Η προοπτική εισόδου της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ πολύ νωρίτερα απ’ ότι προβλεπόταν αποτελεί την επόμενη μεγάλη πρόκληση για τη Δύση, η οποία βέβαια συναρτάται άμεσα με τις εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο.
H πρωθυπουργός της Φινλανδίας Σάνα Μάριν, που συναντιέται σήμερα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αποτέλεσε το κεντρικό πρόσωπο για μία σειρά λόγων, που είχαν ελάχιστη σχέση με τα ζητήματα ασφαλείας. Ως η νεότερη που καταλαμβάνει το αξίωμα στη χώρα, η Μαρίν απασχόλησε το κοινό τόσο με το θετικό παράδειγμα της πορείας της στην πολιτική, όσο και με αμφιλεγόμενες κινήσεις και πράξεις. Τώρα, ωστόσο βρίσκεται μπροστά σε κομβικές αποφάσεις για τη χώρα της όσο και για τη Δύση ευρύτερα, η οποία μετουσιώνεται στην προοπτική συμμετοχής στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Η συνεργασία με το ΝΑΤΟ είχε ξεκινήσει ήδη μετά από την πρώτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014 και την προσάρτηση, ξεπερνώντας την παραδοσιακή πολιτική της ουδετερότητας. Ήδη βέβαια λίγο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η Φινλανδία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ασκώντας πάντως μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Πλέον η διαφαινόμενη είσοδος της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ θα έχει σημαντικές στρατηγικές και συμβολικές επιπτώσεις. Κατ’ αρχάς, η προφανής διαπίστωση είναι πως πλέον τα χερσαία σύνορα της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ θα διπλασιαστούν, εντείνοντας τα σημεία έντασης στις μεταξύ τους σχέσεις. Ήδη η Μόσχα έχει προαναγγείλει την έντονη αντίδραση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που θα έδινε στη Βορειοατλαντική Συμμαχία ένα ακόμα προγεφύρωμα στην πόρτα της.
Ωστόσο, ο συμβολικός αντίκτυπος μίας ένταξης στο ΝΑΤΟ είναι εξίσου σημαντικός. Ο όρος «φινλανδοποίηση» αποτελούσε έναν από τις πιο υποτιμητικές φράσεις, θυμίζοντας την περίοδο όταν η Φινλανδία αναγκαζόταν να ευθυγραμμίσει την εξωτερική πολιτική ανάλογα με τις επιταγές της Σοβιετικής Ένωσης, υπό το βάρος γειτνίασης με μία στρατιωτική υπερδύναμη. Πλέον, το Ελσίνκι κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Όπως η Φινλανδία έγινε τα προηγούμενα χρόνια, το παράδειγμα προς μίμηση στις νέες τεχνολογίες, η αντίδραση της στη ρωσική εισβολή, δείχνει πως πλέον δεν θα ακολουθηθεί το παράδειγμα των περασμένων δεκαετιών.
Η επιστροφή του καθεστώτος Πούτιν στις πρακτικές των προηγούμενων αιώνων επιτάχυνε τις εξελίξεις, καθώς στο Ελσίνκι συνειδητοποίησαν πως ο κίνδυνος για τις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία είναι πραγματικός σήμερα. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει και η συμπεριφορά της φινλανδικής ηγεσίας είναι πλέον διαφορετική.
