Καθισμένοι στο μίνιμαλ, αγορασμένο με δόσεις, σαλονάκι τους, αφού ξεφυλλίσουν για λίγο ένα coffee table βιβλίο με φωτογραφίες υψηλής αισθητικής, νιώθουν την ανάγκη να διατρανώσουν τον διεθνισμό τους, λίγο πριν αποφασίσουν να δοκιμάσουν το πανάκριβο μονοποικιλιακό απόσταγμα από την αγαπημένη τους δυτική χώρα.
Καλοζωισμένοι, βαθιά ενοχικοί για την απόλαυση της ευημερίας που προσφέρει στους πολίτες του ο Δυτικός πολιτισμός, υπερασπίζονται με φανατισμό όλους τους απανταχού της γης δικτάτορες, τύραννους, τρομοκράτες, τους οποίους θεωρούν «μαχητές» της ελευθερίας, μα στην πραγματικότητα πιστεύουν πως αυτοί οι «μαχητές» θα αποτελέσουν την καύσιμο ύλη για την πυροδότηση μιας γενικευμένης αντικαπιταλιστικής επανάστασης που θα σημάνει την έλευση του «θαυμαστού καινούργιου κόσμου» της ερυθράς πανούκλας. Με ανεπαρκή και προβληματική πνευματική σκευή, αρκούνται στην αντιγραφή, Γάλλων, κυρίως διανοητών, οι οποίοι υποφέρουν ανίατα από την «τυραννία της μεταμέλειας» για το παρελθόν της χώρας τους.
Βαθιά δυτικότροποι, μονίμως ερωτευμένοι με την δεσποτική Ανατολή, σπεύδουν με κάθε αφορμή να υμνήσουν προνεοτερικούς τρόπους κοινωνικής οργάνωσης και απαρχαιωμένα, ειδεχθή ήθη, θεωρώντας πως έτσι στηρίζουν την αυθεντική φύση του ανθρώπου. Στηρίζουν δηλαδή κοινωνίες οργανωμένες πατριαρχικά, όπου η γυναίκα θεωρείται απλά σκεύος αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, φυλετικά, όπου κανοναρχεί ο πρεσβύτερος και δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία αντιπροσώπευσης, ελεύθερης επιλογής κ.λπ. και ταξικά μέσω των προαιώνιων και απαράλλαχτων καστών, όπου αποκλείεται κάθε μορφή κοινωνικής κινητικότητας.
Στηρίζουν δηλαδή, κάθε τι που έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τα προνόμια που οι ίδιοι διαθέτουν και έχουν κατακτηθεί με αγώνες άλλων. Έτσι είναι, με ξένα κόλλυβα κάνουν κηδείες. Κατά τα άλλα, υπεραμύνονται της woke κουλτούρας και της κουλτούρας της ακύρωσης, φτάνοντας στο σημείο να ζητούν την απο-αποικιοποίηση της ελληνικής ιστορίας και τέχνης. Ώπα ρε συ, λίγο, απλά ώπα!
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 πανηγύριζαν για την επικράτηση της ισλαμικής θεοκρατίας στο Ιράν, ανεξάρτητα από το γεγονός πως οι πρώτοι που έσφαξαν οι μουλάδες ήταν οι ομοϊδεάτες του. Στη συνέχεια, λάτρεψαν κυριολεκτικά το απάνθρωπο και αιμοσταγές καθεστώς του Πολ Ποτ στην Καμπόρτζη, όπου αρκούσε να φοράς γυαλιά μυωπίας για να θεωρηθείς εχθρός του λαού.
Στη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν ήταν με τους σοβιετικούς, αργότερα στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ήταν με τους Ταλιμπάν και σήμερα είναι με τους τρομοκράτες της Χαμάς. Ποιος θα ξεχάσει τους «Έλληνες» καθηγητές πανεπιστημίου, μαζί με προβεβλημένες προσωπικότητες των «γραμμάτων και των τεχνών» που πανηγύριζαν στην πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου κατά τη διάρκεια της ανταρσίας των Αδελφών Μουσουλμάνων; Ο ίδιοι μπορεί τώρα να θέλουν να το ξεχάσουν, μα εμείς θα τους το θυμίζουμε. Πολλά τα παραδείγματα, ας μείνουμε σε αυτά.
Υπάρχουν και οι άλλοι, οι αυθεντικοί αντιδυτικοί με κάθε κόστος. Προέρχονται από μία μακρά παράδοση που μισεί κάθε τι ελληνικό και δυτικό. Το απέδειξαν στα μέτωπα της Μικράς Ασίας υπονομεύοντας το ηθικό, το επανέλαβαν στην εκστρατεία της Ουκρανίας ή αργότερα, λίγο πριν το τέλος του Εμφυλίου πολέμου, όταν αποφάσισαν να παραχωρήσουν εθνικό έδαφος, προκειμένου να διαμελίσουν τη χώρα.
Στη μεταπολεμική περίοδο, φορώντας τη λεοντή του φιλειρηνικού, προωθούσαν τα στρατηγικά συμφέροντα της Ε.Σ.Σ.Δ. πάντα με αμοιβή πλουσιοπάροχη, ζητώντας την απόσυρση των πυραύλων Κρουζ, χωρίς να απαιτούν την ταυτόχρονη απόσυρση των σοβιετικών πυραύλων S-20. Με την κατάρρευση του απεχθούς κομμουνιστικού καθεστώτος και την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. εγκατέλειψαν για λίγο τη Μόσχα και στράφηκαν προς τη Μέκκα. Στη συνέχεια, όταν ο στυγνός δικτάτορας Πούτιν επιτέθηκε στην Ουκρανία, έσπευσαν να τον στηρίξουν μεταδίδοντας την προπαγάνδα τους. Αυτοί, όμως, ήταν πάντα, θεραπαινίδες τυράννων, αυλοκόλακες και ασπάλακες, παρακοιμώμενοι τεράτων.
Αν τους στριμώξεις με ερωτήσεις, ξέρουν να υπεκφεύγουν, μιλώντας γενικά κι αόριστα για τον άνθρωπο, τις ανθρωπιστικές αξίες, τον ανθρωπισμό. Ποιοι το κάνουν αυτό; Αυτοί που δεν άφησαν δικτάτορα, τύραννο και δήμιο στην ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων που να μην τον προσκυνήσουν και να τον λατρέψουν ως Μεσία, αυτοί που κάθονταν ώρες στην ουρά μέσα στην παγωνιά για να προσκυνήσουν το λείψανο του Λένιν στη Μόσχα και του Δημητρόφ στη Σόφια.
Βολικός και άνετος ο διεθνισμός τους, ο οποίος διαχρονικά μεταφράζεται σε άσβεστο μίσος απέναντι σε κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα, πατρίδα, έθνος. Αλίμονο σε εκείνον που θα τα επικαλεστεί, ένα οργανωμένο δίκτυο θα σπεύσει να τον εξοντώσει ηθικά, παλιότερα απλά τους εκτελούσαν κρυφά και μέσα στη νύχτα.
Όλες, μα όλες τις φορές στην ιστορία, ηττήθηκαν. Ηττήθηκαν γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν μέσα στη διεθνιστική τους παράκρουση πως τα αισθήματα φιλοπατρίας είναι βαθιά ριζωμένα στον άνθρωπο. Είναι εκείνα που τον συνδέουν με το παρελθόν και το μέλλον. Τον κάνουν να ταυτίζεται με τον τόπο, όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί του αλλά και ελπίζει να δει να ανθίζουν οι απόγονοί του.
Ψιλά γράμματα, για τους βολεμένους διεθνιστές, μόνο που πάντα έρχεται η πραγματικότητα για να τους ξεβολεύει.
