Σήμερα, όπως κάθε χρόνο, θα γίνουν εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα της ατομικής βόμβας που έριξαν οι ΗΠΑ στη Χιροσίμα και, μετά τρεις μέρες, στο Ναγκασάκι.
Όπως κάθε χρόνο, θα ακουστούν διάφορα σχετικά με τη σκοπιμότητα της χρήσης των ατομικών όπλων και θα καταδικασθεί η απόφαση του Προέδρου Τρούμαν να καταφύγει σε όπλα μαζικής καταστροφής για να βάλει τέλος στον πόλεμο στον Ειρηνικό. «Η Ιαπωνία θα συνθηκολογούσε από μόνη της» θα πούνε, για άλλη μια φορά οι φιλειρηνιστές. «Δεν υπήρχε λόγος για τέτοια απάνθρωπα μέτρα».
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Θα συνθηκολογούσε από μόνη της η Ιαπωνία; Και εάν ναι, ύστερα από πόσο καιρό και με τι τίμημα;
Ιδού τα δεδομένα, από την αρχή:
1. Ο πόλεμος στον Ειρηνικό δεν ήταν «κατακτητικός» εκ μέρους της Ιαπωνίας. Ήταν αποικιοκρατικός. Ο στόχος της Ιαπωνίας ήταν να αντικαταστήσει τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις και τις ΗΠΑ στο ρόλο του αποικιοκρατικού δυνάστη της Ασίας.
2. Εάν κοιτάξει κάποιος τον χάρτη του κόσμου το 1937, δηλαδή από τη χρονιά που εισέβαλε η Ιαπωνία στη Μαντσουρία, από το Μαρόκο μέχρι τη Χαβάη ο κόσμος «ανήκε» στη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είτε ως αποικίες, όπως η Αλγερία, η Εγγύς Ανατολή, η Αίγυπτος, η Ινδία, η Ινδοκίνα, οι Φιλιππίνες, η Ινδονησία, κλπ, ή ως ανεξάρτητες χώρες στις οποίες οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δύσης ασκούσαν ασφυκτικό έλεγχο, όπως το Ιράν και η ανατολική Κίνα. Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι Ιάπωνες συγκρούσθηκαν με Βρετανικά, Γαλλικά, Ολλανδικά και Αμερικανικά στρατεύματα κατά την εξάπλωση τους στην Ασία και όχι με τον στρατό της Σιγκαπούρης, των Φιλιππίνων, της Ινδονησίας, του Βιετνάμ, της Μαλαισίας, κλπ; Μα γιατί οι χώρες αυτές δεν υπήρχαν ως ανεξάρτητα κράτη και οι στρατοί που τις υπεράσπιζαν ήταν οι στρατοί των Δυτικών δυνάμεων που τις ήλεγχαν ως αποικίες.
3. Η Ιαπωνία, μια χώρα που εκσυγχρονίσθηκε μέσα σε τρεις δεκαετίες, στα τέλη του 19ου αιώνα, και έγινε η πρώτη Ασιατική χώρα που κατήγαγε στρατιωτική νίκη εναντίον Ευρωπαϊκής δύναμης (Ρωσοϊαπωνικός πόλεμος του 1905) αποφάσισε ότι η έλλειψη πρώτων υλών στο έδαφός της την καθιστούσε ευάλωτη έναντι των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και ανέπτυξε το ιδεολόγημα του «ζωτικού χώρου», δηλαδή της εξασφάλισης πρώτων υλών (σιδήρου, ψευδαργύρου, χαλκού, πετρελαίου, καουτσούκ, κλπ.) για την εθνική επιβίωση της. Το ίδιο που επικαλέστηκαν οι Πρώσοι στρατοκράτες για να ξεκινήσουν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Χίτλερ για να ξεκινήσει τον Δεύτερο. Στην Ιαπωνία, δε, οι φορείς της ιδέας αυτής ήταν μια ομάδα στρατοκρατών του γενικού επιτελείου, υπό τον Στρατηγό Τότζο, που διακρίνονταν, όπως οι Ευρωπαίοι ομόλογοι τους, από ακραία ρατσιστική περιφρόνηση για τους αντιπάλους τους και θεωρούσαν ότι οι κάτοικοι της υπόλοιπης Ασίας ήταν, λίγο ως πολύ, «υπάνθρωποι», των οποίων σκοπός ύπαρξης ήταν να υπηρετούν τους ανώτερους φυλετικά Ιάπωνες. Το ίδιο ακριβώς αισθάνονταν οι Άγγλοι για τους Άραβες, για τους Ινδούς, για τους Κινέζους, κλπ. Το ίδιο και οι Ολλανδοί για τους Ινδονήσιους υποτελείς τους, οι Αμερικανοί για τους Φιλιππινέζους και τους κατοίκους της Χαβάης και οι Γάλλοι για τους Βιετναμέζους και τους Καμποτζιανούς.
4. Παρένθεση: η ιδέα ότι η Βρετανία και οι ΗΠΑ πολέμησαν στην Ασία εναντίον της Ιαπωνίας για να υπερασπισθούν την ελευθερία και τη δημοκρατία είναι από αστεία μέχρι παντελώς ανιστόρητη. Κλείνει η παρένθεση.
5. Ο ρατσισμός είναι προαπαιτούμενο της αποικιοκρατίας. Κανείς ηθικός και λογικός άνθρωπος δε μπορεί να κατακτήσει και, επί της ουσίας, να εκμεταλλευθεί οικονομικά έναν άλλο λαό τον οποίο θεωρεί ισάξιο του. Για να υπάρξει αποικιοκρατία και οικονομική εκμετάλλευση ο κατακτητής πρέπει να θεωρεί ότι ο κατακτημένος είναι κατώτερος άνθρωπος, υπάνθρωπος. Οι Ιάπωνες στο έργο αυτό δεν είχαν τίποτε να ζηλέψουν από τους δολοφόνους των SS.
6. Όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι αγνοούν ή επιλέγουν να ξεχνάνε τον «βιασμό της Νανκίνγκ», ένα από τα πιο φρικαλέα εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για το οποίο η Ιαπωνία δεν έχει ζητήσει ακόμη συγγνώμη από την Κίνα. Από τις 3 Δεκεμβρίου 1937, όταν εισήλθε στην τότε πρωτεύουσα της Κίνας Νανκίνγκ, και για τις υπόλοιπες έξι εβδομάδες, ο Ιαπωνικός στρατός, σε ένα ανεπανάληπτο όργιο ρατσιστικής δολοφονικής βίας, έσφαξε 200 χιλιάδες Κινέζους αμάχους, ενώ βίασε, βασάνισε, ακρωτηρίασε και εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους. Οι εκτιμήσεις για βιασμούς γυναικών από Ιάπωνες στρατιώτες κυμαίνονται από 20 έως 80 χιλιάδες.
7. Συνολικά, στα 7 χρόνια παρουσίας στην Κίνα, ο Ιαπωνικός στρατός δολοφόνησε 6 εκατομμύρια Κινέζους αμάχους, ενώ οι εκτιμώμενες δολοφονίες αμάχων στις άλλες χώρες που εισέβαλαν οι Ιάπωνες εκτιμώνται σε 2-4 εκατομμύρια. Η Ιαπωνία χρησιμοποίησε χημικά και βιολογικά όπλα, έκανε ιατρικά πειράματα φυλετικής καθαρότητας σε αθώους αμάχους στα πρότυπα των Ναζί, οργάνωσε κινητά πορνεία αποτελούμενα από Κορεάτισσες και Κινέζες σκλάβες που ακολουθούσαν τον στρατό της στις επιχειρήσεις τους, κλπ.
8. Η φρίκη του πολέμου στην Ασία ήταν απολύτως συγκρίσιμη με τη φρίκη που βίωσε η Ευρώπη γιατί, και στις δύο περιπτώσεις, τα κύρια θύματα του πολέμου ήταν άμαχοι και το βασικό κίνητρο ήταν η απάνθρωπη αντιμετώπιση τους από τους εισβολείς.
9. Οι ΗΠΑ είχαν σχεδιάσει από την άνοιξη του 1945 την επιχείρηση εισβολής στα Ιαπωνικά νησιά. Το σχέδιο προέβλεπε την εμπλοκή 2 εκατομμυρίων Αμερικανών στρατιωτών και 3,2 εκατομμυρίων Ιαπώνων υπερασπιστών της πατρίδας τους. Οι εκτιμώμενες απώλειες είχαν ως εξής:
Αμερικανοί στρατιώτες: 1.000.000
Ιάπωνες στρατιώτες: 2.000.000
Ιάπωνες άμαχοι: έως 6.000.000
10. Γιατί ήταν τόσο μεγάλες οι εκτιμώμενες απώλειες; Ο κύριος λόγος ήταν η μάχη της Οκινάουα. Την 1η Απριλίου 1945, οι ΗΠΑ άρχισαν να αποβιβάζουν στρατεύματα στην Οκινάουα, το νοτιότερο νησιωτικό σύμπλεγμα της Ιαπωνίας, που βρίσκεται περίπου 650 χλμ νότια της νήσου Κιουσού. Ήταν η μεγαλύτερη αποβατική επιχείρηση του πολέμου του Ειρηνικού και χρειάστηκαν πάνω από δύο μήνες για να κατακτήσουν οι Αμερικανοί τα νησιά αυτά. Η στρατηγική τους σημασία ήταν κρίσιμη: οι Αμερικανοί σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν τα αεροδρόμια της Οκινάουα για να εξαπολύσουν αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον της Ιαπωνικής ενδοχώρας εν όψει της εισβολής της Ιαπωνίας.
11. Οι απώλειες της μάχης της Οκινάουα ήταν φρικαλέες: οι Αμερικανοί είχαν 12,5 χιλιάδες νεκρούς και 38 χιλιάδες τραυματίες, οι Ιάπωνες είχαν 94 χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες και ελάχιστους τραυματίες.... Ο Αμερικανικός στόλος είχε απώλειες 36 πλοίων που βυθίστηκαν και 386 πλοίων που έπαθαν ζημιές ύστερα από επιθέσεις καμικάζε.
12. Η μεγαλύτερη φρίκη της Οκινάουα, όμως, ήταν οι απώλειες αμάχων: περίπου 100 χιλιάδες νεκροί. Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς ήταν Ιάπωνες πολίτες που αυτοκτόνησαν για να μην «πέσουν στα χέρια των Αμερικανών». Μητέρες, αγκαλιά με τα παιδιά τους, ανέβηκαν σε απόκρημνους βράχους και έπεσαν στο κενό, σε μια επανάληψη του χορού του Ζαλόγγου. Γιατί έγινε αυτό; Είχαν τη φήμη βιαστών ή δολοφόνων αμάχων οι Αμερικανοί πεζοναύτες; Όχι. Αυτό έγινε γιατί οι στρατοκράτες του Τόκυο, που ήλεγχαν απόλυτα τα κανάλια πληροφόρησης του λαού τους, για να υποδαυλίσουν τον φανατισμό των πολιτών υπέρ του πολέμου και τη θέληση του για αντίσταση εν όψει της επικείμενης εισβολής, παρουσίασαν τους «δυτικούς» ως διαβόλους, που βιάζουν, σκοτώνουν, ατιμάζουν και ξεφτιλίζουν τους άμαχους εχθρούς τους, με αποτέλεσμα ο γηγενής πληθυσμός της Οκινάουα να προτιμήσει την αυτοκτονία από τη συνθηκολόγηση.
13. Αυτή ήταν η ένταση και η έκταση του ρατσισμού και της απανθρωποποίησης του χαρακτήρισε τον πόλεμο του Ειρηνικού. Αυτός ήταν ο λόγος που οι Ιάπωνες πολεμούσαν μέχρι θανάτου και σπάνια παραδίδονταν στους Αμερικανούς πεζοναύτες. Αυτός ήταν ο λόγος που, 30 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, έβρισκαν ακόμη Ιάπωνες στρατιώτες σε ερημονήσια του Ειρηνικού, να φυλάνε θαλάσσια περάσματα περιμένοντας να έρθει ο Ιαπωνικός Αυτοκρατορικός στόλος να τους μεταφέρει πίσω στις μονάδες τους.
14. Και αυτός ήταν ο λόγος για τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
15. Η επιλογή που είχε να κάνει ο Τρούμαν ήταν απλή: περίπου 10 εκατομμύρια παραπάνω νεκροί, εκ των οποίων 1 εκατομμύριο Αμερικανοί, σε περίπτωση κανονικής εισβολής της Ιαπωνίας ή 250 χιλιάδες νεκροί στη Χιροσίμα.
16. Σκεφτείτε μόνο ότι η εγκληματική χούντα που κυβερνούσε την Ιαπωνία παρέμεινε σιωπηλή και αδιάλλακτη μετά τη βόμβα της Χιροσίμα. Χρειάστηκε, τρεις μέρες μετά, να πέσει η βόμβα στο Ναγκασάκι για να αντιμετωπίσουν κατάματα την πραγματικότητα ο Τότζο και οι υπόλοιποι εγκληματίες που βύθισαν την Ασία στο αίμα και τη δυστυχία για 8 χρόνια και να συμφωνήσουν να συνθηκολογήσουν άνευ όρων.
Τα θύματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο τραγικά από τους νεκρούς της Νανκίνγκ, της Δρέσδης και του Άουσβιτς. Το μόνο που τα ξεχωρίζει είναι ότι οι αυτουργοί ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και ο νοών νοείτο.
*Περικλής Φ. Κωνσταντινίδης, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της επενδυτικής εταιρίας Syracuse Main, Inc.
