Τα αρχαία είναι εφτάψυχα και τα μνημεία «καταπίνουν» οτιδήποτε στέκεται μπροστά ή δίπλα τους. Όποια προσβολή, ανοησία, χαζή έμπνευση, κακογουστιά ή τάχα μου και δήθεν πρωτοποριακή και ρηξικέλευθη ιδέα. Από αυτή την άποψη, ουδείς λόγος ανησυχίας υφίσταται. Παρθενώνας- Ξεπαρθενώνας, ή μικρότερος ναός, δεν υπάρχει θέμα. Ακόμα και η πιο ταπεινή αρχαιότητα ξέρει να πετά γρήγορα από πάνω της κάθε παράσιτο.
Η Ακρόπολη, και ειδικά ο Παρθενώνας, κορυφαία μνημεία της ανθρωπότητας, δεν παθαίνουν τίποτα από την ανθρώπινη κακή γνώμη γι’ αυτά. Το τεράστιο μέγεθός τους, τα προστατεύει. Σήμερα γράφουν όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για κάποιους επειδή έστησαν μια κακοσουλουπωμένη μίμηση κινηματογραφικής σκηνής στον Ιερό Βράχο, αύριο όμως όλοι θα το έχουν ξεχάσει. Όπως πρέπει.
Αυτό πρέπει, επειδή, οι κατασκευαστές της ταινίας στερούνται αισθητικής. Διαθέτουν ένα χιουμοράκι της κακιάς ώρας (απόδειξη ο τίτλος «Ξεπαρθενώνας») και μερικές ιδέες τις οποίες ως απαίδευτοι και άσχετοι θεωρούν πρωτοπορία, ενώ είναι ο απόλυτος ύπνος.
Εν ολίγοις, ερασιτεχνικά βιντεάκια τριτο-τέταρτου επιπέδου που πλασάρονται για έργα εμπνευσμένης τέχνης, που «φωνάζουν» για απουσία κάθε έμπνευσης και κάθε μόρφωσης.
Αλλά, (διότι η υπόθεση βεβαίως έχει και «αλλά») πρώτον, μακάρι να βρούνε αυτό το τσούρμο που θεώρησε μεγάλη επιτυχία και μεγάλη τέχνη να γυρίζει μιμήσεις ερωτικής συνεύρεσης στα κινητά του πάνω στην Ακρόπολη. Να τους βρούνε και να τους ταράξουν στα πρόστιμα για να μάθουν να μην κάνουν τους τζάμπα μάγκες. Άμα πονάει η τσέπη, σταματάν τα κρύα αστεία και συνετίζονται και οι επίδοξοι ακολουθητές.
Άμα το «ψειρίσει» κάποιος, καταλαβαίνει αμέσως το επίπεδο. Θεωρούν, εν ολίγοις κατόρθωμα «το να κάνεις σεξ σε ένα συνωστισμένο δημόσιο χώρο με φύλακες και κάμερες και να μη σε δει κανένας για να μην έχεις προβλήματα, παρ’ ότι το νόμιμο δεν είναι αναγκαία ηθικό» όπως λένε.
Όταν έχεις παραβεί τον μισό αρχαιολογικό νόμο, δεν το λες «για να μην έχεις προβλήματα». Διότι αν σε βρούνε, θα έχεις. Επειδή, δεν πάει όποιος του καπνίσει να κάνει ανερμάτιστα ταινιάκια σε αρχαιολογικούς χώρους. Ζητά άδεια, συζητείται το θέμα στο αρμόδιο συμβούλιο (για την Ακρόπολη είναι το ΚΑΣ) και ανάλογα με τη γνωμοδότηση, εκδίδεται υπουργική απόφαση. Υπάρχουν δηλαδή νόμοι. Η παράβασή τους λόγω βλακείας, εξακολουθεί να είναι παράβαση.
Δεύτερο «αλλά» είναι το πώς δεν είδε κανείς από τους φύλακες αυτή την ηλίθια αναπαράσταση σεξουαλικής πράξης. Οι πληροφορίες θέλουν να έγινε σε χώρο σχετικά χαμηλό, που δεν έχει κάμερα ούτε ορατότητα, κάπου πολύ κοντά στο ασανσέρ. Και η ερώτηση ξεπροβάλλει αυθόρμητα: μα αφού εκεί υπάρχει ένα «τυφλό» σημείο, γιατί οι φύλακες της Ακρόπολης δεν είχαν φροντίσει να το καλύψουν; Στοιχειώδες, δεν είναι; Αναμένουμε τα συμπεράσματα της έρευνας που έχει παραγγείλει το υπουργείο.
Τρίτο «αλλά»: Το ταινιάκι προβλήθηκε σε εκδήλωση στο ΑΠΘ. Δεν ήταν επίσημη εκδήλωση, ουδεμία αμφιβολία περί αυτού. Ούτε και είναι ώρα για λογοκρισίες. Ας προβλήθηκε. Το ερώτημα είναι παίρνουν ποτέ χαμπάρι οι πρυτανικές αρχές όλων των Ιδρυμάτων τι εκδηλώσεις φιλοξενούν στους χώρους τους; Δίνουν και άδεια; Καλό θα ήταν να ξέρουμε.
Τέταρτο «αλλά» και τελευταίο. Με αυτή τη χάλια προσπάθεια, κάποιοι ελπίζουν να διαδώσουν τα μηνύματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Αλλά πρόκειται για μηνύματα και αιτήματα που δεν τους αξίζει να «προωθούνται» μέσω ερασιτεχνισμών τρισάθλιου γούστου. Όποιο και αν είναι το μήνυμα, απαράβατος όρος είναι ότι πρώτιστη σημασία έχει το ΠΩΣ το μεταδίδεις.
Την επόμενη φορά που θα έρθει σε κάποιον, λοιπόν, να παίξει «Συμπόσιο» του Πλάτωνα σε αρχαιολογικό χώρο, ας φροντίσει να είναι πιο σοβαρός. Γελοιότητα, κιτς και αρχαία, δεν είναι πρωτοπορία, είναι καθυστέρηση.
