Ένα «στέκι αναψυχής» σε μια «απαλλοτριωμένη» αίθουσα «υπό κατάληψη» στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο γκρεμίστηκε μετά από την αντίδραση της συντεταγμένης πολιτείας που διαπίστωσε ότι δεν «υπάρχει άδεια από την πολεοδομία». Το μέγεθος της γελοιότητας της είδησης σοκάρει σε σημείο παραίτησης από οποιοδήποτε σχολιασμό. Τι να πεις άλλωστε; Ο μοναδικός που αναζητείται αυτή τη στιγμή (και θα τραβιέται για τα επόμενα δύο χρόνια) είναι ο οδηγός του φορτηγού. Που είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν γνώριζε ότι παρανομούσε και απλώς προσπαθεί να επιβιώσει από τη δουλειά του.
Θα γίνει προκαταρκτική εξέταση; Θα γίνει ένορκη διοικητική εξέταση; Θα αποδοθούν ευθύνες στην εταιρία φύλαξης για πλημμελή έλεγχο; Θα προσαρμόσει το ΕΜΠ τον εσωτερικό κανονισμό του με τις ανάλογες ποινές γι αυτού του είδους περιστατικά; Θα χάσουν τη φοιτητική τους ιδιότητα όσοι φοιτητές συμμετείχαν σε αυτή τη «δράση»; Εσείς τι λέτε; Όχι είπατε;
Ο ένας δείχνει τον άλλο σε μια αγαστή χορογραφημένη αντίδραση (διαχείριση το λένε για να νιώθουν σημαντικοί) που αποβλέπει στην απόσβεση της πρόσκαιρης έξαρσης δημοσιότητας. Διοικούντες το πανεπιστήμιο που προσβλέπουν σε θέσεις κομματικά διορισμένων, αστυνομία που (δικαίως) διστάζει να κάνει το οτιδήποτε χωρίς ΣΑΦΗ εντολή (ο Έβρος είναι μακριά…), εισαγγελείς που διστάζουν γιατί έχουν τα χέρια τους δεμένα, υπουργείο που υποτάσσεται στη γραμμή της κυβέρνησης που δεν θέλει (για την ώρα;) να ανοίξει μέτωπο στα ΑΕΙ. Ο ένας σκέφτεται μη δυσαρεστήσει αυτόν που ξύνεται γιατί σκέφτεται τις εκλογές, ο άλλος βλέπει τους προηγούμενους και προτιμά να συνεχίσει να ζει στην Αθήνα και όχι στον Έβρο ή στη Ρόδο και ο δικαστής τους κοιτά όλους με απόγνωση.
Τα ΑΕΙ της χώρας έχουν χρεοκοπήσει. Σε μικρότερο βαθμό με την οικονομική έννοια του όρου, αλλά σε απόλυτο βαθμό αναφορικά με τον ρόλο τους και την αποστολή τους. Ίσως μιλάμε για το πιο οπισθοδρομικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Και όχι μόνο δεν κάνουμε κάτι γι αυτό, αλλά παράλογα και έξω από την κοινή λογική γεγονότα – κοινώς γελοία, αντιμετωπίζονται με μια εξίσου παράλογη ηπιότητα που τα νομιμοποιεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης.
Τι θα γινόταν αν αυτό είχε συμβεί σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας, Γαλλίας κ.λπ. Θα είχαν συλληφθεί όλοι οι εμπλεκόμενοι, η διοίκηση θα πρωτοστατούσε στο να διασώσει το κύρος ενός εμβληματικού πανεπιστημιακού ιδρύματος, αυτοί που είχαν την ιδιότητα του φοιτητή θα είχαν αποβληθεί δια παντός από το πανεπιστήμιο και η κυβέρνηση δεν θα έκανε τίποτε - πέρα από το υπερασπιστεί τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας απέναντι στους δογματικούς εχθρούς της.
Αυτά όμως τα κάνουν οι «κουτόφραγκοι». Εδώ όμως, που ξεχειλίζουμε όλοι από εξυπνάδα, εδώ στον τόπο του «too many chiefs but not enough Indians», διαχειριζόμαστε κρίσεις, έχουμε ατζέντες προσωπικές και πολιτικές, ξέρουμε να διαβάζουμε δημοσκοπήσεις, και εν τέλει δεν ξέρουμε την τύφλα μας. Κάπως έτσι όμως, οι «καταλήψεις», οι «απαλλοτριώσεις» και όλες οι γελοιότητες που συμβαίνουν εντός του πανεπιστημίου παύουν να είναι γελοίες και γίνονται μέρος μιας δυστοπικής καθημερινότητας.
Η κάθε κυβέρνηση έχει την ευθύνη και την υποχρέωση να κάνει αυτό που πρέπει στα πανεπιστήμια, γιατί αφορά το μέλλον της χώρας. Αλλά ίσως ζητάμε πολλά από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Γιατί όταν σε ένα τόπο, φθάσεις στο σημείο, που οι υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι θεωρούν μελανό σημείο στο βιογραφικό σημείωμα κάποιου τη διορισμένη από την κυβέρνηση θητεία σε οποιαδήποτε θέση, τότε κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Διορθώνεται; Δεν γνωρίζω.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι το μπάχαλο στα πανεπιστήμια και η ήπια «διαχείρισή» του μπορεί πρόσκαιρα να βολεύει κομματικές σκοπιμότητες, αλλά είναι κρίμα για τον ελληνικό λαό να το υφίσταται.
* Ο Αχιλλέας Ζαπράνης είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικής & Νευρωνικών Συστημάτων, Τμήμα Λογιστικής & Χρηματοοικονομικής Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
