Του Γιώργου Παυλόπουλου
Με αγωνία περιμένει η ανθρωπότητα την είδηση της (προαναγγελθείσας) επίθεσης των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους κατά της Συρίας, αλλά και την απάντηση της Ρωσίας. Άλλωστε, από τους στόχους και την διάρκεια της πρώτης, καθώς και από την αντίδραση της δεύτερης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό εάν θα έχουμε να κάνουμε με ένα «σύνηθες» επεισόδιο σε ένα πόλεμο που διαρκεί ήδη 7 χρόνια ή με μια νέα και πολύ πιο επικίνδυνη φάση του, η οποία ενδέχεται να οδηγήσει σε γενικευμένη ανάφλεξη τη Μέση Ανατολή.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι τα όσα ειπώθηκαν τις τελευταίες ώρες στο συγκεκριμένο μέτωπο παραπέμπουν έντονα στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας. Εκεί όπου, όπως ίσως θα θυμούνται οι περισσότεροι, Ντόναλντ Τραμπ και Κιμ Γιονγκ-ουν είχαν ανταλλάξει βαριές κουβέντες στις ομιλίες τους και τα μηνύματα μέσω Twitter -μάλιστα, ο πρώτος είχε χαρακτηρίσει τον δεύτερο «τρελό πυραυλάνθρωπο» και είχε απειλήσει να τον εξαφανίσει από προσώπου γης- ενώ είχαν συγκρίνει και το μέγεθος των... πυρηνικών κουμπιών τους! Τώρα, όμως, αμφότεροι έχουν αλλάξει ρότα και ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πρόσωπο με πρόσωπο συνάντησή τους η οποία, όπως όλα δείχνουν, θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Μαΐου ή τις αρχές Ιουνίου.
Πράγματι, τα δύο «τιτιβίσματα» του προέδρου των ΗΠΑ αφήνουν ακριβώς την ίδια... αίσθηση. Στο πρώτο, με προφανή διάθεση ειρωνίας, απαντά στις απειλές της Μόσχας περί κατάρριψης κάθε πυραύλου που θα εκτοξευτεί κατά της Συρίας, λέγοντας ουσιαστικά ότι οι αμερικανικοί πύραυλοι είναι πιο σύγχρονοι και έξυπνοι από τους αντίστοιχους ρωσικούς. Στο δεύτερο, ωστόσο, που «ανέβηκε» με διαφορά λίγων λεπτών, καλεί τον Βλαντιμίρ Πούτιν να δώσουν τα χέρια, αλλά και να σταματήσουν την κούρσσα των εξοπλισμών, υποσχόμενος αμοιβαίο οικονομικό όφελος.
Μην χαλαρώνετε, όμως. Διότι ακόμη κι αν αποφευχθούν τα χειρότερα σε αυτά τα δύο μέτωπα, της Συρίας και της Κορέας, ο πόλεμος στην εποχή μας μοιάζει με... Λερναία Ύδρα, καθώς έχει πολλά κεφάλια. Για του λόγου το αληθές, δεν έχουν περάσει παρά δύο εβδομάδες από τη στιγμή που Λονδίνο και Μόσχα κήρυξαν τον διπλωματικό πόλεμο μεταξύ τους, στον χορό του οποίου μπήκαν γρήγορα και οι περισσότερες χώρες της Δύσης.
Σχεδόν την ίδια στιγμή, επίσης, γίναμε μάρτυρες της κλιμάκωσης και του εμπορικού-οικονομικού πολέμου. Οι δασμοί που επέβαλε ο Τραμπ, αρχικά στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου στην αμερικανική αγορά και, στη συνέχεια, σε εισαγόμενα κινεζικά προϊόντα που φτάνουν στο ύψος των 50 δισ. δολαρίων, σε συνδυασμό με την ισοδύναμη απάντηση του Πεκίνου και τις νέες απειλές του Λευκού Οίκου για νέο γύρο δασμών, προκάλεσε φόβους για μια ομοβροντία προστατευτικών μέτρων, με δραματικές επιπτώσεις για όλο τον πλανήτη.
Και το τρένο της μεγάλης απειλής δεν σταματάει εδώ. Πότε από τη Λιβύη, πότε από την Ουκρανία, πότε από την Αφρική, πότε από το Κασμίρ, πότε από το Αφγανιστάν -οι σταθμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Όσο για τον κόσμο, σταδιακά εθίζεται στην ιδέα και στις εικόνες του πολέμου. Και η έκρηξη, που με βάση την ιστορική εμπειρία και τον νόμο των πιθανοτήτων μοιάζει ολοένα πιο δύσκολο να αποφευχθεί, θα έρθει σαν κάτι φυσιολογικό.
Ω, τι υπέροχος κόσμος!
AP Photo/Darko Vojinovic
