Ο καθηγητής και σύντομα νέος υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας Τζιοβάνι Τρία μπορεί τελικά να μην είναι ο Πάολο Σαβόνα, αλλά συμφωνεί με τις θέσεις του για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. «Δύο εξέχοντες οικονομολόγοι με τους οποίους συμφωνώ και εγώ πλήρως» αναφέρει σε άρθρο του στο Formiche.net στις 30 Δεκεμβρίου του 2016 και οι εν λόγω οικονομολόγοι είναι οι Τζόρτζιο Λα Μάλφα και Πάολο Σαβόνα.
Όπως αναφέρει ο Τζ. Τρία, «στις 27 Δεκεμβρίου, οι Τζόρτζιο Λα Μάλφα και Πάολο Σαβόνα δημοσίευσαν στην εφημερίδα Corriere della Sera ένα άρθρο όπου σχολιάζουν τη συνέντευξη του γερμανού οικονομολόγου Κλέμενς Φουστ (Corriere della Sera, της 16ης Δεκεμβρίου), ο οποίος υποστηρίζει ότι η έξοδος της Ιταλίας από το ευρώ είναι αναπόφευκτη. Οι Μάλφα και Σαβόνα ουσιαστικά απαντούν ότι η ιταλική κυβέρνηση είναι αυτή που πρέπει να αντιδράσει υποστηρίζοντας ότι η Γερμανία πρέπει να φύγει από το ευρώ, διότι το εμπορικό της πλεόνασμα δεν είναι συμβατό με το καθεστώς σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας που ισχύει στην Ευρωζώνη ή αλλιώς να δεχθεί μια μετάβαση σε ένα καθεστώς ρυθμιζόμενων σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών». Στη συνέχεια ο καθηγητής σημειώνει πως «δεν πρόκειται απλώς για μια ατάκα ενάντια στο ευρώ των εξεχόντων αυτών οικονομολόγων με τους οποίους συμφωνώ πολύ».
Και συμπληρώνει «δεν με ενδιαφέρει να μπω σε μια συζήτηση για την ιστορία της οικονομίας, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει μια θεμελιώδης παρεξήγηση του προβλήματος, η υπερπήδηση του οποίου δυστυχώς απαιτεί κάποια βασικά στοιχεία οικονομικών. Η υποτίμηση ενός νομίσματος μπορεί να γίνει για να «ξεγελάσει τον εχθρό» μέσω ad hoc νομισματικών πολιτικών, αλλά η συναλλαγματική ισοτιμία είναι ουσιαστικά μια τιμή και ως εκ τούτου μπορεί να επικρατήσει στην αγορά ή προκαλέσει στρέβλωση, όπως οποιαδήποτε άλλη τιμή, εμποδίζοντας ουσιαστικά την αγορά να λειτουργήσει».
«Εάν μια χώρα όπως η Γερμανία διατηρεί πλεόνασμα 6-8% του ΑΕΠ για χρόνια χωρίς να ενισχύεται το νόμισμά της έναντι των χωρών που έχουν έλλειμμα, αυτό σημαίνει ότι έχει εξαλειφθεί το μέσο της οικονομικής επανεξισορρόπησης της αγοράς και όχι ότι έχει εξαλειφθεί μια λανθασμένη πολιτική. Βασικά αυτή είναι η κατάσταση στην Ευρωζώνη».
Τέλος, σημειώνει πως το ζήτημα δεν έχει να κάνει με τη διάκριση ανάμεσα σε υποστηρικτές του φιλελευθερισμού και του κεϋνσιανισμού, μεταξύ των υποστηρικτών της ελεύθερης αγοράς και αυτών της κρατικής παρέμβασης. «Η ελεύθερη αγορά δεν έχει καμία σχέση», αναφέρει και συμπληρώνει «Εάν, με τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες, απορριφθεί ένας μηχανισμός επανεξισορρόπησης, τότε πρέπει να υπάρξουν άλλοι μηχανισμοί σε ένα συνεκτικό σύστημα».
«Από το 2008 μας λένε ότι η απάντηση θα πρέπει να είναι η εσωτερική υποτίμηση, αλλά είναι σαφές ότι αυτό έγινε αλλά δεν πέτυχε, επειδή μεταξύ άλλων, το να μειώνεις τις τιμές σε χώρες με υψηλό χρέος - και δεν μιλάμε μόνο για την Ιταλία – είναι σκέτη αυτοκτονία».
«Ίσως είναι καιρός να αφήσουμε πίσω πολλά ταμπού που εμπόδισαν, όπως επισημαίνουν οι Λα Μάλφα και Σαβόνα, να αναλύσουμε τα προβλήματα και να προετοιμαστούμε για εναλλακτικές λύσεις», καταλήγει ο Τρία.
Δανάη Μαραγκουδάκη
