Οι απειλές που εκτόξευσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν εναντίον της Ουκρανίας δείχνουν τον βαρύνοντα ρόλο που διαδραματίζει η Δύση στην κρίση. Όσο περνάει ο χρόνος βέβαια, γίνεται πιο σαφές το σχέδιο του Ρώσου προέδρου, για το οποίο μιλούσε εξ’ αρχής, σε σχέση τόσο με την Ουκρανία, όσο και την εμπλοκή της Ευρώπης.
Εφαρμόζοντας την τακτική του μαστιγίου και του καρότου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις ευρωπαϊκές χώρες, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις του το τελευταίο διάστημα. Βέβαια, αυτή η επιλογή δεν φαίνεται να αποδίδει, καθώς η διαβεβαίωση του πως η Ρωσία δεν έχει κακές προθέσεις εναντίον των γειτόνων της έγινε δεκτή με ειρωνείες. Η Δύση και ιδιαίτερα η Ευρώπη έχει δείξει αποφασιστικότητα, δίχως προηγούμενο στον τομέα των κυρώσεων. Αυτό ενδεχομένως να ανησυχεί το Κρεμλίνο, σε περίπτωση που η Ευρώπη πάει ένα βήμα παραπάνω.
Η κυβέρνηση Ζελένσκι στην Ουκρανία θα ήταν μάλλον αδύνατο να αντισταθεί στο ρωσικό καθεστώς, εάν δεν υπήρχε η διαρκής υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις χώρες της Ευρώπης. Αυτή η στήριξη προκαλεί τον εκνευρισμό του Πούτιν, καθώς φαίνεται να καθυστερεί την εκτέλεση των στρατιωτικών στόχων της εισβολής. Εκεί οφείλεται ο παραλληλισμός των δυτικών κυρώσεις σαν κήρυξη πολέμου. Ίσως, το Κρεμλίνο να πίστευε πως οι ευρωπαϊκές χώρες δεν θα ήταν αναφανδόν στην πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η ανακήρυξη όποιας χώρας επιβάλλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία ως εχθρού της Μόσχας από τον Βλαντιμίρ Πούτιν δείχνει πως αυτό θα προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στη Μόσχα. Βέβαια στην Ευρώπη γνωρίζουν πως μία τέτοια προοπτική θα σήμαινε άμεση εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε πως, τηρουμένων των αναλογιών και των διαφορετικών συνθηκών, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία ήταν εκείνες που πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή μίας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη το 2011, γεγονός που είχε καθοριστική επίδραση και οδήγησε στην κατάρρευση του καθεστώτος Γκαντάφι. Αυτό δείχνει πως είναι μία κίνηση που στο έχουν παρελθόν αποτολμήσει, αν και έχουν δεχθεί κριτική για το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Ο Ζελένσκι βέβαια από τη μεριά του το έχει θέσει ως βασικό ζήτημα ζητώντας το επίσημα, μετά από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και από τη Γερουσία των ΗΠΑ.
Παράλληλα, γίνεται ξεκάθαρο πως οι στόχοι της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» είναι η κατάκτηση, άμεση ή έμμεση, της Ουκρανίας κι όχι απλά η προστασία των ρωσόφωνων περιοχών από τον ουκρανικό στρατό από τη «γενοκτονία». Άλλωστε, από το διάγγελμα του Πούτιν, που κήρυξε την έναρξη της ρωσικής εισβολής μέχρι και σήμερα, η ίδια η ύπαρξή της Ουκρανίας ως χώρας αμφισβητείται, ενώ δεν αναγνωρίζεται καν η εθνική ταυτότητά των κατοίκων της.
