Κοιτάζω τα επίσημα στοιχεία. Το πρώτο τρίμηνο του 2024, είχαμε 25% αύξηση τουριστών σε σύγκριση με το 2023. Αν πάμε έτσι, το περσινό ρεκόρ των 32,7 εκατομμυρίων τουριστών θα κονιορτοποιηθεί, φέτος θα ξεπεράσουμε τα 40 εκατομμύρια. Τρομερά νούμερα, ασύλληπτες εισπράξεις. «Ποιος σας τα λέει αυτά;» μου απαντά εκπρόσωπος ξενοδόχων σε νησί των κεντρικών Κυκλάδων. «Που τους βρίσκουν αυτούς τους αριθμούς; Εμείς εδώ είμαστε 20% κάτω από πέρυσι».
Η ίδια ιστορία κάθε χρόνο. Τα επίσημα στοιχεία από υπουργεία, αεροδρόμια, λιμάνια, τουριστικά πρακτορεία και στατιστικές αρχές δίνουν αριθμούς ρεκόρ, οι ίδιοι οι επαγγελματίες του τουρισμού όμως τα διαψεύδουν με οργή. «Εδώ διαβάζω ότι το αεροδρόμιο σας φράκαρε και αδυνατεί πια να εξυπηρετήσει τους επισκέπτες» λέω σε επιχειρηματία ενοικίασης αυτοκινήτων στην Κέρκυρα. «Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι τον Μάιο ήμουν 30% χαμηλότερα σε σύγκριση με πέρυσι» με κατακεραυνώνει εκείνος.
Ποιον να πιστέψω; Τους αριθμούς ή τους ανθρώπους; Θα μου πείτε «αυτοί είναι έμποροι, άρα δεν θα τους δεις ποτέ ευχαριστημένους. Και 100 εκατομμύρια τουρίστες να έρθουν, πάλι θα κλαίγονται.» Εντάξει, ισχύει αυτό για πολλούς, αλλά όχι για όλους. Υπάρχουν και ειλικρινείς άνθρωποι μέσα στο τουριστικό κύκλωμα, δεν είναι όλοι φαταούλες και μουρμούρηδες.
«Το λιμάνι σας, δίνει 20% αύξηση αφίξεων» λέω σ’ έναν Ροδίτη που έχει εστιατόριο στην παλιά πόλη. «Ποιους; Αυτούς της κρουαζιέρας; Πού τους αδειάζουν κατά χιλιάδες, περπατάνε πάνω-κάτω, αγοράζουν το πολύ ένα παγωτό κι ένα μαγνητάκι για το ψυγείο κι ύστερα γυρίζουν στο καράβι για να φάνε και να κοιμηθούν; Τι προσφέρουν αυτοί;» μου απαντά. Άλλη συζήτηση αυτή. Κόσμος πολύς, αλλά εισπράξεις λίγες.
Τα επίσημα στοιχεία όμως, ούτε αυτό επιβεβαιώνουν. Ο τουρισμός δίνει το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της Ελλάδας κι αν συνεχίσουμε μ’ αυτούς τους ρυθμούς οδεύουμε προς το ένα τρίτο. Κοντολογίς, η χώρα ζει από τον τουρισμό. Καλά, η Μύκονος και η Σαντορίνη έβγαλαν μόνες τους τα μάτια τους. Η Σαντορίνη είναι πια σαν τους Αμπελόκηπους, τι να πας να κάνεις εκεί; Να παίξεις μπουνιές για να βρεις μια θέση στην καλντέρα για να δεις το ηλιοβασίλεμα; Η δε Μύκονος θα μπει στα λεξικά ως συνώνυμη της εξωφρενικά ακριβής ταλαιπωρίας. Εκεί ήταν λογικό να υπάρχει μείωση.
Αλλού όμως; Στην Αντίπαρο δεν πέφτει καρφίτσα, είναι πρακτικά αδύνατο να πας από την μια μεριά της πλατείας στην άλλη. Στα Χανιά υπολογίζεται ότι καθημερινά συνωστίζονται περί τις 15.000 άνθρωποι στο παλιό λιμάνι. Κάθεσαι στην καρέκλα, αν βρεις, κι αντί να κοιτάζεις τον φάρο, βλέπεις μπροστά σου ένα ανθρωπομάνι να πηγαινοέρχεται. Διακοπές χαλάρωσης είναι αυτές ή διακοπές κούρασης και άγχους; Και πληρώνουμε 40 ευρώ το γεύμα κατά άτομο, εκεί έχει πάει, να το ξέρετε.
Τέλος πάντων, το αδιέξοδο μου περί των διακοπών περιγράφω. Αλλά και την αδυναμία μου να καταλάβω αν έχουμε υπερτουρισμό ή υποτουρισμό, αν πλουτίζουμε από τα τουριστικά λεφούσια ή απλώς επιβιώνουμε μίζερα. Χώρα πλουσίων είμαστε ή ο τόπος του μεροδούλι μεροφάι; Έλα ντε…
