Όλο και περισσότερο πυκνώνουν οι φωνές μέσα στους Ρεπουμπλικάνους για την απροκάλυπτη σχέση του Τραμπ με τον Πούτιν. Δεν μπορούν να χωνέψουν αυτή τη θεαματική στροφή που ακυρώνει μια πορεία των ΗΠΑ από το 1945 ως τις μέρες μας. Αλλά αυτή η στροφή -πιο δόκιμος όρος είναι «μεταστροφή»- δεν προέκυψε από το πουθενά, παρθενογεννετικά. Ήδη από την πρώτη θητεία Τραμπ φαινόταν ότι υπήρχε μια καλή χημεία μεταξύ των δύο ηγετών που οφειλόταν προφανώς στον θαυμασμό του τότε Αμερικανού προέδρου στον τρόπο που κυβερνούσε -και εξακολουθεί να κυβερνά- ο Πούτιν. Διότι την άλλη αιτιολογία αυτής της «χημείας», δηλαδή ότι ο Τραμπ ήταν «κρατημένος» από τις σοβιετικές και ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, την απορρίπτω ως συνωμοσιολογική.
Σήμερα ο πρόεδρος Τραμπ έχει συγκροτήσει μια ηγετική ομάδα εντελώς ρωσόφιλη σε σημείο να τον εγκαλούν Αμερικανοί σχολιαστές πως έχει μεταφέρει το Κρεμλίνο στον Λευκό Οίκο, θέτοντας έτσι ζητήματα εθνικής ασφάλειας. Διότι όταν όλο το περιβάλλον ενός Αμερικανού προέδρου θαυμάζει τον Πούτιν τι εμπιστοσύνη μπορεί να υπάρχει στη διαχείριση ευαίσθητων πληροφοριών;
Να σημειώσω πως η Τούλσι Γκάμπαρντ που διορίστηκε από τον Τραμπ ως προϊσταμένη των εθνικών μυστικών υπηρεσιών βρισκόταν υπό έρευνα για τις σχέσεις της με τη Ρωσία, καθώς είχε θεωρήσει υπεύθυνη την Ουκρανία για την εισβολή στο έδαφός της τής Ρωσίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο ισχυρός υποστηρικτής του Τραμπ ο δημοσιογράφος και σχολιαστής του τηλεοπτικού σταθμού Fox News Τάκερ Κάρλσον, ο οποίος ως γνωστόν πέρσι, «ξέπλυνε» τον Πούτιν με μια συνέντευξή που του πήρε, σπάζοντας την απομόνωσή του.
Τη σκυτάλη από τον αντιπρόεδρο Βανς την πήρε ο υπουργός Αμύνης Πιτ Χέγκσεθ ο οποίος δήλωσε πως η Ουκρανία δε θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Έτσι, προχώρησε σε μια βασική παραχώρηση προς τον Πούτιν πριν καν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις προκαλώντας την οργή του Ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή Ρότζερ Βίκερ, προέδρου της ισχυρής Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας. Δηκτικός ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής είπε: «δεν ξέρω ποιος έχει γράψει αυτή την ομιλία του Χέγκσεθ—είναι κάτι που θα μπορούσε να έχει κάνει ο Τάκερ Κάρλσον, και ο Κάρλσον είναι ανόητος.»
Όσον αφορά τώρα τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία ένα είναι σίγουρο. Ουδόλως ενδιαφέρει τον Τραμπ μια ειρήνη μετά από παραχωρήσεις της ρωσικής πλευράς. Από τη στιγμή που δε θεωρεί τον Πούτιν εισβολέα και δικτάτορα είναι επόμενο να ζητεί μονομερείς παραχωρήσεις από τον Ζελένσκι. Το μόνο που τον ενδιαφέρει από αυτό που αποκαλεί «διαπραγμάτευση» είναι να αποκομίσει ο ίδιος πολιτικό, επικοινωνιακό και ενδεχομένως και προσωπικό περιουσιακό όφελος.
Συγχρόνως έχει βάλει τον Βανς και τον Μασκ να πολυβολούν τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα ο Μασκ έφτασε στο σημείο να πριμοδοτεί τους νεοναζί του AfD. Δε γίνεται όμως από τη μια μεριά να υποστηρίζεις το Ισραήλ και από την άλλη τους Γερμανούς αντισημίτες! Κάτι δεν πάει καλά.
Η υπόθεση Τραμπ επαφίεται πλέον στις δημοκρατικές αντιστάσεις της αμερικανικής πολιτικής ζωής και της κοινωνίας. Αν θα τιθασεύσουν μια ρωσόφιλη παρέα που έχει καταλάβει τον Λευκό Οίκο ή αν θα κατρακυλήσουν σε ένα αυταρχικό καθεστώς.
ΥΓ. Δυστυχώς, υπάρχουν «Έλληνες» που πανηγυρίζουν με την προοπτική ο Τραμπ, κάνοντας ένα δώρο στον Πούτιν και τον Ερντογάν, να κλείσει την αμερικανική βάση της Αλεξανδρούπολης. Το μίσος τους για τον Μητσοτάκη ξεθωριάζει κάθε γραμμή ενός έστω υποτυπώδους πατριωτισμού. Φανατισμένοι ή αργυρώνητοι;
