Πιστή στις μακρόχρονες, τριτοδιεθνιστικές της παραδόσεις, η ελληνική αριστερά, επιδίδεται αυτές τις ημέρες σε μια λυσσαλέα προσπάθεια ηθικής απαξίωσης του θύματος της απάνθρωπης συμπεριφοράς ενός προβεβλημένου στελέχους της.
Επιστρατεύτηκαν πολιτικά στελέχη, εκπρόσωποι του κόμματος, στρατιές διαδικτυακών τρολ βγαλμένα από τον υπόνομο των Σελίδων Κοινωνικής Δικτύωσης, προκειμένου να αμφισβητήσουν και να υπονομεύσουν την αξιοπιστία της μαρτυρίας μίας γυναίκας, η οποία έπεσε θύμα βιασμού και ξυλοδαρμού, σύμφωνα με όσα η ίδια είχε καταγγείλει στις αρχές του Βελγίου, προσκομίζοντας τις απαραίτητες ιατροδικαστικές βεβαιώσεις.
Ναι, το τεκμήριο της αθωότητας, είναι ακαταμάχητο και ιερό για τον φερόμενο ως δράστη.
Εξίσου ιερό κι ακαταμάχητο, είναι και το καθήκον προστασίας του θύματος από τον δευτερογενή βιασμό στη δημόσια σφαίρα, ο οποίος επιχειρείται με σχέδιο και μέθοδο που θυμίζει τις διαβόητες σταλινικές δίκες του 1936 - 38.
Στον δευτερογενή αυτό βιασμό, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν διάφοροι/ες/α, οι οποίοι/ες/α έχουν διακριθεί, κατά το πρόσφατο παρελθόν, στη δημόσια υποστήριξη κάθε καταγγελίας παρόμοιων περιστατικών, ακόμη κι εκείνων, οι οποίες εκ των υστέρων αποδείχτηκαν, μετά από ανακριτική και δικαστική διερεύνηση, ψευδείς και υποβολιμαίες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρουσιάζουν οι περιπτώσεις γυναικών, πρώην δημοσιογράφων σε κρατικά ΜΜΕ την εποχή της αμεριμνησίας και της μονοφωνίας, αλλά και ορισμένων άλλων που διακρίθηκαν για τη συμβολή τους στην παραγωγή ευτελούς τηλεοπτικού προγράμματος, οι οποίες με ιδιαίτερο μένος στράφηκαν από την πρώτη στιγμή κατά του θύματος, προσπαθώντας να αποδομήσουν την προσωπικότητά του, προβάλλοντας χυδαία σεξιστικά υπονοούμενα. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια ως προς τον τρόπο ανέλιξής τους στο επαγγελματικό περιβάλλον ή αν είχαν στόμα οι διάδρομοι του ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής τι θα έλεγαν.
Αρνητική εντύπωση προκαλεί και η εκκωφαντική σιωπή των κατά τα άλλα λαλίστατων φεμινιστριών της εποχής μας, οι οποίες δεν χάνουν καμία ευκαιρία για να δηλώσουν πως «κάθε λευκός, ετεροφυλόφιλος άντρας είναι βιαστής». Αν ανήκει και σε οικονομικά εύπορη οικογένεια, τόσο το χειρότερο για τον ίδιο και την αλήθεια. Τώρα προφανώς, κοιτάζουν τις μύτες των παπουτσιών τους και αναρωτιούνται τι καιρό θα κάνει την Πρωτομαγιά ή την Πεντηκοστή, επόμενες αργίες στο ημερολόγιο.
Απέναντι σε αυτόν τον συρφετό της χυδαιότητας, στάθηκε μόνη, όρθια και αξιοπρεπής η γυναίκα - θύμα. Με μία λιτή ανάρτηση στο facebook απάντησε στους υβριστές της και αποκατέστησε την αλήθεια, τη δική της αλήθεια, την αλήθεια του θύματος.
Συνάμα, αναδείχτηκε το έρεβος που χωρίζει τα δύο παραδείγματα. Από τη μία πλευρά η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός και, από την άλλη, η χυδαιότητα, η ευτέλεια, ο φανατισμός και το μίσος.
Η ελληνική κοινωνία, έχει μπουχτίσει από την υποκρισία όλων εκείνων που ευαγγελίζονται το «ηθικό πλεονέκτημά» τους και αναδεικνύουν την υποκρισία ως βασική αρετή. Έχει κουραστεί από τα ψέματα, τις ύβρεις και τις συκοφαντίες. Έχει αηδιάσει από τη διαρκή προσπάθεια διαίρεσης και διχασμού, ανθρώπων, η ηθική υπόσταση των οποίων βρίσκεται στους υπονόμους της πολιτικής.
Η γενναία, θαρραλέα και αξιοπρεπής στάση αυτής της γυναίκας - θύματος, αποτελεί μία φωτεινή ελπίδα και ένα φάρο μέσα στο σκοτάδι της εχθροπάθειας. Είναι ένα σημαντικό μάθημα ευπρέπειας και αυτοσεβασμού, για το οποίο η κοινωνία θα πρέπει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της.
Η νέα αυτή γυναίκα, προσπάθησε να προστατεύσει τον εαυτό της αλλά και την οικογένεια της από τα αδηφάγα βλέμματα και, ταυτόχρονα, επέδειξε δημοκρατικά αντανακλαστικά, απευθυνόμενη στη δικαιοσύνη, προκειμένου να διερευνηθούν οι καταγγελίες της. Ενήργησε ως υπεύθυνος πολίτης μιας ανοιχτής, δημοκρατικής κοινωνίας, εμπιστεύτηκε τους θεσμούς της και όχι τις διαθέσεις του όχλου των πλατειών, των τηλεοπτικών εκπομπών και των αναρτήσεων στο Twitter.
Πέραν της προσωπικής της τρομακτικής περιπέτειας, βρήκε το θάρρος και το κουράγιο να ενεργήσει έτσι ώστε να δώσει το παράδειγμα και σε άλλες γυναίκες που υφίστανται παρόμοιες κακοποιητικές, απάνθρωπες, συμπεριφορές, ώστε να αντιδράσουν μέσα στα πλαίσια της συντεταγμένης κοινωνίας για να βρουν το δίκιο τους και να πετύχουν τον κολασμό του δράστη.
Αυτή η νέα, γενναία, αξιοπρεπής γυναίκα, αξίζει κάθε συμπαράστασης και αλληλεγγύης από όλους όσους εξακολουθούν να πιστεύουν στη δικαιοσύνη και στη Δημοκρατία. Οι υπόλοιποι ας μείνουν απέναντι, όπου αισθάνονται πια άνετα. Τους περιμένει η χλεύη και η περιφρόνηση της κοινωνίας, αλλά και της ιστορίας.
