Αλήθεια, τι ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα; Ένας «καλλιτέχνης»; Ένας «λαϊκός ήρωας;»; Ένας άνθρωπος που δεν μπόρεσε να ξεφύγει ποτέ από τους «εθισμούς» του και τις αδυναμίες του; Ένα παντοτινό «παιδί» που ποτέ δεν μεγάλωσε;
Στα 60 του χρόνια ο Ντιέγκο έφυγε από τη ζωή. Πολύ γέρος (σωματικά) για να πεθάνει τόσο νέος (ηλικιακά). Ο οργανισμός του «χτυπήθηκε» επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες από κακές συνήθειες που όσο κι αν προσπάθησε δεν μπόρεσε να τις περιορίσει. Αυτές «έτρωγαν» κάθε μέρα τον οργανισμό του μέχρι την τελική κατάρρευση. Οι γιατροί, από τα 40 του κιόλας, τον χαρακτήριζαν «υπερήλικα».
Αυτή καθαυτή η ζωή του Αργεντινού δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για κανέναν. Στη χώρα του, όμως, έχουν ιδρύσει ακόμα και την «εκκλησία του Ντιέγκο». Στη Νάπολι, 29 χρόνια από την τελευταία φορά που φόρεσε τη φανέλα της, τον λατρεύουν σαν τοπικό ήρωα.
Τι ήταν αυτό που προκάλεσε τέτοια λατρεία στον Ντιέγκο Μαραντόνα; Το ταλέντο του; Το ότι με τις δεξιότητές του μετέτρεπε το ποδόσφαιρο σε τέχνη και συνάρπαζε τα πλήθη; Ή μήπως το «επαναστατικό του προφίλ», αυτό που πολλές φορές πήγε κόντρα στην παγκόσμια ομοσπονδία;
Όχι μόνο.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έβλαψε τον εαυτό του, το ταλέντο του και την υγεία του σε βαθμό που δεν μπορούσε να το κάνει κανείς άλλος.
Το βασικότερο, τελικά, που τον έφερε τόσο κοντά με τα εκατομμύρια των απανταχού θαυμαστών του δεν ήταν τα γκολ, τα κύπελλα ή οι φωτογραφίες με τον Φιντέλ Κάστρο. Ούτε καν ότι ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες…
Ήταν ότι δεν φοβήθηκε ποτέ να δείξει τις αδυναμίες του και τα λάθη του, να τις παραδεχτεί πολλές φορές δημοσίως προτρέποντας τους νέους ανθρώπους να αποφεύγουν τις δικές του κακές συνήθειες, να ζήσει με αυτές. Κι εν τέλει, δυστυχώς, να πεθάνει από αυτές.
Η όλη ζωή και πορεία του Μαραντόνα δεν είναι συνηθισμένη στον κόσμο του θεάματος, όπως είναι πια και το ποδόσφαιρο. Ήταν ένας «γυμνός» σταρ από την αρχή μέχρι το τέλος. Και μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου κι έξω από αυτές. Όλοι γνώριζαν ότι δεν έκρυβε μόνο δόξα η ζωή του, αλλά και τραγικότητα.
Γι’ αυτό και η τέχνη του, αλλά και το προσωπικό του δράμα ενέπνευσε τον Κουστουρίτσα, τόσους συγγραφείς, ζωγράφους, μουσικούς…
Ο Μαραντόνα, ο ίδιος άνθρωπος που πέτυχε εκείνο το αριστουργηματικό γκολ κόντρα στην Αγγλία το 1986, το κορυφαίο όλων των εποχών, έδωσε το «δικαίωμα» να τον δει επί 40 χρόνια όλη η ανθρωπότητα να μαγεύει και να αποκαθηλώνεται. Όχι μόνο να πανηγυρίζει, αλλά και να παρακμάζει. «Παντρεύοντας» τον θρίαμβο με τη συντριβή…
