Του Γιάννη Σιδέρη
Όσοι ενηλικιώθηκαν στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, του... «Frozen war» (που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός), ήταν η ευτυχισμένη γενιά που μεγάλωσε σε εποχές μακροχρόνιας αδιατάρακτης ειρήνης. Ο πόλεμος και η βαρβαρότητά του έμοιαζε να είναι κάτι που αφορούσε την προϊστορία της ανθρωπότητας, που δε είχε σχέση με τους μοντέρνους καιρούς, τους πολιτισμένους καιρούς της μεταπολεμικής εκλεπτυσμένης ραθυμίας.
Μόνο σε ένα πολύ μακρινό τόπο – μακρινό γιατί ακόμη η ξέφρενη τεχνολογία δεν είχε φέρει κοντά τον πλανήτη και στα σαλόνια της Δύσης τις πολεμικές εχθροπραξίας σε «ζωντανή σύνδεση» - κάποιοι ψυχωμένοι ρακένδυτοι (κομμουνιστές, αν και δεν έχει σημασία, γιατί πρωτίστως ως πατριώτες είχαν διώξει τους Γάλλους), οι περίφημοι Βιετκόνγκ, βοηθούμενοι κυρίως από την Σοβιετική Ένωση, αντιστέκονταν μέσα στις παρθένες ζούγκλες της πατρίδας τους. Πολεμούσαν με αυταπάρνηση την πάνοπλη αστερόεσσα, έως ότου την νίκησαν και την εκδίωξαν.
Τα παθήματά τους, οι τραγωδίες τους, τα κατεστραμμένα χωριά τους, τα κατορθώματά τους έφταναν σποραδικά και αχνά, μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες και τις εφημερίδες. Δεν τους είχε υιοθετήσει μόνο η αριστερά λόγω ιδεολογίας, αλλά και η νεολαία της Δύσης και κυρίως του επιτιθέμενου, λόγω φιλειρηνικών αισθημάτων. Παρόλα αυτά, εξακολουθούσε να είναι ένας πόλεμος μακρινός, που εκλαμβανόταν - και ήταν ως ένα σημείο – πόλεμος των δύο υπερδυνάμεων, Αμερικής και Σοβιετικής Ένωσης, δι' αντιπροσώπων.
Την ίδια εποχή η πολύ σύντομη διάρκεια των δύο μεγάλων ισραηλινο –αραβικών πολέμων, και οι ανορθόδοξες μάχες των απελπισμένων φενταγίν της Παλαιστίνης, δεν αρκούσαν να διαταράξουν την μακαριότητα της Δύσης. Ο πόλεμος εξακολουθούσε να εκλαμβάνεται ως ανήκων στην πεπερασμένη, βάρβαρη εποχή τη ανθρωπότητας. Ακόμη και οι προετοιμασίες των δύο υπερδυνάμεων για τον «πόλεμο των άστρων», ήταν κάτι μακράν της καθημερινότητας, μια εικονική φαντασιακή πραγματικότητα που δεν είχε ζόφο και αίμα.
Ώσπου κατέρρευσε το Σοβιετικό μπλοκ, κατέρρευσε δηλαδή το αντίπαλον δέος, κονιορτοποιήθηκαν οι ζώνες επιρροής που κρατούσαν σε ισορροπία τον πλανήτη, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και ξεπήδησαν οι δαίμονες: Καταχωνιασμένα εθνικά μίση, εθνικισμοί εν υπνώσει, προαιώνιες επιδιώξεις, νέες ιμπεριαλιστικές συσσωματώσεις.
Κράτη κατακερματίστηκαν, εθνότητες διεκδίκησαν την αυθύπαρκτη πορεία τους στο διεθνές σκηνικό, το παλιό θέατρο τρόμου και θανάτου, που νομίζαμε ξεχασμένο, επαναλήφθηκε, το αίμα έρευσε εκ νέου, λαοί δυστύχησαν, ζωές ακρωτηριάστηκαν.
Στα καθ' ημάς, καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των ήρεμων εποχών, υπήρχε πάντα ο ενοχλητικός γείτονα που εποφθαλμιούσε ελληνικό χώρο, κυρίως το Αιγαίο. Το απέδειξε με τα Ίμια, όπου πέτυχε να οριοθετηθούν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, και προηγουμένως φυσικά με την απόβαση στην Κύπρο. Σαφώς την αφορμή την προκαλέσαμε εμείς, με εγκληματικά λάθη που κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εθνική προδοσία. Η επιμονή όμως να μην αποσυρθεί μετά την ομαλοποίηση της κατάστασης, καταδεικνύει και τις βλέψεις επί των ζωτικών συμφερόντων του ελληνισμού.
Η Ελλάδα ήταν διαρκώς υποχρεωμένη να εξοπλίζεται. Η άποψη που ερμήνευε τους εξοπλισμούς ως απόρροια της επιβολής του ΝΑΤΟ, ήταν εν μέρει σωστή. Τα οπλικά μας συστήματα ανταποκρίνονταν στις νατοϊκές ανάγκες, ωστόσο η ανάγκη του ΝΑΤΟ να μην αποδυναμωθεί το νοτιοανατολικό του σκέλος με ένα πόλεμο συμμάχων, και η αναλογία εφτά προς δέκα, κρατούσε σε ειρηνική συνύπαρξη τις δύο χώρες.
Τα F - 16 πρέπει να αναβαθμιστούν ασχέτως τι λένε οι δανειστές
Κάποτε, πριν από το δικό της μνημόνιο, η Πορτογαλία δεν ολοκλήρωσε μια συνοριακή στρατιωτική άσκηση, επειδή δεν αρκούσε το κονδύλιο για τα καύσιμα όλων των μηχανοκίνητων τμημάτων που ελάμβαναν μέρος. Ο αρχηγός του πορτογαλικού στρατού είχε δηλώσει τότε θυμοσοφικά: «Ευτυχώς που έχουμε σύνορα μόνο με την Ισπανία».
Η Ελλάδα δεν έχει αυτή την πολυτέλεια, πολύ περισσότερο τώρα που εκδηλώνεται ο τουρκικός αναθεωρητισμός, ενώ την ίδια στιγμή θεριεύει ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός (εν αγαστή σύμπνοια οι δύο). Το παλιό «αν θέλεις ειρήνη παρασκεύαζε πόλεμο» έχει διαχρονική ισχύ από καταβολής ανθρώπινης κοινωνίας, που οριοθέτησε δικό της χώρο, και σε μας αποκτά επικαιρότητα.
Τα F-16 πρέπει να αναβαθμιστούν, ακόμη και σε αντίθεση με την άποψη των δανειστών. Διαφορετικά εμπρός στην οπλική κυριαρχία της τουρκικής πλευράς, καθίστανται ως μη υπαρκτά. Οι δανειστές δεν έχουν δίπλα τους γείτονες που ορέγονται ζωτικό τους χώρο, ή και αν έχουν, τα επιλύουν μέσα από τους θεσπισμένους κανόνες του διεθνούς Δικαίου, κάτι που αρνείται η γείτων. Και επίσης, ακόμη και ενιαίο στρατό να αποκτήσει η ΕΕ, κανείς Ολλανδός, Πορτογάλος, Αυστριακός, Γερμανός, κλπ, στρατιώτης, δεν θα έρθει να πεθάνει για το Αιγαίο.
Ωστόσο, επειδή η βασική πηγή διαφθοράς διαχρονικά ήταν τα εξοπλιστικά προγράμματα, και επειδή κανείς δεν είναι εκ των προτέρων αθώος, επειδή δηλώνει φορέας κάποιου κληρονομημένου «ηθικού πλεονεκτήματος», η αντιπολίτευση έχει υποχρέωση με τεχνοκρατική επάρκεια, χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες, να κάνει «φύλλο και φτερό» την σύμβαση σε όλη τη εξέλιξή της. Για να αποφύγουμε τις ενδεχόμενες νέες λαμογιές.
Υ.Γ.: Ο κ. Τσίπρας δήλωνε, ως αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις αγόραζαν από τις ΗΠΑ για να εξασφαλίσουν την εύνοιά τους. Δεν υπάρχει δική του κυβερνητική ενέργεια που η πραγματικότητα να μη του βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα, σε σχέση με αυτά που έχει πει! Απορεί κανείς πως το αντέχει…
Διαβάστε ακόμα:
- Ο Trump στέλνει στο Κογκρέσο συμφωνία ύψους 2,4 δισ. δολαρίων για τα F-16, χωρίς αντισταθμιστικά
