Από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα του καιρού μας, είναι η «παράδοξη άνθιση» διαφόρων «πατριωτικών» κινημάτων και οργανώσεων, ως η δεξιά πτέρυγα του εθνολαϊκισμού.
Ξεπετάγονται σε, σχεδόν, καθημερινή βάση, διάφορα κόμματα και κομματίδια, γκρουπούσκουλα και ομαδούλες και όλοι μαζί ευαγγελίζονται την «αναγέννηση του έθνους», το οποίο κατά τη γνώμη τους, βρίσκεται σε παρακμή και αυτοί θα αναλάβουν τη σωτηρία του. Αυτόκλητοι σωτήρες ή οι Ζορό του νεο-εθνικισμού.
Το βασικό τους λεξιλόγιο, προέρχεται από την ακραία, παραδοσιακή αντικομμουνιστική δεξιά της μεταεμφυλιακής, αστυνομοκρατούμενης εποχής της τραυματισμένης Δημοκρατίας, αλλά δεν περιφρονούν καθόλου τα επιχειρήματα του ξανθού, ιμπεριαλιστικού γένους, αφού ταιριάζουν απόλυτα με την ιδέα της ελεγχόμενης Δημοκρατίας, την οποία οραματίζονται, μαζί με την αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Ένα συνονθύλευμα θρησκόληπτων, αντιδυτικών, εθνικιστικών, αλλά και παγανιστικών απόψεων, συνυπάρχουν αρμονικά και διεκδικούν την προσοχή και την ψήφο του εκλογικού σώματος.
Στον αχταρμά αυτό συνυπάρχουν νεο-λουδίτες που στρέφονται κατά της προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας, ορφανά του νεοναζισμού όπως τον ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, ζηλωτές μίας στρεβλής αντίληψης της Ορθοδοξίας, έμποροι «απόκρυφων» επιστολών, αρχαιόπληκτοι και γενο-λάτρες, χριστιανοί και παγανιστές, ρωσόφιλοι υπερασπιστές ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλλά και ξεπεσμένοι πολιτευτές που ψαρεύουν στα θολά νερά της άγνοιας, της διαστρεβλωμένης ιστορίας, υπερασπιζόμενοι, δήθεν, την καθαρότητα του αίματος.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών, είναι το βαθύ μίσος προς τον δυτικό πολιτισμό και ο διακαής πόθος επιστροφής στον κοινοτικό τρόπο ζωής, στην περίκλειστη, «πτωχή μα τίμια Ελλάδα», με τις προνεοτερικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης.
Στο προπαγανδιστικό τους οπλοστάσια, βρίσκονται ψευδεπίγραφοι θρύλοι και παραδόσεις, όπως εκείνη του Αγαθαγγελισμού και των θεωριών για το ξανθό γένος απελευθερωτή της Πόλης, ρατσιστικές ιδέες για την υπεροχή ενός ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος ουδέποτε υπήρξε, παρά μόνο στα διεστραμμένα μυαλά των εμπνευστών αυτών των θεωριών, το μίσος εναντίον κάθε τι που προέρχεται από τον δυτικό πολιτισμό σε σύμπνοια με τις θεωρίες περί «ρωσικού κόσμου».
Εμφανίζονται ως πιστοί χριστιανοί, μα στην ουσία πρόκειται για μια εθνοφυλετική διαστρέβλωση της ανατολικής ορθόδοξης θεολογίας. Χρησιμοποιούν κατασκευασμένες ιστορίες για μοναχούς - προφήτες, «διδαχές» αποτειχισμένων από την Ελλαδική Εκκλησία κληρικών και λειτουργούν ως Δούρειος ίππος για την υπονόμευση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και στο σημείο αυτό, αναδεικνύονται οι μεγάλες ευθύνες της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας, η αβελτηρία της οποίας στη θεολογική αντιμετώπιση αυτών των διαστροφών, είναι καταστροφική.
Υπερασπίζονται, λένε, το έθνος και την πατρίδα, αλλά επιδιώκουν είτε την «ουδετεροποίηση» της απέναντι στους μεγάλους γεωπολιτικούς συνασπισμούς, είτε την αλλαγή του προσανατολισμού της χώρας και την απομάκρυνσή της από τη Δύση, επειδή η τελευταία είναι «αμαρτωλή και διεφθαρμένη».
Ενδιαφέρον έχει και ένα παράπλευρο φαινόμενο που περιγράφεται με τον όρο της Φυσικής «συγκοινωνούντα δοχεία». Είναι αξιοπερίεργο το πως μετακινούνται πολιτευτές και ψηφοφόροι από τον ένα σχηματισμό στον άλλο, λες και υπάρχει κάποια «αόρατη αρχή» που δίνει εντολές και κατευθύνσεις.
Εκπεφρασμένος στόχος όλων αυτός, είναι να εκφράσουν εκείνη τη μερίδα του εκλογικού σώματος που διακρίνεται για τον φόβο της περιθωριοποίησης από την πρόοδο της κοινωνίας και επιθυμεί να περιχαρακωθεί. Μαζί τους βρίσκονται και εκείνοι που ονειρεύονται το αρχαίο κλέος, τη βυζαντινή κληρονομιά και την ανδρεία του τουρκοκρατούμενου ελληνισμού, χωρίς να γνωρίζουν ούτε την πραγματική ιστορία, ούτε και δέχονται ορισμένες μαύρες σελίδες, επειδή χαλάει το αφήγημα για τον περιούσιο λαό. Αλήθεια, ποιος τον επέλεξε και σε ποιον ανήκει αυτός ο «λαός»;
Η «πατριωτική» μόδα στο πολιτικό σκηνικό, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια εκμετάλλευσης της ιστορίας, από εκείνους που, κατά κύριο, λόγο την διαστρεβλώνουν για να αποκομίσουν οφέλη, εκλογικά, πολιτικά, οικονομικά. Πρόκειται για ανθρώπους, οι οποίοι ανερυθρίαστα εμπορεύονται τη θρησκευτική πίστη και τα αισθήματα πατριωτισμού. Έμποροι είναι και όχι πολιτικοί. Ή καλύτερα, λαθρέμποροι ιδεολογημάτων και λαθρεπιβάτες της ιστορίας.
