Υπάρχουν δύο τρόποι για να κυβερνήσει κανείς. Ο ένας είναι να παραμείνει θεατής και στην καλύτερη περίπτωση καλός διαχειριστής, ο άλλος είναι να κάνει πολιτική με όλο το νόημα αυτής της λέξης, δηλαδή να αλλάξει το παιχνίδι.
Στην παρούσα συγκυρία, αλλαγή στο παιχνίδι, σημαίνει αλλαγή παραδείγματος στην άσκηση πολιτικής. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη, απόρριψη των παλιών μεθόδων και τακτικών, οι οποίες απλά δημιούργησαν ένα υδροκέφαλο, αναποτελεσματικό, δυσκίνητο κράτος, το οποίο κρατάει ομήρους τους πολίτες με όρους πολιτικής φεουδαρχίας. Σημαίνει, βέβαια, και κάτι άλλο: πως θα πρέπει να αλλάξουν πολλά, να απορριφθούν / καταργηθούν αναποτελεσματικοί θεσμοί και διαδικασίες, να υιοθετηθούν νέες, καινοτόμες και αποτελεσματικές.
Η μπάλα είναι στην πλευρά της κυβέρνησης και ο αντίπαλος ανύπαρκτος. Ουσιαστικά παίζει μόνη της, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραδέρνει στη δική του, υπαρξιακή κρίση και το ΠΑΣΟΚ αναζητάει το δικό του βηματισμό στην πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Ιδανική συνθήκη, παρόμοια της οποίας, προσωπικά δεν θυμάμαι από το 1974 και μετά. Ως εκ τούτου το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι απλό: ή θα αρκεστεί σε μια απλή διαχείριση των πραγμάτων, σε ένα day to day management είτε θα ανεβάσει στροφές και θα επιδοθεί σε μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αναζητώντας στηρίγματα στην κοινωνία.
Η κοινωνία από την πλευρά της, έχει αποδείξει τόσο με τις βουλευτικές εκλογές, όσο και με τα μηνύματα των αυτοδιοικητικών, πως περιμένει πολύ περισσότερα από την απλή διαχείριση των πραγμάτων.
Μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, περιμένουν τις τομές εκείνες, οι οποίες όχι μόνο θα βελτιώσουν την καθημερινότητά τους, αλλά και θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για καλύτερες προοπτικές. Αυτοί οι πολίτες, είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι της κυβέρνησης και θα πρέπει με τη σειρά της να δείξει πως τους αφουγκράζεται, τους ακούει, λαμβάνει σοβαρά τις ανησυχίες και τις προσδοκίες της. Άλλους συμμάχους δεν έχει κι ούτε πρόκειται να βρει.
Τομές στη δημόσια υγεία, στη δημόσια ασφάλεια, στη δημόσια παιδεία, στις σχέσεις πολίτη - κράτους, στην οικονομία, στην άμυνα, στο μεταναστευτικό.
Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει πάρει αυτό το συγκεκριμένο μήνυμα, η δε πρώτη περίοδος της διακυβέρνησής της, κρίνεται επιεικώς ως άτολμη και σε ορισμένα σημεία, αναποτελεσματική.
Στην πολιτική, όμως, όπως και στη φύση, το κενό δεν μένει για πολύ καιρό ακάλυπτο, ενώ ο πολιτικός χρόνος και κεφάλαιο, μπορούν να εξαντληθούν εύκολα και γρήγορα.
Αν η κυβέρνηση δεν βάλει ρότα για μία μεταρρυθμιστική έκρηξη, να είναι σίγουρη πως το πολιτικό της κεφάλαιο θα εξανεμιστεί γρήγορα και θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, όχι από την υπνωτούσα αντιπολίτευση, αλλά από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι απογοητευμένοι θα της γυρίσουν την πλάτη.
Ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι δύσκολος και για την κυβέρνηση και για τους πολίτες. Η διαρκώς αυξανόμενη ένταση στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον, η συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, το πρόβλημα των εφοδιαστικών αλυσίδων που προέκυψε από την πανδημία, προκαλούν εντάσεις στο οικονομικό περιβάλλον με την συνακόλουθη αύξηση των τιμών των καυσίμων και των τροφίμων. Τα προβλήματα αυτά, δεν λύνονται από τη μία ημέρα στην άλλη. Σημαντικό, ωστόσο, είναι να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις, ώστε να μειωθεί η ανασφάλεια στην ψυχολογία των πολιτών. Αυτή είναι η δουλειά της κυβέρνησης και όχι της αντιπολίτευσης, η οποία θα φροντίσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση.
