Έπειτα από απευθείας συνομιλίες μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, την ανασύσταση του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας και μία διάσκεψη του ΟΑΣΕ, θα περίμενε κάποιος μία αποκλιμάκωση των εντάσεων. Ωστόσο, τα γεγονότα της σημερινής ημέρας συμπύκνωνουν τις βασικές ανησυχίες των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή, δηλαδή την πιθανότητα εισβολής ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία και τη δυνατότητα ρωσικών υβριδικών κυβερνοεπιθέσεων σε μαζική κλίμακα. Η Μόσχα κατηγορείται και για τα δύο, ενώ το Κρεμλίνο αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή.
Το Κίεβο δεν δίστασε να μιλήσει για τις παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν που Ρώσοι «χάκερ» παραβίαζαν λογισμικά και διεξήγαγαν κυβερνοεπιθέσεις. Ο Λευκός Οίκος έθεσε ευρύτερα το ζήτημα, προειδοποιώντας πως η Ρωσία διασπείρει «fake news» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, περιγράφοντας την Ουκρανία ως τον επιτιθέμενο. Η Μόσχα βέβαια αυτό το τονίζει κι ως επίσημη θέση, ότι το Κίεβο, αλλά και η Δύση είναι οι επιθετικές δυνάμεις, που δεν σέβονται ότι καθεστώς είχε συμφωνηθεί μετά από το 1990.
Παρ’ όλα αυτά, η Ουάσιγκτον φαίνεται να έχει καταλήξει πως θα βρίσκεται πιο κοντά στο Κίεβο και θα υποστηρίζει περισσότερο την Ουκρανία στη σύγκρουση της με τη Μόσχα, από τη ρητορική μέχρι και την υλική πλευρά. Ας μην ξεχνάμε πως ο Τζο Μπάιντεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο αποστολής έστω κι ενός Αμερικανού στρατιώτη στην περιοχή και θα χρειαστεί να βασιστεί στους συμμάχους του για να ανταπεξέλθει τις ρωσικές προσκλήσεις.
Η απάντηση που ετοιμάζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, εκτός από πολιτική, είναι οικονομική, δηλαδή οι κυρώσεις, που μπορεί να στραφούν κι εναντίον του ίδιου του Πούτιν και του περιβάλλοντός του. Η ανησυχία για μία πιθανή ρωσική εισβολή τον Ιανουάριο είναι έκδηλη, καθώς οι αναφορές που φτάνουν στις αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας είναι αρκετές. Η σημερινή δημοσιοποίηση για την ύπαρξη μίας ομάδας πρακτόρων που σχεδιάζει μυστικές επιχειρήσεις ακόμα και εναντίον ρωσόφωνων, που θα δικαιολογούσε μία ένοπλη παρέμβαση της Ρωσίας, έχει τη δική της σημασία.
Ο Λευκός Οίκος ανησυχεί για μία επανάληψη του σεναρίου της Γεωργίας το 2008 ή και της Κριμαίας το 2014. Ουσιαστικά, η Ουάσιγκτον θεωρεί πως μία τόσο εκτεταμένη ανάπτυξη στρατευμάτων στην περιοχή, όπως οι άνω των 100.000 Ρώσοι στρατιώτες στα ουκρανικά σύνορα, δεν είναι δυνατόν να διαρκέσει για μεγάλο διάστημα, δίχως να υπάρχει κάποια επιχείρηση.
Μία εξήγηση θα ήταν εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν προσπαθούσε να εξάγει διπλωματικά οφέλη, σε αντάλλαγμα με την υποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων στο πεδίο. Ωστόσο οι μαξιμαλιστικές θέσεις της Μόσχας στα διπλωματικά fora, όπου ζητούσε ουσιαστικά μία επιστροφή στους όρους που επικρατούσαν την πρώτη δεκαετία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δεν φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτό το σενάριο.
Αντίθετα, η Μόσχα φαίνεται να επιστρατεύει το ιδιαίτερο αναπτυγμένο σύστημα κινητοποίησης των στρατιωτών της και να συνεχίζει την αμφισβήτηση στην πράξη του status quo στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση, το Κρεμλίνο κρατά τα χαρτιά του κλειστά, ενώ στη Δύση περιμένουν την επόμενη κίνηση, εντός του Ιανουαρίου.
