Οι μέρες του ιού, με λίγη ακόμα προσοχή, μοιάζουν να φτάνουν στο τέλος τους και η Άνοιξη είναι εδώ, στα καλύτερά της! Τα βουνά κρατώντας ακόμα την υγρασία του Χειμώνα βοηθούν τα λιβάδια και τις πλαγιές τους ν’ ανθίζουν, κάνοντας και τις αυλές των σπιτιών στα χωριά του Πηλίου να φωνάζουν «ζωή», με την παλέτα χρωμάτων να ολοκληρώνεται συχνά από το μπλε της θάλασσας.
Το Πήλιο συνειρμικά φέρνει στο νου τις «ντίβες» του βουνού των Κενταύρων, τη Τσαγκαράδα, τη Μακρινίτσα, τη Πορταριά… Αν κοιτάξετε όμως προσεκτικότερα τον χάρτη, θα συνειδητοποιήσετε ότι το νότιο Πήλιο με το Λαύκο, την Μηλίνα, το Τρίκερι και την Αγ. Κυριακή είναι «μακριά», ίσως πολύ μακριά από αυτές. Αυτή όμως είναι και η γοητεία τους, ότι είναι διαφορετικές. Με δεδομένο την ομορφιά του βουνού του Πηλίου, το νότιο τμήμα της χερσονήσου της Μαγνησίας που αγκαλιάζει τον Παγασητικό, έχει την δική του ιδιαίτερη ομορφιά. Ο στενός γεμάτος στροφές δρόμος που οδηγεί στη παραλιακή Μηλίνα και τον ορεινό Λαύκο, τονίζει την αίσθηση ότι απομακρύνεσαι από τα πολύβουα κέντρα. Τα λεωφορεία δεν φέρνουν τις ορδές των τουριστών και των μαθητικών εκδρομών. Ούτε οι καλοντυμένοι κάτοικοι των αστικών κέντρων με τα πολυτελή αυτοκίνητα φθάνουν εύκολα εδώ κάτω.
Ακριβώς αυτή είναι και η γοητεία της περιοχής, ο άδηλος και απλός τρόπος ζωής. Το πηλιορείτικο τοπίο όμως δεν αλλάζει. Πυκνή βλάστηση από πεύκα, ελιές, αμυγδαλιές, κουμαριές και αγριοτριανταφυλλιές από την μία και η θάλασσα από την άλλη. Αυτό που αλλάζει στο νότιο Πήλιο και γίνεται άμεσα αντιληπτό, είναι η αρχιτεκτονική των σπιτιών. Είναι πιο απλά, πιο χαμηλά, ορθογώνια, δεν έχουν το σαχνισί (το άνω δώμα που προεξέχει από το υπόλοιπο σπίτι) και η πέτρα τους είναι ορατή και όχι σοβαντισμένη. Επίσης οι σκεπές των σπιτιών δεν είναι από πέτρα, αλλά από κεραμίδι. Μάλιστα σε κάποια σπίτια προκειμένου να ανακουφιστεί από το φορτίο που δίνει στο οικοδόμημα η πέτρα (σχιστολιθική πλάκα), αλλά και για να διατηρηθεί το χαρακτηριστικό αυτό στοιχείο, οι σκεπές είναι περιμετρικά πέτρινες και στη μέση έχουν κεραμίδι.
Άδηλος και απλός τρόπος ζωής
Αν δεν ξέρεις τον Λαύκο εύκολα τον προσπερνάς καθώς δεν βρίσκεται «πάνω» στο παραλιακό δρόμο που οδηγεί νοτιότερα. Το χωριό βρίσκεται πάνω σε κορυφογραμμή και μοιάζει να εποπτεύει όλη την γύρω περιοχή προσφέροντας εξαιρετική θέα προς τον Παγασητικό.
Μάλιστα ο Λαύκος είναι πολύ καλή πρόταση προκειμένου να γίνει η βάση σας για να γνωρίσετε το νότιο τμήμα της χερσονήσου. Η προνομιακή θέση του χωριού πάνω στη κορυφογραμμή του βουνού του δίνει αυτή την δυνατότητα, με τους ελαιώνες που φθάνουν μέχρι την θάλασσα, την Μηλίνα και τα νησάκια του κόλπου που φαίνονται από εδώ, να δημιουργούν ειδυλλιακές εικόνες.
Οι 300 μόνιμοι κάτοικοι κρατούν ζωντανό το χωριό όλο το χρόνο, ενώ οι πολλοί ξένοι, Άγγλοι, Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστριακοί, που έχουν σπίτια στο χωριό, του δίνουν μια πολυπολιτισμική εικόνα. Σε ένα τέτοιο χωριό, φυσικό επακόλουθο είναι η μεγάλη κατάφυτη πλατεία να αποτελεί και το κέντρο του χωριού. Η επιβλητική εκκλησία της Γεννήσεως της Θεοτόκου που βρίσκεται σε αυτήν, τις Κυριακές και τις γιορτές αποτελεί πόλο έλξης για τους κατοίκους που πηγαινοέρχονται στην πλατεία συνήθως με ένα καρβέλι ψωμί αγκαλιά από τον φούρνο που σχεδίασε ο ντε Κίρικο.
Ο δρόμος κατηφορίζει από τον Λαύκο και ελίσσεται ανάμεσα από ελαιώνες μέχρι που μετά από 6 χιλιόμετρα περίπου θα φτάσετε στην παραλιακή Μηλίνα. Το χωριό μοιάζει να ζει για το καλοκαίρι και τα περισσότερα μαγαζιά, ειδικά μετά την εμφάνιση του ιού, φροντίζουν χωρίς βιασύνη τους χώρους τους.
Αφήνοντας πίσω το Λαύκο και την Μηλίνα ο δρόμος ακολουθεί την ακτογραμμή του κόλπου με τα φιόρδ του Παγασητικού να πυκνώνουν αλλά και να απαιτούν μεγαλύτερη προσοχή στην οδήγηση. Το νησάκι Αλατάς που βρίσκεται απέναντι από την Μηλίνα, αρχικά περιορίζει τον ορίζοντα με το μοναστήρι των Αγίων Σαράντα να τραβά την προσοχή. Σε λίγο ένα ακόμα μικρότερο νησάκι εμφανίζεται δεξιά σας καθώς κατευθύνεστε νότια, το Πρασούδα όπου υπάρχει επίσης ένα μοναστήρι, της Ζωοδόχου Πηγής.
Ακόμα νοτιότερα, η βλάστηση αρχίζει να αραιώνει αλλά οι μικροί όρμοι συνεχίζουν να εμφανίζονται με εντυπωσιακό ρυθμό. 
Ο Μαραθιάς αλλά κυρίως ο όρμος της Τζάστενης με τον μικρό του οικισμό που θα συναντήσετε 12 χιλιόμετρα νότια της Μηλίνας, είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά σημεία της διαδρομής προς το Τρίκερι. Εδώ θυμάμαι και μία «εκκρεμότητα» που έχω. Να ψάξω κάποια στιγμή τους ανθρώπους της Τζάστενης ώστε να μάθω πως νιώθουν που ζουν σε ένα από τα πιο γραφικά και φωτογραφημένα σημεία της χώρας. Όμως πάλι βιάζομαι, με περιμένουν νότια…
Στην μύτη της χερσονήσου
Μετά τον όρμο της Τζάστενης προς τα νότια θα ακολουθήσετε τον μοναδικό δρόμο της περιοχής ο οποίος διασχίζει ένα τοπίο που σύντομα αλλάζει και αγριεύει καθώς διασχίζει τους πρόποδες του όρους Τισαίο (644 μ.). Εκεί όπου σβήνει το Πήλιο και το Τισαίο όρος, ορθώνεται το Τρίκερι. Το χωριό βρίσκεται στην κορυφή υψώματος και απέχει από την θάλασσα, αλλά εξυπηρετείται από το λιμάνι της Αγίας Κυριακής.
Εξ αιτίας της ευκολότερης πρόσβασης από την θάλασσα, το χωριό έχει νησιώτικο χαρακτήρα και ανέπτυξε ιδιαίτερα την ναυτιλία με τα λευκά σπίτια, τα αρχοντικά και τα δαιδαλώδη καλντερίμια που οργώνουν τον οικισμό, να θυμίζουν έντονα αιγαιοπελαγίτικο χωριό. Το 1821 διέθετε έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους και συμμετείχε στην επανάσταση του Πηλίου χορηγώντας πλοία και ναυτικούς στη Φιλική Εταιρεία. Αξιοπρόσεχτο είναι ότι μέχρι την δεκαετία του 1970 η επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο γινόταν μόνο από την θάλασσα, από την απέναντι ακτή της Μαγνησίας. Ο σημερινός δρόμος που υπάρχει φτιάχτηκε πρόσφατα καθώς το φύλλο χάρτη της Γεωγραφικής υπηρεσίας Στρατού του 1986, δεν δείχνει να υπάρχει δρόμος που να καταλήγει στο Τρίκερι, ενώ το χωριό (σε αντίθεση με τα άλλα χωριά του Πηλίου), δεν ενώνεται ούτε με καλντερίμι με άλλο οικισμό.
Οι κάτοικοί του αρχικά κατοίκησαν στο νησάκι Παλαιό Τρίκερι αλλά σιγά-σιγά μετακινήθηκαν προς την ηπειρωτική χώρα λόγω των επιθέσεων που δέχονταν από τους πειρατές. Σήμερα το όμορφο νησάκι Παλαιό Τρίκερι κατοικείται, έχει καταλύματα και ταβέρνες αλλά δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Είναι κατάφυτο από ελιές, ενώ στην κορυφή του λόφου βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγιάς Ευαγγελιστρίας.
Μετά το Τρίκερι και συνολικά 19 χιλιόμετρα περίπου από τον όρμο της Τζάστενης, θα φθάσετε στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου και το ψαροχώρι της Αγίας Κυριακής. Το λιμανάκι με τα ψαροκάικα, το καρνάγιο, αλλά και οι ψαροταβέρνες, έχουν κάνει φημισμένο τον μικρό οικισμό της Αγίας Κυριακής σε όλη την περιοχή της Μαγνησίας αλλά και της Βόρειας Εύβοιας.
Αξίζει να δείτε
Στον Λαύκο
Το Φάμπειο Μουσείο. Στεγάζεται στο κτίριο του πρώην σχολείου και φιλοξενεί έργα του πολυβραβευμένου γλύπτη και ζωγράφου, Θανάση Φάμπα, ο οποίος κατάγεται από τον Λαύκο. Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Τα δυο μονοπάτια που ενώνουν τον Λαύκο με την Μηλίνα. Το πρώτο που ξεκινά από την Αγία Παρασκευή έχει σήμανση, απρόσκοπτη θέα προς τη θάλασσα, βρύση και πεζούλες κατά μήκος της διαδρομής την οποία θα διανύσετε σε 30-45 λεπτά. Το δεύτερο μονοπάτι του Ορλά διακόπτεται σε δυο σημεία από τον σημερινό δρόμο, έχει σήμανση και καταλήγει επίσης στη Μηλίνα σε 30-45 λεπτά.
Τον φούρνο του χωριού. Προοριζόταν για σιδηροδρομικός σταθμός και είναι σχεδιασμένος από τον Ιταλό μηχανικό, κατασκευαστή της σιδηροδρομικής γραμμής του Πηλίου Εβαρίστο ντε Κίρικο, το 1911. Μάλιστα οι ντόπιοι λένε ότι ο ντε Κίρικο είχε φιλικές σχέσεις με τον τότε κοινοτάρχη και είχε φιλοξενηθεί στον Λαύκο. Το σχέδιο του είναι μικρογραφία του σταθμού του Βόλου αλλά το τρενάκι σταμάτησε στις Μηλιές και δεν έφτασε ποτέ στο Λαύκο. Από το 1951 λειτουργεί εκεί παραδοσιακός φούρνος με ξύλα ενώ πιο πριν στεγαζόταν εκεί εμπορικό κατάστημα.
Στο Τρίκερι
Την εκκλησία της Αγίας Τριάδας του 18ου αι. Είναι τρίκλιτη βασιλική με εξαιρετικές τοιχογραφίες και εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο τέμπλο το οποίο είναι παρόμοιο με αυτό του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Στην εκκλησία φιλοξενείται και τμήμα από τον θρόνο που προοριζόταν να κάτσει ο Ναπολέοντας κατά την επίσκεψη του στην Ισπανία τον οποίο αγόρασαν οι καραβοκύρηδες και τον αφιέρωσαν στην Παναγιά. Εάν είναι κλειστή τηλεφωνήστε στην κοινότητα και συνήθως κάποιος θα σας ανοίξει.
Τα παλιά αρχοντικά των καπεταναίων. Του δήμαρχου Νάσιου το οποίο σήμερα είναι σε κακή κατάσταση. Του Βογιατζή το οποίο εδώ και 30 χρόνια ανήκει σε ένα ζευγάρι Γερμανών που μένει μόνιμα στο Τρίκερι. Του Βρυνιώτη - Φουρτούνα που έχει θέα στη θάλασσα.
Το μονοπάτι που ενώνει το Τρίκερι με την Αγία Κυριακή. Ξεκινά από την οδό Αγίας Κυριακής μέσα στο χωριό και κατεβαίνοντας το βουνό καταλήγει στο λιμανάκι της Αγ. Κυριακής μετά από διαδρομή περίπου μίας ώρας. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έχετε εντυπωσιακή θέα που φθάνει μέχρι την Εύβοια.
Πώς θα πάτε
Από τον Βόλο ο Λαύκος απέχει 49 χλμ., η Μηλίνα 50 χλμ. και το Τρίκερι 80 χλμ. Για την Αγ. Κυριακή υπάρχει καινούργιος δρόμος που παρακάμπτει το Τρίκερι συντομεύοντας την διαδρομή κατά 11 περίπου χιλιόμετρα. Ξεκινά από την περιοχή Διακόπι, 20 χλμ. περίπου μετά την Μηλίνα.
Κείμενο- φωτογραφίες: Κώστας Κατσίγιαννης
