Περίεργο και δύσκολο αυτό το Καλοκαίρι. Κάθε μέρα έμοιαζε να μας επεφύλασσε και μια γροθιά στο στομάχι. Ο πιο πολυήμερος καύσωνας τουλάχιστον των τελευταίων δεκαετιών σε συνδυασμό με αντίστοιχα φαινόμενα παγκόσμια μας έκανε να σκεφτόμαστε ότι δεν βρισκόμαστε πια στη φάση που συζητούσαμε προς ενημέρωση περί Κλιματικής Αλλαγής, αλλά στην είσοδο με γρήγορους ρυθμούς σε φάση κλιματικής κρίσης.
Όμως όταν η Ελλάδα κατέγραφε θερμοκρασία 46οC, η Μεσόγειος έβραζε και η μισή Αμερική βρισκόταν σε κατάσταση ξηρασίας, όλα προϊδέαζαν τι μπορεί να ακολουθήσει. Και τότε ξεκίνησαν οι πυρκαγιές. Περίπου 600 πυρκαγιές σε λίγες μέρες οδήγησαν σε μια τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή. Μπορεί το ίδιο να συνέβη στην Τουρκία, στην Ιταλία, στη μισή Λατινική Αμερική. Ωστόσο, εδώ δεν έμοιαζε με την πρώτη φάση της πανδημίας όπου στο Μπέργκαμο πέθαιναν κατά εκατοντάδες και εδώ κλεισμένοι στα σπίτια μας παρακολουθούσαμε με φόβο που τώρα πολλοί έχουν αποβάλει. Εδώ το παράδειγμα ήταν η Ελλάδα με πάνω από 1 εκατ. στρέμματα καμένα, με εκατοντάδες σπίτια κατεστραμμένα, επιχειρήσεις και τοπικές οικονομίες σαν της Βόρειας Εύβοιας να έχουν υποστεί καίριο πλήγμα.
Η Κυβέρνηση και ο μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό. Δεν είχαμε νεκρούς, όταν σε μια περιορισμένη σε σχέση με αυτό που ζήσαμε πυρκαγιά κάηκαν σε μια νύχτα 102 άνθρωποι. Αρκεί αυτό σε ένα συνολικό απολογισμό καταστροφής; Σαφέστατα όχι, είναι όμως μείζον στοιχείο ενός απολογισμού. Γι' αυτό η μοναδική αντιπολίτευση που έχουμε στην Ελλάδα έσπευσε να μειώσει την αξία του γεγονότος και ταυτόχρονα να διακωμωδήσει την αξία των εκκενώσεων που την εμφάνισε ως «εύκολη λύση». Γι' αυτό έσπευσε να ζητήσει αμέσως παραιτήσεις και βέβαια να υποβαθμίσει την αξία της συγγνώμης του Πρωθυπουργού.
Η Κυβέρνηση απάντησε με διάγγελμα και συνέντευξη του Πρωθυπουργού, συνεντεύξεις των υπευθύνων Πολιτικής Προστασίας, ανακοίνωση γενναίων οικονομικών μέτρων για τους πληγμένους. Έδειξε αντανακλαστικά αλλά για τη διαχείριση της καταστροφής. Και για την καταστροφή; Για τα μέτρα πρόληψης και κατάσβεσης; Για τα τυχόν επιχειρησιακά λάθη; Δόθηκαν εξηγήσεις, αλλά δεν φαίνεται να έχουν πείσει. Βρισκόμαστε σε μια χώρα που ο φανατισμός και ο διχαστικός λόγος επισκιάζει τα πάντα και βέβαια ο πόνος και ο φόβος επικρατούν της λογικής. Ωστόσο, αναμένονται θαρραλέες απαντήσεις. Ακόμα και αν οι υπεύθυνοι «τα έδωσαν όλα», αν υπήρχαν μέτρα πρόληψης και ενίσχυσης των μέσων κατάσβεσης φάνηκε ότι δεν αρκούν. Τα νέα φαινόμενα λόγω Κλιματικής Κρίσης απαιτούν νέες στρατηγικές, νέα γενναία μέτρα.
Ας μην γελιούνται όμως οι κυρίαρχες δυνάμεις του Πολιτικού Συστήματος. Η εικόνα ενός αδύναμου Κράτους που διαμορφώθηκε επί όλα αυτά τα χρόνια αλλά και η συντήρηση παθογενειών, δεν ευνοούν ανόητες αντιπαραθέσεις και πάνω απ όλα δεν ευνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ και οπωσδήποτε το ΚΙΝΑΛ. Ακόμα και αν οι συσχετισμοί φανεί ότι αλλάζουν, χωρίς σοβαρές ασφαλώς ανατροπές, ο κίνδυνος είναι άλλος. Να δούμε μια ενίσχυση του ανορθολογισμού, του αντισυστημισμού, της συνωμοσιολογίας που δεν θα ενισχύει επί της ουσίας κανένα από τα τρία βασικα κόμματα, αλλά νέα μορφώματα που θα μπορούν να εκφράσουν καλύτερα τον παραλογισμό, το μίσος, τον αντισυστημισμό. Γι αυτό και θα είναι προς όφελος όλων να συμβάλουν προς όφελος της ενίσχυσης μιας νέας συλλογικής ωριμότητας.
Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με την πανδημία; Η μισή Ελλάδα είναι ανεμβολίαστη και η αντιπολίτευση κατηγορεί ότι η Κυβέρνηση δεν έπεισε λες και έχει αυτή μαγικά επιχειρήματα που πείθουν αλλά τα κρύβει, το ΚΙΝΑΛ θα έκανε καμπάνια υπέρ του εμβολιασμού, κρέμασε ένα πανό μπροστά στη Χαριλάου Τρικούπη και ακόμα περιμένουμε.
Την ίδια ώρα αντί να υπάρχει μέτωπο για να εφαρμοστούν τα μέτρα υποχρεωτικότητας για τους εργαζόμενους στα Νοσοκομεία και τις δομές ηλικιωμένων, άλλοι φλερτάρουν με την ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ που αν και «παίζει» με τα ποσοστά ανεμβολίαστων νοσοκομειακών παραδέχεται ότι υπάρχουν 10.000 νοσοκομειακοί ανεμβολίαστοι και άλλοι εμφανίζονται πολύ ευαίσθητοι με την εργασία 3.000 εργαζομένων σε δομές ηλικιωμένων, ξεχνώντας πόσοι πέθαναν σε τέτοιες δομές από εργαζόμενους που κόλλησαν ηλικιωμένους, όταν δεν υπήρχαν εμβόλια.
Μα δεν ντρέπονται και αυτοί που εκπροσωπούν αυτές τις εργασιακές ομάδες, αλλά και όσοι από κόμματα της Αντιπολίτευσης τους υπερασπίζονται; Δεν έχουν σκεφτεί ότι συμβάλλουν στην ανάπτυξη του αντιεμβολιασμού, πιστεύοντας ή προσδοκώντας οφέλη από φθορές της Κυβέρνησης, πολύ περισσότερο όταν στελέχη σαν τον Π. Πολάκη λειτουργούν σαν υβρίδια δημιουργίας ακροδεξιο - ακροαριστερών μορφωμάτων;
Σε κάθε περίπτωση αυτό το Καλοκαίρι έφερε στην επιφάνεια σκέψεις, προβληματισμούς, ερωτηματικά τόσο για το Πολιτικό Σύστημα συνολικά, όσο για τη διαχειριστική ικανότητα της Κυβέρνησης. Γι αυτό αν και τίποτα δεν προϊδεάζει ανατροπές στους πολιτικούς συσχετισμούς, μας ψιλιάζει για τη δρομολόγηση επικίνδυνων διεργασιών.
Μοναδικός τρόπος να «πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα» η Κυβέρνηση είναι να τολμήσει να πει αλήθειες επώδυνες για τις πυρκαγιές, να μην φερθεί ότι είναι σύνολο αλάθητων, να τολμήσει να κάνει δομικές αλλαγές στο Κυβερνητικό σχήμα, να μην λυγίσει στον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό, είτε αφορά την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, την τήρηση των μέτρων στα σχολεία, την αποδοχή της αντίληψης ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι προορισμός προσφύγων από το Αφγανιστάν ή ακόμα και να μην πιεστεί να αντιμετωπίσει κάθετα είτε κινήσεις άρνησης της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών ή «τσαμπουκάδων» για τη μη εφαρμογή των μέτρων που έχουν ψηφιστεί για την λειτουργία των ΑΕΙ.
Αν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης επιμείνουν στην κλασική αντιπολιτευτική τακτική, η Κυβέρνηση θα πρέπει έχοντας ορίζοντα περίπου διετίας μέχρι τις εκλογές να δείξει ότι ανταποκρίνεται με την αλήθεια που οφείλει να λέει και την τόλμη, με την ευθύνη και τη διαχειριστική επάρκεια, με τη μη υποχώρηση σε αιτήματα άνευ λογικής ομάδων πίεσης σε αυτά για την οποία την ψήφισαν και τη στηρίζουν δημοσκοπικά ευρύτερες δυνάμεις.
Υ.Γ: Ενδιαφέρουσα περίοδος. Ότι και να λένε τα κομματικά επιτελεία, περιμένουν φαντάζομαι με περισσό ενδιαφέρον τις δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου. Θα πρέπει να αναμένονται ενδιαφέροντα ευρήματα.
