Μπορεί μερικές φορές οι αμφίσημες δηλώσεις, τα νεφελώδη σενάρια ή οι αόριστες προσθέσεις, να έχουν θέση στην τακτική των πολιτικών κομμάτων, αλλά αυτό δεν ισχύει για τη στρατηγική τους.
Πολύ περισσότερο, σε περιόδους, όταν το εκλογικό σώμα κουρασμένο, βγαίνει από μία υπερδεκαετή κρίση, ψυχανεμίζεται πως υπάρχουν ρεαλιστικές προτάσεις και λύσεις και ελπίζει σε κάτι καλύτερο.
Σενάρια όπως, κυβέρνηση ηττημένων, με πρωθυπουργό έναν άγνωστο Χ, η οποία θα μπορούσε να πάρει ψήφο ανοχής από τη Βουλή, είναι κάτι που ο μέσος ψηφοφόρος - όπως δείχνουν όλες οι μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις - όχι μόνο δεν τα κατανοεί, αλλά δεν θέλει καν να προσπαθήσει να τα καταλάβει.
Όταν ο άλλος ενδιαφέρεται για τον άρτο τον επιούσιο και τις δυνατότητες που θα έχει για να βελτιώσει τη ζωή του, δεν τον απασχολεί καθόλου το σχέδιο επί χάρτου και οι πολύπλοκες αριθμητικές ασκήσεις για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού, πολύ περισσότερο που παρόμοιες κυβερνήσεις τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, είχαν πάντα τον χαρακτήρα της έκτακτης και ορισμένων ειδικών σκοπών, η δε βραχύβια ζωή τους, οδηγούσε σε πολωμένες εκλογές, αφήνοντας μια πικρή γεύση στο στόμα.
Τους τελευταίους μήνες, γίναμε κοινωνοί διαφόρων σεναρίων, λόγω της ατυχέστατης και υποβολιμαίας έμπνευσης του ΣΥΡΙΖΑ για εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής. Τα σενάρια αυτά, πολλά από τα οποία ανήκουν στο χώρο της φαντασίας των εμπνευστών τους, φαίνεται πως δεν έπεισαν τους πολίτες, οι οποίοι στις δημοσκοπήσεις δείχνουν να προτιμούν άλλες, πιο σταθερές λύσεις του προβλήματος σχηματισμού κυβέρνησης.
Αυτό, τουλάχιστον, βλέπουμε στις απαντήσεις που δίνουν και, εύλογα, προκύπτει το ερώτημα γιατί τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ υπέκυψαν στη γοητεία της ασάφειας και της αμφισημίας, πριμοδοτώντας, ουσιαστικά, τη Ν.Δ. η οποία επέλεξε, σε αντίθεση με αυτά τα κόμματα, μία άλλη πολιτική πρόταση εκ διαμέτρου αντίθετη.
Ήταν λάθος ανάλυση; Προσπάθησαν με τακτικισμούς να ξεπεράσουν το πρόβλημα στη στρατηγική τους; Ποιος ξέρει. Η μέχρι σήμερα μη αποδοχή αυτών των σεναρίων, δείχνει πως αν και το διάστημα μέχρι τις εκλογές είναι μικρό, η αναπροσαρμογή στη συνθηματολογία και το ξεκαθάρισμα της θέσης τους, ίσως να τους βοηθήσει στη συσπείρωση των οπαδών του.
Για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τα πράγματα είναι πιο απλά και εύκολα, γιατί το μέρος του εκλογικού σώματος στο οποίο απευθύνεται, έχει ήδη διατυπώσει τις απόψεις και τις προτιμήσεις του, όπως φαίνεται από τις απαντήσεις στις ερωτήσεις των δημοσκόπων και επιπλέον είναι άνθρωποι που κουβαλούν μια πολιτική σκευή ικανή να τους βοηθήσει να κατανοήσουν την κατάσταση.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Έχοντας εκπαιδεύσει το εκλογικό του ακροατήριο στον λαϊκισμό, με ακραία έκφραση τον πολακισμό, είναι δύσκολο τώρα, λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, να αλλάξει αφήγημα και να σταματήσει να ψαρεύει στα θολά νερά, όπως κάνει σε όλη την πολιτική του διαδρομή.
Από την άλλη πλευρά, διαπιστώνοντας πως τα σενάρια που διακινεί δεν έχουν απήχηση στο εκλογικό σώμα, με κινήσεις πανικού, προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα πλέον. Ο ψηφοφόρος τη μία ημέρα ακούει για κυβέρνηση ηττημένων που διακινούν προβεβλημένα στελέχη του, την άλλη μαθαίνει για κυβέρνηση με ψήφο ανοχής, - άσχετα αν δεν βγαίνουν οι αριθμοί - και την τρίτη, ίσως πληροφορηθεί για κάτι άλλο.
Στο μεταξύ, για άλλη μια φορά, φταίνε οι δημοσκόποι, οι οποίοι παρουσιάζουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους που κάθε άλλο παρά ενισχύουν την πεποίθηση νίκης, δημιουργώντας ένα κλίμα ηττοπάθειας. Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος.
Τα λάθη πληρώνονται στην πολιτική. Μεγαλύτερο, όμως κόστος, έχουν οι εκ του πονηρού ασάφειες, αοριστίες και αμφίσημες σεναριολογίες. Γιατί αν μη τι άλλο, ο ψηφοφόρος γνωρίζει πολύ καλά να ζητάει ξεκάθαρες προτάσεις από τα κόμματα, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με αυτές. Ξέρει, τουλάχιστον, πού βρίσκεται και τι έχει να περιμένει.
