Οι υπάλληλοι του πλοίου της Blue Star Ferries που συμπεριφέρθηκαν με τόση κτηνωδία στον επιβάτη του πλοίου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ανθρωποι που επειδή βρέθηκαν, έστω και με την παραμικρή δοτή εξουσία στα χέρια, θεωρούν ότι έχουν δικαιώμα ζωής και θανάτου πάνω στους άλλους.
Και δεν είναι οι μόνοι. Ένα σωρό κόσμος, θεωρεί ότι με το που θα πάρει στα χέρια του μια κάποια εξουσία, μπορεί να καταδυναστεύει τις ζωές των άλλων. Είναι έτοιμος να επιβάλει την δική του ερμηνεία του νόμου. Και έχουν γίνει πολλοί λόγω της ατιμωρησίας. Αυτή που ενθαρρύνει την χαμηλής έντασης παραβατικότητα, τη βία και την αποκτήνωση όπως η δολοφονία στον Πειραιά.
Τα προχθεσινά βίντεο είναι «γροθιά στο στομάχι» για ένα λαό που αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει κατάματα την πραγματικότητα και να παραδεχτεί πως σήμερα η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή της βίας, η οποία αγκαλιάζει όλες τις μορφές της ανθρώπινης δραστηριότητας, από την οικογένεια, το σχολείο, μέχρι την οδηγική συμπεριφορά και την πολιτική.
Είχε εισιτήριο ο Αντώνης Καρυώτης; Δεν είχε; Πόση σημασία έχει; Κάποιοι ίσως τολμήσουν να επικαλεστούν ακόμη και ότι ήταν μειωμένης νοητικής αντίληψης. Ε και; Ένας λόγος παραπάνω να τον προστατέψουν και να τον βοηθήσουν να ανέβει στο πλοίο. Δηλαδή, τον ανάπηρο που δυσκολεύεται να ανέβει τις σκάλες, τον σπρώχνουμε για να πέσει; Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που φροντίζει τους αδύναμους, τους ευάλωτους και τα ζώα.
Όποιο damage control και να επιχειρηθεί από την εταιρεία του πλοίου, η υπόθεση δεν μαζεύεται. Το πιο τρομακτικό είναι οι μαρτυρίες όσων καταγγέλλουν ότι ο καπετάνιος αρνήθηκε να τους δεχθεί, ότι συνέχισε κανονικά την πορεία του, ότι το πλοίο σταμάτησε για μια ώρα μεσοπέλαγα και το πλήρωμα προσέφερε αναψυκτικά στους επιβάτες για τη… ταλαιπωρία τους, προτού το σκάφος επιστρέψει στο λιμάνι. Απουσία ενσυναίσθησης, λες και ο θάνατος είναι μέρος της καθημερινής ρουτίνας.
Η βία είναι σύμφυτη με την κοινωνία. Γι’ αυτό ακριβώς έφτιαξαν οι άνθρωποι τους νόμους. Και η τιμωρία έχει διπλό σκοπό. Την τιμωρία των ενόχων αλλά και τον παραδειγματισμό των υπολοίπων. Οι ποινές που επιβάλλονται στη χώρα μας όμως δεν παραδειγματίζουν. Και σε αυτό έχει μεγάλη ευθύνη ο Ποινικός Κώδικας.
Πόσοι πιάστηκαν για τις φωτιές; Σαπίζει κανείς σήμερα στην φυλακή; Τι ισχύει για εκείνον που με την αντικοινωνική του συμπεριφορά προκαλεί τροχαίο και σκοτώνει; Μετά δεν ξαναβγαίνει στο δρόμο; Τι να πει κανείς για το μπούλινγκ στα ελληνικά σχολεία, όπου θύματα δεν είναι μόνο οι συμμαθητές των θυτών, αλλά, πολλές φορές, και οι καθηγητές τους; Το θέμα είναι τεράστιο, απασχολεί όλο τον πλανήτη και στην Νότια Κορέα εκπαιδευτικοί βγήκαν στους δρόμους έπειτα από την αυτοκτονία δασκάλου, ο οποίος δεχόταν bullying από γονείς. Συζητήσαμε ποτέ το θέμα στην Ελλάδα και ότι χρειαζόμαστε αυστηρότερες ποινές;
Ας είμαστε ειλικρινείς, η βία είναι η κοινοτοπία της καθημερινής μας ζωής και είναι θέμα χρόνου πότε θα συναντηθούμε μαζί της, ανεξάρτητα από τις κορώνες και τα μισόλογα καταδίκης.
Και δεν χρειάζεται να είσαι κάποιο τέρας για να διαπράξεις εγκλήματα, ειδικά αν πιστεύεις ότι δεν θα τιμωρηθείς παραδειγματικά. Αυτό δεν μας έδειξε και η πρόσφατη δολοφονία περαστικού, ο οποίος είχε την ατυχία να κάνει παρατήρηση σε μοτοσικλετιστή, επειδή ο τελευταίος πήγαινε ανάποδα πάνω σε πεζόδρομο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης;
