Του Γιώργου Παυλόπουλου
Θα καταφέρουν, άραγε, οι χιλιάδες άνθρωποι που συγκροτούν το «καραβάνι των μεταναστών» και κατευθύνονται στα σύνορα του Μεξικό με τις Ηνωμένες Πολιτείες ό,τι δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα η Χίλαρι Κλίντον και οι Δημοκρατικοί, η επιτροπή Μάλερ που εξετάζει την εμπλοκή του «ρωσικού δακτύλου» στις ΗΠΑ, τα «βαθιά λαρύγγια» του Λευκού Οίκου, τα εκατομμύρια των επώνυμων και ανώνυμων αντιπάλων του Ντόναλντ Τραμπ στο εσωτερικό και οι σφοδρές επικρίσεις που δέχεται από τους εταίρους της χώρας του εκτός συνόρων: Να κλονίσουν την αυτοπεποίθηση και την προεδρία του και να αποτελέσουν τον καταλύτη για να γνωρίσει μια εμφατική ήττα στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο, την ερχόμενη Τρίτη 6 Νοεμβρίου;
Οι ίδιοι είναι μάλλον απίθανο όχι απλώς να επιδιώκουν, αλλά και να σκέφτηκαν κάτι τέτοιο. Εξάλλου, όπως έχει συμβεί και άλλες φορές (η τελευταία την περασμένη άνοιξη), επέλεξαν τη μορφή της μαζικής πορείας προκειμένου να είναι περισσότεροι ασφαλείς απέναντι στους εμπόρους λευκής σαρκός και τις πάσης φύσης απειλές και κινδύνους που υπάρχουν στον μακρύ δρόμο τους.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και να είχαν τέτοια πρόθεση, στην πράξη φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να πλήξουν σοβαρά τον Τραμπ. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στους 5.000 ή και ακόμη περισσότερους στρατιώτες που διέταξε ο Τραμπ να αναπτυχθούν κατά μήκος της συνοριακής γραμμής, για να ενισχύσουν τους περίπου 2.000 εθνοφύλακες και συνοριοφύλακες που βρίσκονται ήδη εκεί. Έχει να κάνει, κυρίως, με το γεγονός ότι, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Καλιφόρνια ή τη Νέα Υόρκη, η «βαθιά Αμερική», από τον συντηρητικό Νότο μέχρι τις Μεγάλες Λίμνες και τις μεσοδυτικές πολιτείες, μάλλον μοιάζει να επικροτεί τη σκληρή πολιτική του προέδρου της χώρας έναντι των «εισβολέων» από την Κεντρική και Λατινική Αμερική.
Τζιχαντιστές και εγκληματίες
Αυτό δεν αλλάζει ούτε από το γεγονός ότι οι περισσότεροι θεωρούν -ή θα έπρεπε να θεωρούν- μάλλον υπερβολικούς και αβάσιμους τους υπαινιγμούς του Τραμπ ότι στο καραβάνι κρύβονται τζιχαντιστές (αυτό το είπε αρχικά) και πάσης φύσης κακοποιοί. «Πολλά μέλη συμμοριών και ορισμένοι πολύ κακοί άνθρωποι έχουν αναμιχθεί στο καραβάνι που κατευθύνεται στα νότια σύνορά μας (...) Δεν θα γίνετε δεκτοί στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκτός και αν ακολουθήσετε τη νόμιμη διαδικασία. Πρόκειται για μια προσπάθεια εισβολής στη χώρα μας και ο στρατός μας σας περιμένει», έγραψε την Τρίτη στο Twitter, προκαλώντας συνειρμούς που οδηγούν στην εποχή του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Βορείων και Νοτίων!
Εκτός, πάντως, από το ότι δεν παρουσίασε κάποια αποδεικτικά στοιχεία που να στηρίζουν κάτι τέτοιο, την τελευταία εβδομάδα, όλοι οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν ότι η βασική τρομοκρατική απειλή προέρχεται από το εσωτερικό της χώρας τους και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Ισλαμικό Κράτος, την αλ-Κάιντα ή τους Ταλιμπάν. Τα παγιδευμένα με εκρηκτικά δέματα που εστάλησαν σε στελέχη των Δημοκρατικών και άλλους επικριτές του προέδρου και το φονικό που ακολούθησε στην εβραϊκή συναγωγή του Πίτσμπουργκ με 11 νεκρούς φανερώνουν ότι το μίσος έχει ενσταλαχθεί βαθιά στην αμερικανική κοινωνία -και γι'' αυτό, τεράστια ευθύνη φέρει και ο ίδιος ο Τραμπ.
Τι θα συμβεί, λοιπόν, όταν το καραβάνι φτάσει στα σύνορα; Θα ζήσουμε σκηνές που θα θυμίζουν Λωρίδα τη Γάζας, με τους στρατιώτες να πυροβολούν όσους προσπαθούν να τα διασχίσουν; Θα επαναληφθεί ό,τι έγινε την άνοιξη, όταν υπήρξε μία ακόμη μαζική άφιξη στα σύνορα, την οποία ακολούθησε η υποβολή αιτημάτων ασύλου, από τα οποία οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το 95% εγκρίθηκε σε πρώτη φάση; Ή δεν θα γίνει τίποτε από τα δύο;
Κρίση, πόλεμος, προσφυγιά
Η αλήθεια είναι ότι η περίοδος είναι πιο ευαίσθητη πολιτικά λόγω εκλογών, ενώ η διάσταση που έχει πάρει το θέμα δεν διευκολύνει τις υποχωρήσεις και τους ελιγμούς. Ακόμη κι έτσι, το πιθανότερο σενάριο (για την ώρα) παραμένει η εξεύρεση ενός συμβιβασμού -αφού πρώτα ο Τραμπ εμφανιστεί επαρκώς σκληρός και δυναμικός για να συγκινήσει το κοινό του και να το οδηγήσει στις κάλπες την Τρίτη.
Το πρόβλημα, όμως, είναι υπαρκτό και δεν αφορά μόνο τον Τραμπ. Αυτός, άλλωστε, ούτως ή άλλως είχε ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι οι ΗΠΑ δεν θα υπογράψουν τη νέα παγκόσμια συμφωνία για τη μετανάστευση που ετοιμάζει ο ΟΗΕ, με τη σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών-μελών του. Και προχθές, υλοποίησε την εξαγγελία του να διακόψει την αυτόματη χορήγηση υποκοότητας σε όσα παιδιά μεταναστών γεννιούνται στις ΗΠΑ.
Σιγά-σιγά, έρχονται κι άλλοι να τον μιμηθούν: Πρώτα η Ουγγαρία του Όρμπαν, χθες η Αυστρία του Κουρτς και του ακροδεξιού εταίρου του Στράχε, αύριο πιθανώς η Πολωνία του Κατσίνσκι, μεθαύριο ίσως κάνει ανάλογες σκέψεις ο ακροδεξιός Μπολσονάρου που εξελέγη νέος πρόεδρος της Βραζιλίας και στη συνέχεια ουδείς γνωρίζει ποιος ή ποιοι ακόμη.
Τα κύματα των προσφύγων, όμως, είναι ένα φαινόμενο που, όπως έχει αποδείξει η ιστορία της ανθρωπότητας, σφραγίζει πάντοτε τις περιόδους των μεγάλων κρίσεων και των πολέμων -είναι μια από τις βασικές τους συνέπειες. Αυτό συμβαίνει και σήμερα και εκείνοι που σχεδιάζουν οχυρά θα όφειλαν να έχουν διδαχθεί και να γνωρίζουν πλέον ότι αυτά ποτέ δεν άντεξαν την πίεση και οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερα δεινά.
Αλλά για τον Τραμπ και τους ομοίους του αυτά είναι ψιλά γράμματα.
AP Photo/Rodrigo Abd
