Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου και φέρνει την Ελλάδα κάτω από το μικροσκόπιο της διεθνούς κοινής γνώμης. Δεν είναι και λίγο πράγμα η εξάρθρωση δικτύου τρομοκρατών, οι οποίοι, μάλιστα, έκαναν προπαρασκευαστικές ενέργειες για την επίθεσή τους σε στόχο ισραηλινών παραγόντων. Η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών - Ελλάδας και Ισραήλ - κατά δήλωσή τους, έφερε αποτελέσματα και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Το γεγονός αυτό, θα παραμείνει στη δημοσιότητα για μερικές ημέρες και στη συνέχεια θα ξεχαστεί μέσα στην ιλιγγιώδη περιδίνηση της καθημερινής ειδησεογραφίας. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχαστεί όμως, είναι η παραδοχή πως η δημόσια ασφάλεια είναι και αυτή, κοινωνικό αγαθό, όπως το νερό, το ρεύμα, η υγεία, οι επικοινωνίες κ.λπ.
Χωρίς δημόσια ασφάλεια, είναι αδύνατη η εύρυθμη και αποτελεσματική κοινωνική συνύπαρξη, η προκοπή και η πρόοδος τόσο των ατόμων, όσο και των ομάδων μέσα σε μία κοινωνία. Για το λόγο αυτό, από τις πρώτες κιόλας μορφές, οργανωμένης κοινωνικής ζωής, οι πολίτες - τι όμορφη λέξη που μας κληροδότησαν οι πρόγονοι μας! - φρόντιζαν να δημιουργούν εντεταλμένες ομάδες τήρησης της τάξης.
Ένα από τα βαριά και αρνητικά κληροδοτήματα που μας άφησε η μετεμφυλιακή περίοδος, η οποία έληξε με την κατάρρευση της δικτατορίας το 1974, ήταν η εμπεδωμένη από πλατιά κοινωνικά στρώματα αντίληψη πως τα σώματα ασφαλείας, είναι a priori εχθροί του κοινωνικού σώματος.
Παρόλα αυτά, οι δυνάμεις τήρησης της τάξης και της προστασίας της δημόσιας ασφάλειας, από το 1974 και μετά, λειτουργούν μέσα στα συνταγματικά πλαίσια και υπόκειται στο δημόσιο έλεγχο, είτε μέσω του Ελληνικού Κοινοβουλίου, είτε μέσω του Τύπου, είτε μέσω της δικαστικής οδού, κάθε φορά που ορισμένα μέλη τους, δεν τηρούν τους όρους και τις προϋποθέσεις άσκησης του λειτουργήματός τους.
Έγιναν παρατράγουδα; Έγιναν. Σε πολλά από αυτά, μετά από δικαστικούς αγώνες, οι πολίτες δικαιώθηκαν και η πολιτεία κατέβαλε το αντίστοιχο τίμημα, όπως έκριναν οι δικαστές.
Στη σύγχρονη εποχή - και πάντως μετά την 9η Σεπτεμβρίου 2001 - οι δυτικές, βασικά, κοινωνίες, βρίσκονται αντιμέτωπες με διάφορες ασύμμετρες απειλές, κύριος στόχος των οποίων είναι η τρομοκράτηση των πολιτών, τα πολλά αθώα θύματα και η υπονόμευση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας απέναντι στους θεσμούς που έχουν ταχθεί να την προφυλάσσουν.
Η ενίσχυση αλλά και η διασφάλιση του κοινωνικού αγαθού της δημόσιας ασφάλειας, είναι πρωτεύουν μέλημα των κυβερνήσεων, αλλά και της οργανωμένης κοινωνίας. Η διαφύλαξη των κρίσιμων υποδομών μιας χώρας, η προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών, η δημοκρατική λειτουργία εν τέλει, αποτελούν τον επιθυμητό στόχο όχι μόνο των αρμόδιων υπηρεσιών, αλλά και κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου ανθρώπου. Αυτό προϋποθέτει και αλλαγή της νοοτροπίας των πολιτών, οι οποίο θα πρέπει να πάψουν να νιώθουν τη βαριά σκιά ενός παρελθόντος, καταδικασμένου στο δικαστήριο της ιστορίας.
Την ίδια στιγμή, ορισμένα κόμματα στη χώρα μας, επιμένουν στη χρήση της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, πιστεύοντας πως έτσι θα ενεργοποιήσουν τα αντανακλαστικά των πολιτών και θα προσποριστούν εκλογικά οφέλη. Πρόκειται για μία αυταπάτη, η οποία το μόνο που κάνει είναι να αναδεικνύει το επίπεδο της αναντιστοιχίας αυτών των κομμάτων με την εποχή μας. Ζώντας σε ένα κατά φαντασίαν παραελθόν, αδυνατούν να συνομιλήσουν με το παρόν και να προτείνουν κάτι για το μέλλον.
Πρόκειται για μία από τις πολυθρυλούμενες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όπου ορισμένοι θεωρούν πως βρισκόμαστε ακόμη στα μέσα του 20ου αιώνα με τις διαιρέσεις και τους διχασμούς, για τους οποίους οι νεότερες γενιές δεν θέλουν να ξέρουν, αφού τους αφορά μόνο το μέλλον.
Για να υπάρξει, όμως, μέλλον, θα πρέπει να μην υπάρχει μια κατακερματισμένη από το φόβο και την ανασφάλεια κοινωνία, στην οποία οι πολίτες θα είμαι έρμαια της επιθετικότητας και των ασύμμετρων απειλών, αλλά θα απολαμβάνουν το κοινωνικό αγαθό της δημόσιας ασφάλειας, πάντα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους.
