Ο ρόλος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής δεν είναι αυτός του απλού ιερωμένου που διακονεί το ποίμνιο του.
Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής έχει βαθιά εθνική ταυτότητα και βαρύνοντα εθνικό ρόλο. Της διατήρησης της ελληνικής γλώσσας και των ελληνικών παραδόσεων, του συνεκτικού κρίκου για την ενότητα του Ελληνισμού της Αμερικής, της δημιουργίας δεσμών μεταξύ των μελών της ελληνοαμερικανικής κοινότητας που στην πλειοψηφία ταυτίζονται με το πλήρωμα της Αρχιεπισκοπής. Κυρίως όμως έχει και έναν ακόμη ρόλο, αυτόν της στήριξης και προώθησης, μέσω και της «ισχύος» που της προσφέρει το δυναμικό ελληνοαμερικανό στοιχείο, των ελληνικών θέσεων στα κέντρα λήψης αποφάσεων των ΗΠΑ.
Σπουδαίοι ιεράρχες όπως ο Αθηναγόρας, ικανότατοι «ισορροπιστές» αλλά με ξεχωριστό κύρος στο αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο όπως ο Ιάκωβος, σεμνοί και ταπεινοί ιεράρχες όπως ο Δημήτριος, όλοι υπηρέτησαν τον σημαντικό εθνικό και θρησκευτικό θεσμό, με σεβασμό προς το ποιμαντορικό έργο που είχαν επωμισθεί αλλά και με πλήρη συναίσθηση της εθνικής ευθύνης που τους αναλογούσε.
Δεν άφησαν ποτέ να χαθεί καμιά ευκαιρία ώστε να εξηγήσουν και να προωθήσουν στα αμερικανικά κέντρα λήψης αποφάσεων τις ελληνικές και κυπριακές θέσεις, και παράλληλα έδιναν τη μάχη για να αποφευχθεί η αφομοίωση της νέας γενιάς Ελληνοαμερικανών που οδηγεί σε συρρίκνωση του ποιμνίου της Αρχιεπισκοπής αλλά και της ιδίας της ελληνικής παρουσίας στην Αμερική.
Ο Ιάκωβος μάλιστα, παρά το ότι το όνομά του αμαυρώθηκε κυρίως από την Αριστερά λόγω της μη αντίδρασης του στην επιβολή της Χούντας στην Ελλάδα, ήταν από τους πιο δυναμικούς υποστηρικτές των ελληνικών θέσεων, ειδικά μετά την εισβολή στην Κύπρο, στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Εξάλλου, γι' αυτό όχι μόνο δεν έχαιρε εκτίμησης, όπως ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, στην Άγκυρα, αλλά οι τουρκικές αρχές του είχαν αφαιρέσει και το τουρκικό διαβατήριο.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο σύμφωνα με την τουρκική νομοθεσία θεωρείται τουρκικό ίδρυμα που υπάγεται στον Νομάρχη Κωνσταντινούπολης.
Ο Πατριάρχης όπως και τα μέλη της Συνόδου πρέπει να είναι Τούρκοι πολίτες. Αυτό αναφέρει ο νόμος. Να είναι Τούρκος πολίτης, πουθενά όμως δεν αναφέρει ούτε επιβάλλει ότι θα πρέπει να... νιώθει κιόλας Τούρκος πολίτης.
Η Αρχιεπισκοπή Β. Αμερικής υπαγόμενη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο σε καμιά περίπτωση δεν έχει την υποχρέωση να πορεύεται ως... τουρκικό Ίδρυμα, διότι δεν είναι τέτοιο, και η σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι περισσότερο πνευματική, εκτός φυσικά από την οικονομική στήριξη που προσφέρει για τις ανάγκες του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ο κ. Ελπιδοφόρος από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντα του έδωσε αρνητικά μηνύματα, είτε με την περιορισμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας στα πρώτα μηνύματα του, είτε με δηλώσεις που ανιστόρητα και ανεύθυνα συνέδεαν την ελληνορθόδοξη κοινότητα της Πόλης με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
Κυρίως όμως απογοήτευσε γιατί σε όλη τη διάρκεια της μέχρι τώρα ποιμαντορίας του απέφυγε συστηματικά με κάθε τρόπο και σε κάθε είδους εκδήλωση να αναφέρει τη λέξη «Τουρκία». Εκδηλώσεις για την εισβολή στην Κύπρο, για την 25η Μαρτίου, για τη Μικρασιατική Καταστροφή, για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Στα μηνύματα και τις δηλώσεις του απουσίαζε πάντοτε η λέξη «Τουρκία», λες και για όλα τα ανωτέρω υπεύθυνη ήταν κάποια άγνωστη υπερκόσμια δύναμη.
Είναι άγνωστο εάν και ποιες δεσμεύσεις έχει αναλάβει ο κ. Ελπιδοφόρος, ή αν ο ίδιος αισθάνεται την υποχρέωση να παραιτηθεί από την εθνική διάσταση της αποστολής του. ΄Η ακόμη εάν θεωρεί ότι η θέση αυτή είναι το προσωπικό εφαλτήριο και τελικά η στάση αυτή είναι το κόστος και το αντάλλαγμα για να γίνει αποδεκτή από την Τουρκία η ενδεχομένη ανάδειξη του σε διάδοχο του κ. Βαρθολομαίου στον Οικουμενικό Θρόνο.
Όμως ήδη έχει γίνει μεγάλη ζημιά με την επιλογή του να παραστεί σε μία φιέστα επίδειξης μεγαλομανίας και μεγαλοϊδεατισμού του κ. Ερντογάν στη Νέα Υόρκη παρουσία και του κατοχικού ηγέτη Ε. Τατάρ. Όχι γιατί ο ίδιος πλέον είναι αποδυναμωμένος και απομονωμένος τόσο από την Αθήνα όσο και από τη Λευκωσία, αλλά κυρίως αποξενώνεται από το ποίμνιο του.
Επίσης, κάθε άλλο πάρα συμβάλει στην προστασία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, καθώς απλώς η Τουρκία με χαρά παρακολουθεί την αποδυνάμωση και την αποστέωση από διεκδικητικά χαρακτηριστικά της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, η οποία διαχρονικά υπήρξε ο ισχυρός προστάτης του Πατριαρχείου.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έπληξε τον ίδιο τον θεσμό, καθώς με τη στάση του προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ανυποληψία στην Αρχιεπισκοπή και απομακρύνει ακόμη περισσότερο τα μέλη της Ελληνικής κοινότητάς από την Εκκλησία, που αποτελεί έναν συνεκτικοί ιστό της ελληνοαμερικανικής και κυπριακοαμερικανικής κοινότητας.
Και αυτό δεν έχει δικαίωμα κανένας Αρχιεπίσκοπος, κανένας κ.Ελπιδοφόρος να το κάνει. Και δεν μπορεί να παριστάνει τον ανυποψίαστο.
Ο κ. Ελπιδοφόρος εάν δεν θέλει να μείνει «καπετάνιος» σε ένα άδειο κουφάρι πρέπει να αλλάξει αμέσως ρότα. Εάν δεν είναι ήδη αργά...
