Εμφανίστηκε ως μετρήσιμο μέγεθος στις τελευταίες, προεκλογικές δημοσκοπήσεις και με την πρώτη κάθοδο στις εκλογές, παραλίγο να διασχίσει το κατώφλι της Βουλής.
Η ίδρυση και λειτουργία της ανάγεται στο 2019, ωστόσο, όπως λέει ο ιδρυτής της, οργανωτικές λειτουργίες δεν της επέτρεψαν να εμφανιστεί νωρίτερα στο πολιτικό τοπίο. Φήμες λένε πως, αρχικά, είχε προταθεί σε γνωστό απόστρατο στρατηγό, η ηγεσία, ο ίδιος, όμως, φροντίζοντας την υστεροφημία του αρνήθηκε και έτσι κλήθηκε από την εφεδρεία γνωστός συνταξιούχος εκπαιδευτικός και τηλευαγγελιστής της Βόρειας Ελλάδας.
Η ΝΙΚΗ, δεν είναι ένα ξαφνικό, εξωτικό φρούτο, που ξεφύτρωσε ξαφνικά. Ως νοοτροπία και ψυχοσύνθεση είναι ένα φαινόμενο που καλλιεργήθηκε επί χρόνια από διάφορους που αυτοκατατάσσονται στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο», συνεπικουρούμενοι από θεολογίζοντες σχολιαστές κυριακάτικων εφημερίδων, νοσταλγούς της κοινοτικής ζωής, την λατρεία για την επιστροφή στα ήθη και τις παραδόσεις που περιγράφει ο Παπαδιαμάντης, στην χαμένη ρωμιοσύνη και στη βυζαντινή μυσταγωγία, μεγαλοπρέπεια και αυτοκρατορικής αίγλη.
Ένα κράμα ακραίου συντηρητικού λόγου που ξεκινάει από την απαγόρευση των αμβλώσεων ως ένδειξη προστασίας του «ιερού θεσμού της οικογένειας» και φτάνει μέχρι την ανοιχτή υποστήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ρωσίας κατά την Ουκρανίας, πρωτοστατούντος του αρχηγού του κόμματος, ο οποίος συχνά - πυκνά αναδημοσιεύει αναρτήσεις της Ρωσικής πρεσβείας, ενώ στο πρόγραμμα του κόμματος, πλαγίως αλλά ευκρινώς, γίνεται προσπάθεια «εισαγωγής» της Ρωσίας στην γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής, ενάντια στον προσανατολισμό της χώρας που κατακτήθηκε με αίμα και αγώνες, αναφέροντας χαρακτηριστικά «χωρίς τα αγκάθια του πανισλαμισμού και του πανσλαβισμού, και τον απρόβλεπτο και υποκριτικό τουρκικό παράγοντα, δημιουργείται εύφορο έδαφος συνεννόησης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, με την Ελλάδα ως πραγματικό εγγυητή ενεργητικής σταθερότητας».
Έχοντας μαθητεύσει στα λάθη των άλλων, προβάλει έναν κεκαλυμμένο αντιδυτικισμό, προτείνει: «Ούτε δυτικολάγνοι, ούτε δυτικοφοβικοί. Διαγράφουμε το αποτυχημένο δόγμα του κοιμισμένου κατευνασμού και δομούμε το νέο δόγμα της προληπτικής αποτροπής», προσπαθώντας να χαϊδέψει τα αυτά τόσο των ευρωσκεπτικιστών, όσο και των οπαδών της «δυναμικής αντιπαράθεσης» με τους «εχθρούς του γένους».
Η διαρκής αναφορά στην Ορθοδοξία, για την οποία λέει πως «Η Ορθοδοξία στο πολιτισμικό DNA μας» και την οποία θεωρεί ως «κρατική ιδεολογία» περίπου, θυμίζοντας πολύ τον εμπνευστή αυτής της πολιτικής Βλαντίμιρ Πούτιν και του υποχείριου του Γκουντιάγιεφ, γνωστού ως πατριάρχη Μόσχας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αιχμή του δόρατος, ενός εκτεταμένου δικτύου το οποίο ξεκινάει από μονές του Αγίου Όρους (δύο από τις οποίες έστελναν sms για τις εκλογές εν ονόματι της Παναγίας!) επεκτείνονται σε μοναστήρια ανά την Ελλάδα, εκκλησίες και απλώνεται σε χώρους όπως εθνικοτοπικούς συλλόγους, «συλλόγους συμπατριωτών» με επαναπατρισθέντες από τις πρώην Σοβιετικής δημοκρατίες, οργανώσεις φιλάθλων, εφημερίδες που ανήκουν σε γνωστό Έλληνα ολιγάρχη, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Το γεγονός πως εμφανίζονται ως «προστάτες» της Ορθοδοξίας, αναδεικνύει τις ευθύνες της Εκκλησίας της Ελλάδας, συνολικά, γιατί απέφυγε να πράξει το ποιμαντορικό της καθήκον αποκαλύπτοντας την παραχάραξη και διδάσκοντας την πραγματική ουσία της διδασκαλίας της, ενώ η αβελτηρία της με την χηρεύουσα, ουσιαστικά, θέση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, αποδείχτηκε μοιραία για την επέκταση της επιρροής των «υπερασπιστών της πίστης».
Παρά το μειλίχιο, προς το παρόν ύφος των εκπροσώπων της, η ΝΙΚΗ αποτελεί μία καλά οργανωμένη προσπάθειας πλαγιοκόπησης του πολιτικού συστήματος εκ δεξιών, με στόχο όχι μόνο την κατάληψη του ζωτικού χώρου που άφησε κενό η Χρυσή Αυγή και οι διάφοροι άλλοι κατ’ επάγγελμα «πατριώτες», αλλά και τη διασπορά ενός οπισθοδρομικού ανορθολογισμού, καμουφλαρισμένου από ψευτοεπιστημονικές αναλύσεις, όπως προκύπτουν από τα άρθρα σχετικά με τον εμβολιασμό που δημοσιεύει στην επίσημη ιστοσελίδα της. Ταυτόχρονα, καλλιεργεί ένα κλειστοφοβικό κλίμα απέναντι στην Οικουμένη, έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται από την εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, των γραμμάτων και των τεχνών.
Η συνεχής αναφορά στο παρελθόν, είναι ο μηχανισμός τύφλωσης των πολιτών απέναντι στο παρόν και το μέλλον. Με το βλέμμα στραμμένο προς τα πίσω, ο πολίτης αδυνατεί να συνομιλήσει με την εποχή του, να την κατανοήσει και να σχεδιάσει το μέλλον του. Το επιχείρημα υπέρ ενός «αγνού και αμόλυντου παρελθόντος» πέραν της ιστορικής του ανακρίβειας, ενέχει τον κίνδυνο εγκλωβισμού σε μια αυτιστική πραγματικότητα, όπου ο ζόφος των μεσαιωνικών προκαταλήψεων θα είναι το μέτρο της ζωής, ατομικής και συλλογικής.
