Ο αριθμός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν οξεία επισιτιστική ανασφάλεια παγκοσμίως έχει υπερδιπλασιαστεί σε 345 εκατομμύρια από το 2019 λόγω της πανδημίας COVID-19, των συγκρούσεων και της κλιματικής αλλαγής, ανακοίνωσε την Τετάρτη το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (WFP).
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Επιστιτιστικού προγράμματος πριν από την κρίση του του κορονοϊού 135 εκατομμύρια υπέφεραν από οξεία πείνα σε όλο τον κόσμο, δήλωσε στο Reuters η περιφερειακή διευθύντρια του WFP Φλάισερ. Οι αριθμοί έχουν αυξηθεί από τότε και αναμένεται να αυξηθούν περαιτέρω λόγω της κλιματικής αλλαγής και των συγκρούσεων.
Ο αντίκτυπος των περιβαλλοντικών προκλήσεων είναι ένας άλλος αποσταθεροποιητικός παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει στην έλλειψη τροφίμων και να οδηγήσει σε συγκρούσεις και μαζική μετανάστευση.
«Ο κόσμος δεν μπορεί να το αντέξει οικονομικά αυτό», είπε ο Φλάισερ. «Βλέπουμε τώρα 10 φορές περισσότερους εκτοπισμούς παγκοσμίως λόγω της κλιματικής αλλαγής και των συγκρούσεων και φυσικά είναι αλληλένδετες. Επομένως, ανησυχούμε πραγματικά για τη σύνθετη επίδραση του COVID, της κλιματικής αλλαγής και του πολέμου στην Ουκρανία», είπε.
Στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ο αντίκτυπος της κρίσης στην Ουκρανία είχε τεράστιο αντίκτυπο, είπε ο Φλάισερ, υπογραμμίζοντας τόσο την εξάρτηση της περιοχής από τις εισαγωγές όσο και την εγγύτητά της στη Μαύρη Θάλασσα. «Η Υεμένη εισάγει το 90% των αναγκών της σε τρόφιμα. Και πήραν περίπου το 30% από τη Μαύρη Θάλασσα, είπε
Το WFP υποστηρίζει 13 εκατομμύρια από τα 16 εκατομμύρια άτομα που χρειάζονται επισιτιστική βοήθεια, αλλά η βοήθειά τους καλύπτει μόνο τις μισές καθημερινές ανάγκες ενός ατόμου λόγω έλλειψης κεφαλαίων. Το κόστος έχει αυξηθεί κατά 45% κατά μέσο όρο από τότε που ο κορονοϊός και οι δυτικοί αντιμετώπισαν τεράστιες οικονομικές προκλήσεις με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Για τις χώρες εξαγωγής πετρελαίου όπως το Ιράκ, που επωφελήθηκαν από την άνοδο των τιμών του πετρελαίου μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, η επισιτιστική ασφάλεια βρίσκεται σε κίνδυνο.
Το Ιράκ χρειάζεται περίπου 5,2 εκατομμύρια τόνους σίτου, αλλά παρήγαγε μόνο 2,3 εκατομμύρια τόνους σίτου, είπε. Τα υπόλοιπα έπρεπε να εισαχθούν, που κόστισαν περισσότερο. Παρά την κρατική υποστήριξη, η σοβαρή ξηρασία και οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις νερού θέτουν σε κίνδυνο τα προς το ζην των μικροϊδιοκτητών σε όλο το Ιράκ, είπε.
