Είμαι ο τελευταίος που θα αποτιμήσει το αισθητικό - και άρα πολιτικό - μήνυμα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.
Ωστόσο, μου δημιουργήθηκε μία απορία, η οποία τελικά παραμένει αναπάντητη ακόμη.
Είναι κοινός τόπος πως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δημιουργήθηκε και στηρίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: την αρχαία ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία, το ρωμαϊκό δίκαιο και τη χριστιανική θρησκεία. Αυτό ισχύει, είτε είναι ένθεος κάποιος, άθεος ή αγνωστικιστής.
Η λοιδορία του χριστιανισμού μέσω της αναπαράστασης γνωστού πίνακα του Leonaedo Da Vinci που αποδείχτηκε πως, τελικά, δεν ήταν αυτός, αλλά ένας άλλος κάποιου ήσσονος ζωγράφου με το όνομα Bijlert.
Ανεξάρτητα από τις προθέσεις και το τελικό αποτέλεσμα, εκείνο που παραμένει αναπάντητο είναι το γιατί επέλεξαν τον συγκεκριμένο θέμα και πίνακα; Για να το τραβήξω λίγο παρακάτω: να δεχτώ πως πρόκειται για το Συμπόσιο των θεών, έτσι όμως δεν προσβάλλονται τα διάφορα θρησκεύματα που εξακολουθούν να ομνύουν στο Δωδεκάθεο και υπάρχουν τόσο στη χώρα μας, όσο και σε άλλες;
Αντιλαμβάνομαι πως η Γαλλία είναι μία χώρα, στην οποία υπάρχει η ελευθερία του Λόγου, έχει κατοχυρωθεί η ανεξιθρησκία και απουσιάζει παντελώς η έννοια της βλασφημίας. Γιατί, όμως, επέλεξαν το συγκεκριμένο πίνακα και θέμα; Γιατί σε αυτό συμμετείχαν καλλιτέχνες ενός συγκεκριμένου ερωτικού προσανατολισμού; Θα τολμούσαν να κάνουν κάτι παρόμοιο, για παράδειγμα, με το Ισλάμ;
Μήπως έτσι ήθελαν να εκπέμψουν ένα συγκεκριμένο μήνυμα, το οποίο αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις σε διάφορες χώρες, αλλά και στη δική μας, έγινε αρνητικά αποδεκτό, αναγκάζοντας τον καλλιτεχνικό διευθυντή των αγώνων να ζητήσει συγγνώμη;
Δεν λέω, καλή η συμπερίληψη, αλλά θα πρέπει να τη θέλουν αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι και μάλιστα να εκδηλώνουν τη βούληση τους οικειοθελώς και αυτοβούλως, ώστε να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα.
Μετά την αποτυχία του μοντέλου της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που προωθείτο, έρχεται τόσο η πολυποικιλότητα και η συμπερίληψη, έννοιες που προέρχονται από την ίδια εμμονική ιδεολογική εργαλειοθήκη του αποτυχημένου μοντέλου.
Την ίδια στιγμή εκατοντάδες νέοι - κυρίως - άντρες μεταναστεύουν παράνομα στις ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου να απολαύσουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που προσφέρει ο πολιτισμός και, βασικά, τα γενναιόδωρα επιδόματα. Η δικαιολογία που διακινείται είναι πως θα ενταχθούν στο πολύτιμο εργατικό δυναμικό και θα σώσουν τα ασφαλιστικά συστήματα. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό, όταν οι ίδιοι δεν διαθέτουν καμία γνώση και δεξιότητα και, επιπλέον, προσπαθούν να επιβάλλουν τα δικά τους ήθη και έθιμα που έρχονται σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά;
Το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό και σύνθετο και δεν επιδέχεται απλά ή επιπόλαιες απαντήσεις. Πολύ περισσότερο που η Ευρώπη, αντιμετωπίζει έλλειμμα ηγεσίας. Ωστόσο, το βασικό ερώτημα παραμένει: Qou vandis Ευρώπη;
