Άκουσα προσεκτικά τη συνέντευξη που έδωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ σε δύο δημοσιογράφους του ΣΚΑΙ, το Νότη Παπαδόπουλο και τον Βασίλη Χιώτη.
Κάποια στιγμή η συζήτηση έφτασε σε ένα σημείο, όταν ο δημοσιογράφος μη ικανοποιημένος από την απάντηση του πολιτικού αρχηγού, τον ξαναρώτησε για ένα συγκεκριμένο θέμα, για να εισπράξει την απάντηση: τα είπαμε αυτά, να μην τα ξαναλέμε.
Αφήνω κατά μέρος το ύφος, το οποίο δεν συνάδει με Ευρωπαίο πολιτικό κι ας πάμε στην ουσία και το βάθος των πραγμάτων. Ένας πολιτικός πρώτης γραμμής, πολλώ δε μάλλον, αρχηγός κόμματος με κυβερνητικές φιλοδοξίες, θα πρέπει να έχει υπομονή και ευγένεια, ακόμη κι όταν θεωρεί πως θίγεται.
Δεν θέλω καν να φανταστώ πως θα αντιδρούσε σε διάσημες τηλεοπτικές εκπομπές, όπου οι σκληρές ερωτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ανελέητα. Κάποιοι, ίσως, θα θυμούνται τον κ. 13 - 0 γνωστό και ως Νίκο Παππά του ΣΥΡΙΖΑ που σηκώθηκε κι έφυγε γιατί δεν του άρεσαν οι ερωτήσεις του δημοσιογράφου.
Αυτά τα πράγματα, θεωρούνται φυσιολογικά μόνο σε τούτη τη βαλκανική χώρα, όπου ο πολιτικός αρχηγός θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους φετιχισμού και να είναι άμοιρος ευθυνών των όσων λέγει.
Αν κάνουμε ένα, δύο βήματα προς τα πίσω και προσπαθήσουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα για το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου να κατανοήσουμε την εν γένει στάση του. Διαγκωνίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές και την κατοχύρωση της πρωτοκαθεδρίας σε αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε κεντροαριστερά, μα αμφιβάλλω πολύ αν θα είναι μέσα τους ικανοποιημένοι αν «τσιμπήσουν» ένα 2 - 3% και το προσθέσουν στο ισχνό τους ποσοστό.
Το τελευταίο διάστημα το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ φροντίζει με κάθε ευκαιρία να μας θυμίζει πως είναι ένα κόμμα διαμαρτυρίας, χωρίς πραγματικές φιλοδοξίες. Αυτό φάνηκε στην περίπτωση των απογευματινών χειρουργείων, την οποία είχε το ίδιο καθιερώσει, αλλά όταν την επανάφερε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, άρχισε να λέει τα εντελώς αντίθετα με τις πράξεις του.
Φάνηκε και στο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ το πραγματικό ρεσιτάλ ανευθυνότητας έγινε με τα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, όπου το κόμμα αυτό μας προτείνει το «σκανδιναβικό μοντέλο». Έτυχε να διαβάσω και το άρθρο - επεξήγηση ενός νουνεχούς στελέχους του σε κυριακάτικη εφημερίδα, όπου διαπίστωσα πως οι προτάσεις του κόμματος αυτού είναι να φέρουν στα δικά του μέτρα και σταθμά τα υπό ίδρυση πανεπιστήμια.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι φιλοδοξίες αυτού του κόμματος εξαντλούνται σε μία μικρή αύξηση του ποσοστού στις ευρωεκλογές. Προφανώς, έχουν συνειδητοποιήσει πως το «μεταναστευτικό κύμα» των οπαδών του αυριανισμού, δεν πρόκειται να επιστρέψει, αφού έχει βολευτεί μια χαρά στον νέο κασσελάκειο ΣΥΡΙΖΑ, όπως απέδειξε το συνέδριό του που ολοκληρώθηκε προχθές.
Αν το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ θέλει να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις και να μετατραπεί σε έναν εναλλακτικό πόλο εξουσίας, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να μελετήσει σε βάθος τα παθήματα - μαθήματα του ΣΥΡΙΖΑ και να βγάλει τα κατάλληλα συμπεράσματα.
Πολιτική με όρους αντιδεξιάς ψύχωσης της δεκαετίας του ’80, σημαίνει καθήλωση και μαρασμό σε μικρά, ακίνδυνα ποσοστά. Βέβαια, αυτό εξασφαλίζει τη μακροημέρευση της κομματικής νομενκλατούρας, αλλά τίποτα δεν διαρκεί αιώνια.
Για πολλοστή φορά επαναλαμβάνω πως η εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στη χώρα, χρειάζεται τουλάχιστον δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους και θα διαδέχονται το ένα το άλλο στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η σημερινή κατάσταση, δεν είναι ικανοποιητική τόσο σε μεσοπρόθεσμη, όσο και σε μακροπρόθεσμη προοπτική. Το πολιτικό σύστημα είναι ετεροβαρές, με ένα ισχυρό κεντροδεξιό, κυβερνητικό κόμμα και πολλά μικρά, μακριά από την πραγματικότητα και τις ανάγκες της, κόμματα, τα οποία εν πολλοίς θυμίζουν τον σκορπιό που δαγκώνει την ουρά του.
Έτσι, όμως, παραμένει κενός ο ζωτικός χώρος για μία σοβαρή, δημιουργική αντιπολίτευση και, προφανώς, δημιουργούνται συνθήκες αλαζονείας και αυθαιρεσίας από την πλευρά των κυβερνώντων. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, χαμένη είναι η κοινωνία.
