Του Γιάννη Μαντζίκου
Αρκετοί συνηθίζουν να αποδίδουν στη πολύπαθη-όσο αφορά τις εκτροπές- ήπειρο Λατινικής Αμερικής στην «ακροδεξιά» και σε «αμερικανοκίνητους» πολιτικούς. Το εν λόγω επιχείρημα φαίνεται να μην ισχύει στη περίπτωση της πλούσιας μεν σε ορυκτό πλούτο αλλά πάμπτωχης οικονομικά Βενεζουέλας, καθώς ιδιαίτερα από τη άνοδο του Νικολάς Μαδούρο στην εξουσία το 2013 και μετά, οι βασικότεροι αντίπαλοι του βρίσκονται στο «στρατόπεδο» του κέντρου και της κεντροαριστέρας.
Στις προεδρικές εκλογές της Βενεζουέλας του 2013 οι οποίες γίνονται αποκλειστικά και μόνο για την επιλογή του προέδρου, ο Μαδούρο κέρδισε οριακά με 50,76% έναντι 49,07% του αντιπάλου του Ενρίκε Καπρίλες. Ο Καπρίλες που από κάποιους, ακόμα και στην Ελλάδα, περιγραφόταν ως ακροδεξιός ήταν επικεφαλής του κόμματος Justice First (Πρώτα Δικαιοσύνη) το οποίο συμμετείχε στην συμμαχία κομμάτων της αντιπολίτευσης με το όνομα «Δημοκρατική Ένωση» και το οποίο θεωρείται κατά βάσιν κεντρώο κόμμα, παρά την ευρεία ιδεολογική του ατζέντα. Σημειώνεται ότι η Δημοκρατική Ένωση αποτελείται από 14 κόμματα η πλειοψηφία των οποίων χαρακτηρίζονται αριστερών, κεντροαριστερών, οικολογικών αποχρώσεων με εξαίρεση το Project Venezuela το οποίο ανήκει στη κεντροδεξιά.
Στις επόμενες εκλογές αυτές του 2015 για την εκλογή των 167 βουλευτών στη εθνοσυνέλευση, η συμμαχία της Δημοκρατικής Ένωσης κατάφερε να κερδίσει τη πλειοψηφία καταλαμβάνοντας 99 έδρες. Με φόντο τα παραπάνω όμως, το 2017, το Ανώτατο Δικαστήριο της Βενεζουέλας, (το οποίο ελέγχεται απόλυτα από τον Μαδούρο) αποφάσισε να ακυρώσει την λειτουργία του Κοινοβουλίου, δίνοντας όλες τις νομοθετικές εξουσίες στον πρόεδρο και αίροντας την ασυλία των βουλευτών. Παράλληλα όμως ο Μαδούρο δημιούργησε μια ειδική συντακτική συνέλευση υπεύθυνη για την αναθεώρηση του Συντάγματος της οποίας μάλιστα τα μέλη«εξελέγησαν» ύστερα από εκλογές στις οποίες μετείχαν μόνο υποστηρικτές του καθεστώτος.
Στις δε προεδρικές εκλογές του 2018, η Δημοκρατική Ένωση, αρνήθηκε να κατεβάσει υποψηφίους φοβούμενη ότι θα εξελίσσονταν σε «φιάσκο». Ανάμεσα στα βασικά επιχειρήματα του μποϋκοτάζ ήταν το γεγονός ότι οι Βενεζουελάνοι που ζουν στο εξωτερικό δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και ότι οι εκλογικοί κατάλογοι δεν είχαν ανανεωθεί εδώ και χρόνια. Παράλληλα, οι Λεοπόλδο Λόπεζ, Ενρίκε Καπρίλες αλλά και ο Αντόνιο Λεδέσμα ήταν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο εκτός μάχης. Οι δυο πρώτοι είχαν στερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων ενώ ο δε Λεδέσμα βρισκόταν εξόριστος στην Ισπανία. Μοναδικός αντίπαλος του Μαδούρο ήταν ο Ενρί Φαλκόν ο οποίος όμως κατέβηκε χωρίς τη στήριξη της Δημοκρατικής Ένωσης λαμβάνοντας ποσοστό 21% επί 46% του συνολικού αριθμού των εγγεγραμμένων που πήραν μέρος στις εκλογές.
Με φόντο τα παραπάνω, εύκολα θα συμπέραινε κάποιος ότι οι θεσμικές, κοινοβουλευτικές και εκλογικές αλχημείες του Μαδούρο δεν δίνουν τροφή στα επιχειρήματα περί ακροδεξιών αντιπάλων..
Φωτογραφία: APImages
Διαβάστε ακόμα:
- Έτοιμος ο Ν. Μαδούρο να συναντηθεί με τον Χουάν Γκουαϊδό
- Γ. Κουζηνός για Βενεζουέλα: Δεν είναι απόπειρα πραξικοπήματος αλλά απελευθέρωση
