Του Γιώργου Παυλόπουλου
Ίσως ορισμένοι να εντυπωσιάστηκαν από τη σφοδρότητα της επίθεσης την οποία εξαπέλυσε ο Ντόναλντ Τραμπ κατά του πρέσβη και της πρωθυπουργού της Βρετανίας. Κι αν κανείς μπορεί να δεχτεί ότι ο πρώτος μπορεί να αποτελεί «σκουπίδι» για τον αθυρόστομο πρόεδρο των ΗΠΑ, είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτός ο χαρακτηρισμός της Τερέζα Μέι ως «ανόητης», εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο χειρίστηκε την υπόθεση του Brexit.
Κάποιοι, βεβαίως, μπορεί να είχαν ξαφνιαστεί και από το περιεχόμενο των – κατά τα άλλα απόρρητων... – τηλεγραφημάτων του Βρετανού πρέσβη στην Ουάσινγκτον για τον Τραμπ, τα οποία προκάλεσαν την οργισμένη του αντίδραση. Δεν είναι μικρό πράγμα, άλλωστε, ένας διπλωμάτης σε τόσο καίριο πόστο να εκτιμά πως «δεν πιστεύω ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να γίνει επί της ουσίας πιο φυσιολογική, λιγότερο δυσλειτουργική, λιγότερο απρόβλεπτη, λιγότερο κατακερματισμένη ανάμεσα σε αντίπαλα στρατόπεδα, λιγότερο αδέξια και ανάρμοστη σε διπλωματικό επίπεδο».
Όλους αυτούς, όμως, φρόντισε καταρχήν να τους προσγειώσει η απάντηση που δόθηκε από το Λονδίνο, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Η κυβέρνηση Μέι, συγκεκριμένα, όχι απλώς αρνήθηκε να «αδειάσει» τον διπλωμάτη της, αλλά του πρόσφερε την πλήρη στήριξή της. Παρά δε τη δυσφορία της για τη διαρροή των επίμαχων αποσπασμάτων και τον χαρακτηρισμό της ως «μη πατριωτικής στάσης», έσπευσε να αποστομώσει όσους ενοχλήθηκαν, προσποιούμενοι τάχα πως δεν ξέρουν τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Τους πληρώνουμε να μας λένε!
«Ο βρετανικός λαός θα περίμενε από τους πρέσβεις μας να παρέχουν στους υπουργούς ειλικρινείς και μη ωραιοποιημένες εκτιμήσεις για την πολιτική κατάσταση στη χώρα όπου βρίσκονται», ανέφερε ο εκπρόσωπος της Ντάουνινγκ Στριτ 10, διευκρινίζοντας (για τυπικούς λόγους) ότι οι αποόψεις τους δεν αντικατοπτρίζουν κατ'' ανάγκη τις κυβερνητικές θέσεις. Για να προσθέσει: «Τους πληρώνουμε ώστε να είναι ξεκάθαροι. Το ίδιο όπως συμβαίνει και με τον εδώ πρέσβη των ΗΠΑ, που στέλνει τη δική του ανάγνωση για τα πολιτικά δρώμενα και τους πρωταγωνιστές».
Όσον αφορά στον Τραμπ, μετά τα όσα έχουν συμβεί στη σχέση του με τον Βορειοκορεάτη μονάρχη Κιμ Γιονγκ-ουν – ο οποίος από «τρελός πυραυλάνθρωπος» έγινε «καλός φίλος και αξιόπιστος συνομιλητής» – ουδείς μπορεί να θεωρεί έστω και για μια στιγμή ότι το... βρισίδι στην Μέι μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τη στρατηγική σχέση Ηνωμένων Πολιτειών και Ηνωμένου Βασιλείου. Κι αυτό όσο κι αν, προφανώς, ο Τραμπ επιθυμεί να έχει ως συνομιλητή τον Μπόρις Τζόνσον ή, ακόμη καλύτερα, τον Νάιτζελ Φάρατζ – ο οποίος, παρεμπιπτόντως, φαίνεται πως έβαλε το... δαχτυλάκι του προκειμένου να βγουν στη φόρα οι εκθέσεις του πρέσβη και να προκληθεί η σύγκρουση.
Ρεάλπολιτικ και μπίζνα
Τελικά, αυτό που θα πρυτανεύσει θα είναι η ρεάλπολιτικ και η μπίζνα. Διότι από τι νομίζετε ότι καθορίζεται η σχέση μεταξύ κρατών και κυβερνήσεων; Από τη «χημεία» των ηγετών τους, όπως κάποιοι μας πουλούν; Ή από τα όσα έχουν κατά καιρούς ειπωθεί και γραφεί; Και τι πιστεύετε ότι συζητούν στις κατ'' ιδίαν συναντήσεις τους οι ηγέτες; Αυτό που αναφέρουν τα πρωτόκολλα, τηρώντας πάντα το σαβουάρ βιβρ ή το πώς και πότε θα γίνει η δουλειά;
Τι σημασία έχει, άλλωστε, εάν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη από τη στιγμή που κάνει (ή δεν κάνει) τη δουλειά;
Kiyoshi Ota/Pool Photo via AP
