Μαλλιά κουβάρια έγιναν στη Βουλή οι εκπρόσωποι των κομμάτων «Ελληνική λύση» και «Σπαρτιάτες» εκτοξεύοντας βαριές κουβέντες οι μεν για τους δε και αντίστροφα, φέρνοντας για άλλη μία φορά στην επιφάνεια την ποιότητα όχι μόνο εκείνων που εξελέγησαν αλλά και εκείνων που τους ψήφισαν.
Η διαπίστωση αυτή, έγινε τη βραδιά των εκλογών, με τις πρώτες δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών των δύο αυτών κομμάτων. Ανταγωνιστικά μεταξύ τους, ψαρεύουν στην κλειστή θάλασσα του ανορθολογισμού, της πατριδοκαπηλίας και του θρησκευτικού φανατισμού. Το κοινό στο οποίο απευθύνονται και αποτελεί τη δεξαμενή των πολύτιμων και κερδοφόρων ψήφων, διαμορφώθηκε εδώ και δεκαετίες, χάρη στις άοκνες προσπάθειες πολλών και διαφόρων, οι οποίοι σήκωναν το λάβαρο του εθνικολαϊκισμού, ενδεδυμένου την προβιά ενός ψευδεπίγραφου «πατριωτισμού» που τον πουλούσαν αναλόγως με τη συγκυρία.
Πρόκειται για ένα κοινό καθηλωμένο στο παρελθόν, διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα απέναντι σε κάθε τι που δεν ταιριάζει με κατασκευασμένες, ψευδείς εικόνες της ιστορίας και της πραγματικότητας. Ως εκ τούτου, αδυνατεί να κατανοήσει τις αλλαγές που συντελούνται και αρνείται να προσαρμοστεί σε αυτές. Κυρίως, αντιστέκεται σε οτιδήποτε έρχεται σε σύγκρουση με την ιδέα που έχει για την πραγματικότητα. Αυτό προφανώς εμπίπτει στην αρμοδιότητα συγκεκριμένων ειδικοτήτων της ιατρικής επιστήμης.
Το ίδιο αυτό κοινό, πρωτοστάτησε σε κάθε είδους επαχθείς ξενοφοβικές εκδηλώσεις, φανερώνοντας άγρια ένστικτα, τα οποία μαζί με τη νομική αγραμματοσύνη, δημιουργούν ένα επικίνδυνο κοκτέιλ - βόμβα στα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πότε πιστεύουν τα παραμύθια για την Τράπεζα της Ανατολής, πότε παρουσιάζονται ως «Θεματοφύλακες του Συντάγματος», πότε δημιουργούν «πολιτοφυλακές των συνόρων» και πότε απλά φορώντας μαύρα ρούχα προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες.
Υπήρξαν δε περιπτώσεις, όπως ο ξυλοδαρμός του τότε δημάρχου Θεσσαλονίκης Μπουτάρη, του οποίου είχε προηγηθεί ένα όργιο διασποράς ψευδών και κατασκευασμένων στο εξωτερικό ειδήσεων. Για να μην αναφερθούμε καν στην στάση υποστήριξης δικτατόρων, όπως ο Πούτιν, αφού ένα από τα δύο κόμματα, με την ίδρυση του, δήλωσε πως πρόκειται για φιλορωσικό, επικαλούμενο ψευδείς ιστορικές «αναφορές».
Η πραγματικότητα, ωστόσο, μας υποχρεώνει να τους αντιμετωπίσουμε. Ένα τμήμα του εκλογικού σώματος τους έστειλε στη Βουλή, όπου λαμβάνουν τον λόγο και συκοφαντούν, υπονομεύουν και διαστρεβλώνουν την αλήθεια κατά το δοκούν.
Η Δημοκρατία ως πολίτευμα είναι ανεκτική. Αυτό ισχύει ως ένα βαθμό και πάντα υπάρχει ένα όριο που δεν πρέπει να ξεπερνιέται. Η Δημοκρατία ανέχεται, μα αυτό δεν σημαίνει πως θα δώσει το σχοινί για να την κρεμάσουν, όπως έλεγε κι ο Λένιν στον καιρό του. Η Δημοκρατία απαντά πάντα με τρόπο θεσμικό και στα πλαίσια της νομιμότητας για να μην αφήσει ζωτικό χώρο στους εχθρούς της.
Οι εκπρόσωποι των «Σπαρτιατών» αφού ξεκατινιάστηκαν με δηλώσεις περί μαφίας και σχέσεων με τον καταδικασμένο για ηγετική θέση σε εγκληματική οργάνωση, όταν διαπίστωσαν πως κινδυνεύει η κρατική επιχορήγηση τα μάζεψαν και προσπαθούν τώρα να μας πείσουν πως είναι ένα κανονικό κόμμα.
Ο κ. Βελόπουλος της «Ελληνικής λύσης», οφείλει απαντήσεις στις αιτιάσεις πρώην βουλευτών του για την παρακράτηση μέρους της βουλευτικής αποζημίωσης, πράγμα που συνιστά θεσμικό και πολιτικό ατόπημα.
Αμφότερα τα κόμματα αυτά, δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν τον βασικό τους ρόλο, τον παιδαγωγικό, για την ελληνική κοινωνία. Η μοναδική περίπτωση να κατάφερναν κάτι, θα ήταν αν η κοινωνία τα εκλάμβανε ως παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι μάλλον κλειστές σέχτες ομοϊδεατών, μοναδικό ενδιαφέρον και σκοπός των οποίων δεν είναι άλλος από τη βουλευτική αποζημίωση και την «πώληση πατριωτικών αισθημάτων και θρησκευτικής πίστης» με στόχο τη δημιουργία εμποδίων σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Βρισκόμαστε στους πρώτους μήνες της νέας Βουλής. Επεισόδια σαν το χθεσινό θα δούμε πολλά και η ένταση μεταξύ των διεκδικητών της αυθεντικής έκφρασης της ακροδεξιάς ιδεολογίας θα ενταθεί, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά».
Ας μην τρέφουν ορισμένοι, ελπίδες για τη μεταστροφή όχι των ίδιων, αλλά του εκλογικού τους κοινού προς μία δημοκρατική πολιτεία και μία ανοιχτή κοινωνία. Ας παραδεχτούμε όλοι πως υπάρχει ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που προτιμάει τον απομονωτισμό, τον εξαιρετισμό και την οπισθοδρόμηση.
Έτσι κι αλλιώς θα ζήσουμε μαζί του, χωρίς ποτέ να συμβιβαστούμε με τις αρχαϊκές, οπισθοδρομικές τους απόψεις, μα απεναντίας θα συνεχίσουμε να τις πολεμάμε, γιατί θέλουμε να συντονίσουμε τον βηματισμό μας με τις προηγμένες κοινωνίες και να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες της εποχής και τα επιτεύγματα των επιστημών.
