Μετά από 482 ημέρες αιχμαλωσίας στη Γάζα, ο 80χρονος Γκάντι Μόζες ήταν ένας από τους 8 ομήρους που αφέθηκε ελεύθερος την Πέμπτη (30/01), αντάμωσε ξανά με την οικογένειά του και περιγράφει τι έζησε εκείνο το διάστημα.
Μάλιστα, ο ίδιος περιέγραψε την καθημερινότητά του και τη σχέση του με τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης όλο αυτό το διάστημα που ήταν αιχμάλωτός τους, σύμφωνα με την Jerusalem Post.
Συγκεκριμένα, όπως είπε, διαπραγματεύτηκε με τους απαγωγείς του ώστε να του παρέχουν βιβλία και τηλεόραση. Υπέμεινε τις άσχημες συνθήκες υγιεινής, την έλλειψη τροφής ενώ κατά την αιχμαλωσία του έμαθε ότι η σύζυγός του είχε δολοφονηθεί στις 7 Οκτωβρίου.
«Υπήρχαν στιγμές που τον άφησαν να παρακολουθήσει και στιγμές που δεν έκαναν. Ήταν σποραδικό», είπε στη Βάλα ο ανιψιός του, Σάι. «Αλλά από ό,τι ακούσαμε από τη Μάργκαλιτ, η οποία αφέθηκε ελεύθερη στην πρώτη συμφωνία ομήρων, υπήρξαν στιγμές όπου όταν είσαι μόνος με έναν φρουρό, γίνεται μια αλληλεπίδραση ανθρώπου με άνθρωπο. Παρόλο που υπήρχε πάντα μια ανισορροπία ισχύος, κάποια μορφή διαπραγμάτευσης ήταν δυνατή»,
Έπειτα, ο Γκάντι Μόζες αποκάλυψε ότι καταλάβαινε από πρώτο χέρι πότε υπήρχε διαθέσιμο φαγητό στη Γάζα και πότε όχι. Η υγιεινή ήταν ένας διαρκής αγώνας, με περιορισμένα ντους και ανθυγιεινές συνθήκες. Για να διατηρήσει τη λογική του, ανέπτυξε όπως είπε μια αυστηρή ρουτίνα επιβίωσης, δηλαδή έκανε καθημερινά περιπάτους, έλυνε μαθηματικούς γρίφους και έκανε φανταστικές συζητήσεις με αγαπημένα πρόσωπα.
Ανακάλυψε τη δολοφονία της συζύγου του
Ενώ ήταν φυλακισμένος, ο Μόζες έμαθε ότι η σύζυγός του, Εφράτ Κατζ, είχε δολοφονηθεί από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Άκουσε τα νέα — είτε από κάποιο ραδιόφωνο, είτε από υπονοούμενα των απαγωγέων.
«Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να σταματήσει να ελπίζει για άμεση διάσωση και επικεντρώθηκε απλά καθημερινή του επιβίωση», εξήγησε ο Σάι. «Εκπαίδευσε τον εαυτό του να σκέφτεται διαφορετικά, να συνεχίζει και να αποφεύγει τη συντριπτική απογοήτευση ότι δεν θα απελευθερωθεί το επόμενο πρωί».
Για να παραμείνει ψυχικά και σωματικά δραστήριος, ο Μόζες ανέπτυξε συνήθειες. Περπατούσε στο δωμάτιό του, μετρούσε τα πλακάκια του δαπέδου για να μετράει τις αποστάσεις και έλυνε μαθηματικά προβλήματα στο κεφάλι του.
Μετά την απελευθέρωσή του, κατέστησε σαφές ότι η πρώτη του προτεραιότητα είναι να αποκατασταθεί το Κιμπούτς Νιρ Οζ, το οποίο οι τρομοκράτες της Χαμάς κατέστρεψαν στις 7 Οκτωβρίου.
«Αυτό το κιμπούτς είναι το έργο της ζωής του», είπε ο Σάι. «Είναι εκεί από τα 20 του, το έχτισε με τα χέρια του και δεν αντέχει να το βλέπει ερειπωμένο».
«Ήξερε ότι πολεμούσαμε γι' αυτόν, ότι δεν τα παρατούσαμε. Ήταν απίστευτα συγκινητικό να το ακούς αυτό», είπε ο Σάι.
«Οδηγήσαμε αυτόν τον αγώνα με μια μικρή ελπίδα ότι θα μας έβλεπε. Αν καταφέρναμε να του δώσουμε δύναμη έστω και για μια μέρα σε αυτόν τον εφιάλτη, τότε σημαίνει ότι κάναμε τη δουλειά μας».
Τώρα ελεύθερος, ο Μόζες και η οικογένειά του καλούν το ισραηλινό κοινό να συνεχίσει την πίεση για την απελευθέρωση όλων των εναπομεινάντων ομήρων.
«Οι όμηροι μας βλέπουν και μας ακούν», τόνισε ο Σάι. «Ο κόσμος μας βλέπει και μας ακούει. Η πλειοψηφία των Ισραηλινών υποστηρίζει μια συμφωνία και πρέπει να βεβαιωθούμε ότι είναι ορατή. Πρέπει να πολεμήσουμε μέχρι να επιστρέψει ο τελευταίος όμηρος στο σπίτι».
