Είχα την εντύπωση, αλλά, προφανώς, έκανα λάθος πως ο ΣΥΡΙΖΑ κόπτεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, πως έχει ταχθεί στην υπεράσπιση των αδύναμων και εναντιώνεται στην εργοδοσία, την οποία θεωρεί πηγή όλων των πληγών του καπιταλιστικού Φαραώ.
Οι τελετουργικές συμμετοχές στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, η υποστήριξη κάθε απεργίας, το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», η άκριτη υποστήριξη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, είναι τα βασικά του όπλα τόσο σε ρητορικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Είναι, όμως, ειλικρινής σε όσα λέει ή μήπως μέσα στον πανικό της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας, αποκαλύπτει τις πραγματικές του βλέψεις και σχέδια;
Ας αφήσουμε κατά μέρος, την κυβερνητική του θητεία, όταν για να παραμείνει στην εξουσία, πετσόκοψε, κυριολεκτικά δικαιώματα και κεκτημένα των εργαζομένων και ας πάμε στις υποσχέσεις που δίνει τώρα.
Κατά την επίσκεψή του στον Πειραιά χθες, ο κ. Τσίπρας έφερε στο δημόσιο διάλογο την πρότασή του «με ένα νόμο και τρία άρθρα» (πάλι καλά που έχουμε αύξηση στον αριθμό των άρθρων) τον νόμο Χατζηδάκη.
Ας πω προκαταβολικά πως τον κ. Χατζηδάκη δεν τον γνωρίζω, δεν τον έχω συναντήσει ποτέ, ούτε έχω μιλήσει στο τηλέφωνο μαζί του.
Μου έκανε εντύπωση, όμως, η σφοδρότητα της επίθεσης στον νόμο που φέρει το όνομά του κι αναζήτησα ποια είναι αυτά που θέλει ο κ. Τσίπρας να καταργήσει, πάλι, «με ένα νόμο και τρία άρθρα» (μανία κι αυτή).
Διαπίστωσα πως αναφέρεται σε διατάξεις, οι οποίες κατοχυρώνουν δικαιώματα, αλλά και θεσμοθετούν διαδικασίες για την προστασία των εργαζομένων, όπως η μετατροπή της Επιθεώρησης Εργασίας σε Ανεξάρτητη αρχή, ώστε να φύγει για πάντα από τη δικαιοδοσία του εκάστοτε υπουργού Εργασίας. (Δεν καταλαβαίνω ούτε αυτή την μανία του ΣΥΡΙΖΑ με τις Ανεξάρτητες αρχές. Είναι ή δεν είναι υπέρ των θεσμών της Κοινωνίας των πολιτών;).
Συνεχίζοντας την αναζήτησή μου, διαπίστωσα πως ανάμεσα σε αυτά που θέλει να καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι νέες γονεϊκές άδειες, η εξίσωση της αποζημίωσης των εργατοτεχνιτών με εκείνη των υπαλλήλων, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των αυτοαπασχολούμενων, οι διατάξεις κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας (τις οποίες ο ίδιος ψήφισε), το δικαίωμα της αποσύνδεσης για τους εργαζόμενους με τηλεργασία κ.ά.
Σοβαρά τώρα, ο κ. Τσίπρας περιμένει με τέτοιες εξαγγελίες να γοητεύσει τα πλήθη και να τον επιλέξουν για νέο πρωθυπουργό της χώρας;
Αντιλαμβάνεται ο ίδιος και οι συνεργάτες του πως αυτού του είδους οι επιπολαιότητες και τα λεκτικά πυροτεχνήματα, κάθε άλλο παρά ταιριάζουν στη ρητορική ενός, κατά δήλωσή του, αριστερού κόμματος;
Η συνταγή του 2015 με το «θα καταργήσω τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο», μπορεί να απέδωσε την «πρώτη φορά αριστερά» στην κυβέρνηση, η επανάληψή της, όμως, θυμίζει ξαναζεσταμένο, κακομαγειρεμένο φαγητό και προδήλως χαλάει το εκλογικό μενού.
Εκτός αν ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δικαιώσουν τη φράση ενός από τους πιο γνωστούς καπιταλιστές του 20ού αιώνα, του Τ. Ανιέλι, πρόεδρου της θρυλικής ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος είπε: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».
