Κατά τη διάρκεια μίας συνέντευξής του σε τοπικό κανάλι της εκλογικής του περιφέρειας, ο πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων του ΣΥΡΙΖΑ, νυν επίλεκτο μέλος της κοινοβουλευτικής του ομάδας κ. Σταύρος Αραχωβίτης, δήλωσε πως «αν ο κ. Βελόπουλος θεωρεί τον εαυτό του προοδευτική δύναμη και συμφωνήσουμε στα βασικά σημεία, στο πρόγραμμά μας, όλα τα συζητάμε».
Βέβαια, μετά τη μακρά, κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου, τίποτα δεν πρέπει πια να μας εκπλήσσει ως προς τον αμοραλισμό του σημερινού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο κ. Αραχωβίτης, χωρίς την παραμικρή συστολή, είπε δημόσια αυτό που έχουν στο μυαλό τους όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ: πρέπει να καταλάβουμε την εξουσία, συμμαχώντας ακόμη και με εκείνους που εμπορεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων πωλώντας ψευδεπίγραφα, αν όχι πλαστά κείμενα, υπονομεύουν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, υποστηρίζοντας τεχνηέντως τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, κλείνουν το μάτι σε «αντισυστημικούς αγωνιστάς» που έμειναν πολιτικά ορφανοί λόγω της φυλάκισης της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, αλλά και στο αντιεμβολιαστικό κίνημα και ονειρεύονται μια ελληνική «Λέγκα του Βορρά».
Πορεύονται με βάση την αποδιδόμενη στον ηγέτη των Ρώσων Μπολσεβίκων Λένιν, φράση «θα συμμαχήσω και με τον διάβολο, αρκεί να νικήσω». Στόχος τους πλέον, δεδηλωμένος είναι η πάση θυσία ανάληψη της εξουσίας και η νομή των αρμών της εξουσίας, χωρίς να νοιάζονται καθόλου για αρχές, αξίες, ηθική, παρόλο που επικαλούνται συχνά ένα ανύπαρκτο ηθικό πλεονέκτημα. Αλήθεια, αυτό από που το κληρονόμησαν, όταν δεν έχουν την παραμικρή ιστορική, ηθική και ψυχολογική σχέση με εκείνους που το κατέκτησαν κάποτε, όχι θεωρητικά, αλλά ως αναγνώριση των αντιπάλων τους;
Ο αμοραλισμός ως πολιτική θεωρία και πράξη, ως στρατηγική και τακτική, ενός αδίστακτου μηχανισμού που στόχο έχει την καρέκλα της εξουσίας και τη διευκόλυνση των φίλιων δυνάμεων. Βασικός στόχος αυτής της πολιτικής, δεν είναι άλλος από την ενίσχυση συντεχνιών που κρατούν τη χώρα καθηλωμένη στο παρελθόν. Παράλληλα, κλείνει το μάτι σε εκείνο το τμήμα της ελληνικής ολιγαρχίας που είχε ποντάρει στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, προκειμένου στη συνέχεια να τη διαμοιράσει σε τιμάρια και φέουδα.
Παρά τον ευαγγελισμό του «νέου και άφθαρτου» ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εκπρόσωπο της βαθιάς ριζωμένης αντίληψης της περίκλειστης κοινωνίας, η οποία θα χωρίζεται σε πατρικίους και πληβείους, στην παντογνώστρια και αλάνθαστη κομματική ηγεσία και το αφοσιωμένο στράτευμα που θα εκτελεί χωρίς αντίρρηση και αμφιβολία τις εντολές. Το είδαμε πολύ καλά κατά τη διάρκεια της «πρώτης φοράς αριστεράς», όταν προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν κάθε πράξη και ενέργεια του συμμάχου τους, ακόμη και όταν έλεγε πως «ο στρατός θα εγγυηθεί την εσωτερική ασφάλεια», φράση που ερχόταν σε κατάφωρη αντίθεση με τη συνταγματική τάξη, για την οποία, άλλωστε, ποτέ δεν νοιάστηκαν ιδιαίτερα.
Είναι εμφανής η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει ένα «μέτωπο» συμπεριλαμβάνοντας, κυρίως, τους «αντισυστημικούς» ψήφους, προκειμένου να συγκεντρώσει την κρίσιμη μάζα που του χρειάζεται. Τώρα, λοιπόν, εξηγείται η περίεργη, αλλά όχι ανεξήγητη χειρονομία, όταν έκλεισε το μάτι στις «καλοδεχούμενες ψήφους» στην υπόθεση με το κόμμα Κασιδιάρη.
Η στρατηγική διαμόρφωσης «αντισυστημικού μετώπου», ανταποκρίνεται πλήρως στον νεολενινιστικό αμοραλισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η βουλιμική του διάθεση για εξουσία και η άνευ αρχών συμμαχία με δυνάμεις εχθρικές προς την ανοικτή κοινωνία και τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, υπονομεύουν το δρόμο προς το μέλλον, τη διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών, την ενίσχυση της ευρωπαϊκής πορείας, το δυνάμωμα της αποτρεπτικής δύναμης της χώρας. Από την άλλη μεριά, το θετικό εν προκειμένω είναι πως το ξεκαθαρίζει το δίλημμα για τις επερχόμενες εκλογές και προβάλει επιτακτικά ενώπιον του ψηφοφόρου: με το μέλλον ή επιστροφή στο παρελθόν;
Υ.Γ. Στο χθεσινό σημείωμα, υπήρχε ένα λάθος στον τίτλο, η ευθύνη για το οποίο βαραίνει αποκλειστικά τον γράφοντα. Για το λόγο αυτό, ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες.
