Αν κάποιος σας πει πως η πολιτική είναι οι συναθροίσεις σε σαλόνια ή απλά διαδηλώσεις εκτόνωσης για τους φανατικούς πιστούς του ενός ή του άλλου κόμματος, να ξέρετε πως σας λέει ψέματα και θέλει να σας παραπλανήσει.
Η πολιτική είναι ένα πεδίο, στο οποίο για να επιβιώσει κανείς θα πρέπει να είναι υπέρμετρα σκληρός, ανελέητος και ηθικά ευέλικτος, για να το πω κομψά. Δεν συγχωρεί λάθη, δεν γνωρίζει από φιλίες, δεν αναρωτιέται για τα ηθικά όρια, δεν έχει αναστολές. Αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα, ακόμη κι αν έχουν στην προμετωπίδα τους τον Ιησού Χριστό και τον Σταυρό.
Το καλύτερο σχολείο για να μυηθεί κανείς στην πολιτική, είναι αναμφίβολα η αριστερά. Μελετώντας την ιστορία της, από την εποχή των Ιακωβίνων και του Ροβεσπιέρου, από τον αμοραλισμό του Λένιν και την ανθρωποφαγία του Στάλιν μέχρι τις μέρες μας, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως η φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», είναι η βασική καθοδηγητική αρχή άσκησης πολιτικής.
Μία ιδεολογία, όπως αυτή της αριστεράς, η οποία από παλιά έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας θρησκευτικής δοξασίας όπως η εσχατολογική προσδοκία για το τέλος της ιστορίας και η ανάδυση μιας νέας αποκαθαρμένης, η χιλιαστική εμμονή στο τέλος και η σωτηριολογική θεώρηση του συνειδητού υποκειμένου ως φορέα της αλλαγής και μοναδική πηγή πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης, είναι φυσικό να διαθέτει και τις δικές της τελετουργίες κάθαρσης και τιμωρίας, χάριτος και σωτηρίας.
Δεσπόζουσα θέση στο τελετουργικό της αριστεράς διαχρονικά, είχαν και έχουν οι ανθρωποθυσίες. Πότε με το πρόσχημα της προδοσίας, πότε με αφορμή κάποιες ήττες και πότε ως εξαγνισμό από την κακή επιρροή της αστικής ιδεολογίας, η αριστερά αρέσκεται να θυσιάζει τους ανθρώπους της σε κοινή θέα προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων.
Όπως και σε άλλες θρησκείες, έτσι και στην αριστερά, υπάρχουν θύματα των ανθρωποθυσιών που προσφέρονται εθελοντικά στο όνομα μίας υπέρτατης αξίας ή σκοπού. Αρκεί να θυμίσουμε τον ήρωα του μυθιστορήματος «Το μηδέν και το άπειρο» του Άρθουρ Καίσλερ, Νικολάι Σαλμάνοβιτς Ρουμπάσοφ, τους ήρωες του συγκλονιστικού «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου ή ακόμη και τον Νίκο Πλουμπίδη.
Σήμερα, η αριστερά δεν έχει ανάγκη από πραγματικές ανθρωποθυσίες. Άλλαξαν οι καιροί. Η τελετουργία, όμως, σε συμβολικό επίπεδο παραμένει χρήσιμη για τη συσπείρωση των οπαδών γύρω από την ηγεσία.
Τελευταίο παράδειγμα η κυρία Έφη Αχτσιόγλου, την οποία ελαφρά τη καρδία, για να μη πω με ανακούφιση, θυσίασαν οι πρώην σύντροφοι και συνοδοιπόροι της, εν μια νυκτί, προκειμένου να φέρουν στην ηγεσία του κόμματος, τον αλεξιπτωτιστή εξ Αμερικής.
Άνθρωποι, (σύντροφοι αποκαλούνται μεταξύ τους), με τους οποίους από νεαρή ηλικία συμπορεύτηκε σε αυτό που αποκαλούσαν αγώνες κατά της παγκοσμιοποίησης, στη συνέχεια κατά των μνημονίων, αλλά και την πλαισίωσαν στις υπουργικές θέσεις που ανέλαβε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΕΛΛ, ενώ αρχικά δήλωσαν πως την στηρίζουν, στη συνέχεια την εγκατέλειψαν, για να επιβιβαστούν στο νέο τραίνο που νομίζουν πως θα τους οδηγήσει ξανά στην κυβέρνηση.
Το χειρότερο όλων είναι πως στις επιθέσεις που δέχτηκε, επιθέσεις ανοίκειες, σεξιστικές, πολιτικά απαράδεκτες, ελάχιστοι βρέθηκαν να την υποστηρίξουν από τις παλιές της παρέες, ενώ πολλοί που το έκαναν δημόσια, ανήκουν σε εκείνους που θεωρούσε η ίδια ως αντιπάλους.
Ποιος ξέρει; Ίσως εξ αρχής να την είχαν πουλήσει έναντι τριάκοντα αργυρίων και να τη χρησιμοποίησαν ως ένα χρήσιμο πιόνι σε μια πατρίδα όπου άλλοι σκέφτονται τις κινήσεις και άλλοι τις υλοποιούν μπροστά στο διψασμένο για «δράση» κοινό.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα, η Έφη ήταν χρήσιμη ως Ιφιγένεια, προκειμένου να φυσήξει ούριους άνεμος και να φουσκώσει τα πανιά της αρμάδας του Κασσελάκη με προορισμό την Τροία της κομματικής εξουσίας.
Η ανθρωποθυσία έγινε σύμφωνα με την αριστερή, κομματική τυπολατρία και τώρα το μόνο που απομένει είναι να δούμε αν εξευμενίστηκαν οι θεοί του αριστερού Ολύμπου ή αν έχει εξαγριωθεί ο κομματικός Μολώχ και απαιτήσει νέα θύματα.
