Εντός της Ένωσης υπάρχουν πολλές απόψεις και προσεγγίσεις για τη στάση απέναντι στη Ρωσία. Η Γαλλία για παράδειγμα δηλώνει έτοιμη να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, αλλά είναι εμφανές πως είναι ανοικτή στις απευθείας διαπραγματεύσεις με το Κρεμλίνο. Ο Πούτιν άλλωστε μετέφερε προσωπικά την απαίτηση του για την Ουκρανία και την απομάκρυνση από το ΝΑΤΟ, σε τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Μακρόν, ελπίζοντας να εκμεταλλευθεί το πάγωμα των σχέσεων του με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης βρίσκονται βέβαια ένα βήμα παραπέρα. Για τις χώρες αυτές, η εργαλειοποίηση των μεταναστών από τη Λευκορωσία, οι υβριδικές επιθέσεις από το διαδίκτυο και, τώρα, η προετοιμασία εισβολή στην Ουκρανία αποτελούν εκφάνσεις της επιθετικότητας της Ρωσίας. Η Εσθονία, η Λευκορωσία και η Πολωνία είναι τρανταχτά παραδείγματα αυτής της προσέγγισης και κατ’ επέκταση ζητούν άμεσα δράση και πράξεις από την Ένωση. Η Λιθουανία βέβαια, λόγω της έντασης με την Κίνα με επίκεντρο την προοπτικής της έμμεσης αναγνώρισης της Ταϊβάν, συνδέει άμεσα και τη σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ Πεκίνου και Ρωσίας, ως παράγοντα κινδύνου. Η κοινή συνισταμένη βέβαια είναι η άμεση επιβολή σκληρών κυρώσεων.
Συνήθως ήταν η Γερμανία που ακολουθούσε μία πολιτική μέσης γραμμής. Η Άνγκελα Μέρκελ είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία μίας εταιρικής σχέσης με τη Μόσχα όλο αυτό το διάστημα. Η κρίση που διαδραματίζεται στην Ουκρανία αποτελεί το βάπτισμα του πυρός του νέου καγκελάριου Όλαφ Σολτς. Η στιβαρή στάση με την απειλή διακοπής του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2, σε ευθυγράμμιση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενδεχομένως να αποτελεί έναν προπομπό για τη μελλοντική αλλαγή προσέγγισης και στους κόλπους της ΕΕ. Η συμμαχία με τους Πράσινους, που έχουν αναδείξει ως πολιτικό ζήτημα την πίεση σε αυταρχικά καθεστώτα όπως Ρωσία, τον ωθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Βέβαια, από την άλλη μεριά, η Ρωσία θεωρεί πως εκείνη διαθέτει τον ισχυρότερο μοχλό πίεσης προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η θεαματική αύξηση των τιμών της ενέργειας τη βάζει σε θέση οδηγού για την πορεία των σχέσεων των δύο πλευρών. Αυτό είναι άλλωστε μία βασική κατηγορία των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης εναντίον της Μόσχας, δηλαδή ότι η Ρωσία πυροδοτεί το ράλι τιμών στο φυσικό αέριο ώστε να εκβιάσει τους Ευρωπαίους. Το Κρεμλίνο όμως ακολουθεί μία πολύ προσεκτική πολιτική στο ζήτημα, καθώς η Ουάσιγκτον καραδοκεί για να εκμεταλλευθεί την κάθε δήλωση και κίνηση της, ώστε να έρθουν οι Ευρωπαίοι πιο κοντά στις θέσεις της.
Προς το παρόν, ο Ζοσέπ Μπορέλ, Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας δήλωσε πως η ΕΕ δεν ανακοινώνει το πιθανό πακέτο κυρώσεων ως ένα μέσο αποτροπής της Ρωσίας, ώστε να μην γνωρίζει τι την περιμένει σε περίπτωση που αποφασίσει να εισβάλει στην Ουκρανία. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό η ΕΕ να μην είναι σε θέση ακόμα να συμφωνήσει τι πρόκειται να κάνει σε μία τέτοια περίπτωση.
