της Γεροβασίλη, ούτε του Αλέξη. Όλοι τους μαζί δημιούργησαν τις συνθήκες για ένα απαξιωμένο και δίχως προοπτική κόμμα. Το ποιος θα πάρει ποιο κομμάτι του πια, δεν έχει καμιά πολιτική σημασία. Μόνο ως θέαμα ίσως…
