Ο Χρήστος Χωμενίδης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ένας σημαντικός συγγραφέας, ενεργός πολίτης που δεν δίστασε να πάει κόντρα στο ρεύμα την εποχή της χρεοκοπίας και του αντιμνημονιακού παροξυσμού, ενώ οι επιφυλλίδες και τα άρθρα του αποτελούν πάντα αφορμή για σκέψη. Αξίζει να σημειώσουμε πως αρκετά από τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες, μεταφέροντας την εικόνα και το περιεχόμενο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας. Μικρό επίτευγμα, δεν θα το χαρακτήριζες αυτό.
Η στοχοποίησή του από διάφορα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα και οι προσωπικές εναντίον του επιθέσεις μέσω του Διαδικτύου και συγκεκριμένων - χαμηλής επισκεψιμότητας ιστοσελίδων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ακόμη προσπάθεια φίμωσης της αντίθετης γνώμης και της ηθικής εξόντωσης του προσώπου.
Ποιο είναι το ανοσιούργημα που διέπραξε ο αγαπητός Χωμενίδης και του επιτίθενται οργισμένοι οι ανώνυμοι κουκουλοφόροι του Διαδικτύου;
Απλά, ως όφειλε, συμμετείχε σε συνέδριο συγγραφέων στο Ισραήλ, όπου αντάλλαξε απόψεις και ιδέες με ομότεχνούς του από διάφορες χώρες. Από πότε ο οποιοσδήποτε πρέπει να παίρνει άδεια για να συμμετάσχει σε συνέδρια, ημερίδες, ομιλίες ή άλλες εκδηλώσεις;
Υπάρχει κάποιο «αόρατο ιερατείο» το οποίο κρίνει αφ’ υψηλού και εκδίδει φετφάδες για το ποιος δικαιούται να κάνει, τι και πότε; Και ποιο είναι αυτό; Κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του Διαδικτύου ως άλλοι κουκουλοφόροι - εκτελεστές;
Υπάρχει κι ένα ακόμη σημείο στο οποίο πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας και αυτό είναι ο περιβόητος «αντιρατσιστικός νόμος», ο οποίος μπορεί να ψηφίστηκε με τις καλύτερες των προθέσεων, στην ουσία, όμως, έχει μετατραπεί σε εργαλείο δίωξης κάθε άποψης που δεν είναι αρεστή τους κατ’ επάγγελμα, καθ’ έξη και κατά συρροή «δικαιωματιστές», οι οποίοι ασχολούνται επαγγελματικά με τη συκοφαντία και τον διασυρμό της χώρας.
Μήπως στην περίπτωση του Χωμενίδη θα πρέπει να εφαρμοστεί αυτός ο νόμος εναντίον εκείνων που με ρητορική μίσους υποδαυλίζουν αφενός τον αντισημιτισμό και, αφετέρου, την ΧΑΜΑΣολγανία, βλέποντας στο πρόσωπο των μακελάρηδων τους «ήρωες» της επαναστατικής τους ονείρωξης;
Θα ήταν μία καλή απόδειξη πως ο νόμος εφαρμόζεται εξ ίσου σε όλους και, επιτέλους, θα δούμε κάθε κατεργάρη να κάθεται στον πάγκο - εδώλιο του κατηγορουμένου απολογούμενος για τις αήθεις ad hominem επιθέσεις. Ήρωες δεν πρόκειται να γίνουν μα θα εισπράξουν την απαξία του κοινωνικού συνόλου, απόβλητα του οποίου, έτσι κι αλλιώς, είναι.
