Του Γιάννη Μαντζίκου
Μπορεί ο Νικολάς Μαδούρο να φόρεσε τα καλά του και να ορκίστηκε «εν χορδαίας και οργάνοις» για την δεύτερη θητεία του στην προεδρία της Βενεζουέλας, αυτό όμως μόνο καλά μαντάτα δεν φέρνει για τους πολίτες της χώρας.
Από όλες σχεδόν τις απόψεις, ήταν μια ορκωμοσία-παρωδία, αφού το Καράκας κατά την διάρκεια της ορκωμοσίας την περασμένη Πέμπτη ήταν «νεκρή» πόλη υπό τον φόβο επεισοδίων. Επίσης, ο Μαδούρο δεν ορκίστηκε, ως όφειλε ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης αλλά ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου για τον απλούστατο λόγο ότι το κοινοβούλιο ελέγχεται από την αντιπολίτευση. Πέραν αυτών, το νομοθετικό όργανο έχει καταδικαστεί από τον πρόεδρο της χώρας σε «διακοσμητικό ρόλο» αφού το Ανώτατο Δικαστήριο κηρύττει αυτομάτως άκυρες όλες τις αποφάσεις που υιοθετεί το κοινοβούλιο. Σαν να μην έφτανε αυτό, στις 6 του μήνα ένας εκ των ανωτάτων δικαστών της χώρας ο Κριστιάν Ζέρπα αυτομόλησε στις ΗΠΑ από όπου έκανε λόγο για «μια στυγνή δικτατορία».
Εξάλλου, πριν λίγες μέρες, με φόντο την ορκωμοσία του Μαδούρο, το Κοινοβούλιο κήρυξε μέσω ψηφοφορίας παράνομη την νέα θητεία του, η οποία προέκυψε έπειτα από αμφιλεγόμενες εκλογές, κατά τις οποίες τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης απείχαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στις εκλογές αυτές, ο σημερινός πρόεδρος έλαβε (επισήμως) ποσοστό 67,7% και 5,8 εκατομμύρια ψήφους σε σύγκριση με το 1,8 εκατομμύριο που ανακοινώθηκε ότι έλαβε ο σημαντικότερος αντίπαλός του, Χένρι Φαλκόν (21,2%).
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης Χουάν Γκουαιδο συνελήφθη και κρατήθηκε από τις αρχές της Βενεζουέλας για το γεγονός ότι δήλωνε «έτοιμος να αναλάβει την προεδρία της χώρας».
Πρόσφατα, τα κράτη-μέλη της λεγόμενης Ομάδας της Λίμα (που έχει συσταθεί ειδικά για την Βενεζουέλα) αποφάσισαν να μην παραστούν στην τελετή ορκωμοσίας του αλλά ζήτησαν από τον Μαδούρο να παραδώσει την εξουσία το συντομότερο δυνατό. Σημειώνεται ότι στην Ομάδα της Λίμα μετέχουν 13 χώρες της Λατινικής Αμερικής και καθεστώς παρατηρητών έχουν η Ε.Ε και οι ΗΠΑ. Κοινός τους τόπος είναι ότι δεν αναγνωρίζουν την εξουσία του Βενεζουελάνου προέδρου.
To Σάββατο άλλωστε, ο Μάικ Πόμπεο, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον Μαδούρο από το Αμπου Ντάμπι όπου συνέχιζε την περιοδεία του στη Μέση Ανατολή. «Το καθεστώς είναι παράνομο και οι ΗΠΑ θα εργαστούν εντατικά για να αποκατασταθεί η αληθινή δημοκρατία σε αυτή τη χώρα» τόνισε ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας.
Στο εκρηκτικό «κοκτέιλ» της διάλυσης βασικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι η Βενεζουέλα, η οποία διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως, ασφυκτιά υπό το βάρος μιας πολύ βαθιάς οικονομικής κρίσης για την οποία το βρετανικό περιοδικό Economist έγραφε «από όλες τις απόψεις ο Μαδούρο είναι ο χειρότερος πρόεδρος στον πλανήτη». Την περίοδο που διανύουμε, τα διυλιστήρια της χώρας λειτουργούν περίπου στο 40%-50% της δυναμικότητας τους, κάτι που οφείλεται στη διαφθορά και την αδιαφορία της κυβέρνησης να επενδύσει στις εξορυκτικές υποδομές. Αναλυτής του οίκου αξιολόγησης Fitch τόνιζε τις προάλλες «πρόκειται για μια οικονομία που έχει χάσει το 50% του ΑΕΠ από το 2013, αν εξαιρέσουμε λοιπόν χώρες που βρίσκονται σε πόλεμο, πρόκειται για την μεγαλύτερη πτώση από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης».
Αλλά δεν είναι μόνο το πετρέλαιο: είναι και το νερό. Τη φετινή χρονιά, παρότι γέμισαν οι ταμιευτήρες νερού της πόλης του Καράκας, οι κάτοικοι της πόλης διψούν. Ο λόγος είναι ότι η κυβέρνηση Μαδούρο δεν έχει κάνει καμιά επένδυση στο απαρχαιωμένο σύστημα ύδρευσης, το οποίο χρονολογείται στην εποχή του δικτάτορα Μάρκος Πέρες Χιμένες. Ως εκ τούτου τα προβλήματα στην ύδρευση οδηγούν και σε εκτεταμένες διακοπές ρεύματος (8.000 από την αρχή του χρόνου), που με τη σειρά τους έχουν γονατίσει τα νοσοκομεία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια η βρεφική θνησιμότητα έχει εκτιναχθεί στο 30%.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η μετανάστευση των Βενεζουελάνων θυμίζει έξοδο αμάχων από εμπόλεμη ζώνη. Κάθε μέρα, πάντα σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, 5.000 πολίτες περνούν τα σύνορα προς την Κολομβία μαζί με τα λιγοστά υπάρχοντά τους προκειμένου να ξεφύγουν από τη φτώχεια, την πείνα, αλλά και την καταπίεση του καθεστώτος Μαδούρο. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι κάποτε οι Κολομβιανοί μετανάστευαν στη Βενεζουέλα...
