Τον Μάρτιο του 2016 ο Προκόπης Παυλόπουλος επέλεξε να μετατρέψει τμήμα τίτλου ενός εκ των βιβλίων του σε κεντρικό σύνθημά του φέροντας στο προσκήνιο τον «Μινώταυρο του Νεοφιλελευθερισμού» στον οποίο κήρυξε τον πόλεμο με αφορμή την οικονομική κρίση.
Σήμερα έχει ξεκινήσει νέο ανένδοτο και μιλά για το «ναυάγιο» του ακραίου Νεοφιλελευθερισμού και την εκ νέου δικαίωση του Κέυνς, επικαλούμενος πλέον και τον Τζο Μπάιντεν καταγγέλλοντας τα περί «αυτορύθμισης της αγοράς» και εγείροντας ζητήματα Δημοκρατίας με αφορμή την κρίση της πανδημίας.
Από την πρώτη στιγμή που ο βρέθηκε εκτός... νυμφώνος, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατέστησε σαφές ότι θα συνεχίσει να παρεμβαίνει λειτουργώντας μάλιστα ορισμένες φορές και ως «σκιώδης» Πρόεδρος κάτι ανάλογο με τους σκιώδεις υπουργούς όπως αποκαλούνται οι υπεύθυνοι των τομέων που αναλαμβάνουν βουλευτές της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στο πλαίσιο αυτό ουδείς εκπλήσσεται. Άλλωστε τον τελευταίο περίπου χρόνο μέσα από τις διαλέξεις του ως επίτιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ φροντίζει να το υπενθυμίζει κυρίως με αναφορές σε θέματα συνταγματικού δικαίου τα οποία διανθίζει με παρεμβάσεις που αφορούν πολιτικά και εθνικά θέματα αλλά και θέματα οικονομίας, κυρίως δε με θέματα ανθρωπίνων και λοιπών δικαιωμάτων που τα συνδέει εμμέσως με τους περιορισμούς εξ αιτίας της παγκόσμιας κρίσης.
Αυτή τη φορά επέλεξε να αξιοποιήσει τις παρεμβάσεις του Aμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν που ταυτόχρονα μετατρέπονται και σε ένα είδος σημαίας (ευκαιρίας) για τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας κυρίως της σοσιαλιστικής νοοτροπίας που πηγάζει εξ αυτών και που σημειωτέον αποτελούν προμετωπίδα της σοσιαλιστικής λογικής.
Μιας λογικής για την οποία η πλειοψηφία και όχι μόνο στην Ελλάδα βάζει θετικό πρόσημο αν και επί της ουσίας στο τέλος η κρατική παρέμβαση στην οικονομία οδηγεί πάντα σε επικίνδυνες ατραπούς ως προς την πορεία της, ειδικά όταν μπερδεύουν τις δημόσιες δαπάνες που παίρνουν τη μορφή επιδοματικής πολιτικής με τις δημόσιες επενδύσεις που δύναται σε συνδυασμό με τις ιδιωτικές να συνεργήσουν στη δημιουργία νέων και καλύτερων θέσεων εργασίας.
Με ολίγη προσθήκη από το μύθο του «Επιμηθέα» ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε να εγείρει για μια ακόμη φορά θέμα δικαιωμάτων αλλά και ανισοτήτων τασσόμενος στην υπεράσπιση το κοινωνικού κράτους σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι: «Η βαθιά κρίση, που αφήνει πίσω της η Πανδημία του Covid-19, μπορεί να μας διδάξει πολλά, τόσο σ' επίπεδο Δημοκρατίας όσο και σ' επίπεδο Πολιτισμού εν γένει.
Μεταξύ άλλων δε η ως άνω κρίση μας δείχνει και ότι η συνειδητοποίηση του νοήματος της αξίας του Ανθρώπου και του χρέους υπεράσπισής της σε μια δημοκρατικώς οργανωμένη κοινωνία -άρα σ' ένα δημοκρατικώς οργανωμένο Κράτος- περνάει μέσ’ από την αντίστοιχη συνειδητοποίηση της έννοιας της Ελευθερίας και των επιμέρους δικαιωμάτων, μέσω των οποίων αυτή ασκείται».
Για να καταλήξει στο συμπέρασμα που φυσικά έχει στο επίκεντρο τον Νεοφιλελευθερισμό τον Μινώταυρο του οποίου έχει αναγορεύσει ως εχθρό λέγοντας πως:
«Κάπως έτσι, η διαχρονική ορθότητα και, ταυτοχρόνως, επικαιρότητα της θεωρίας του John Maynard Keynes -ιδίως στο έργο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», 1936, «Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος», εκδ. Παπαζήση, 2006- περί του επιβεβλημένου της, περιορισμένης βεβαίως καθ’ ύλην και κατά χρόνο, κρατικής παρέμβασης, πρωτίστως μέσω των lato sensu δημοσίων επενδύσεων για την αντιμετώπιση κρίσεων, δίνει ξανά «αποστομωτική» απάντηση στους «αμετανόητους» οπαδούς ενός ακραίου Νεοφιλελευθερισμού.
Ήτοι Νεοφιλελευθερισμού στηριγμένου στις «δοξασίες» περί της, εν πάση περιπτώσει, δύναμης «αυτορρύθμισης» της Οικονομίας της Αγοράς» και να επισημάνει ότι «η απάντηση αυτή έρχεται ιδίως από τις ΗΠΑ, «διά στόματος» του προσφάτως εκλεγέντος Προέδρου της Joe Biden».
Ο μύθος του Μινώταυρου και η αναφορά στον Νεοφιλελευθερισμό εμφανίσθηκε στις ομιλίες του τέως Προέδρου το 2016.
Ο ίδιος έχει κάνει κατ' επανάληψη αναφορές σε ακραίο νεοφιλελευθερισμό όπως για παράδειγμα στην ομιλία του στο κολλέγιο Trintiy του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου όπου μίλησε για τις «τις επιπτώσεις της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης, υπό την καταλυτική επιρροή ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων που, υπερασπιζόμενες, δήθεν, τους κανόνες της ελεύθερης Οικονομίας της Αγοράς αρνούνται κατηγορηματικά κάθε παρέμβαση στο πεδίο αυτό κανόνων δικαίου κρατικής προέλευσης, είτε πρόκειται για κανόνες του Εθνικού Νομοθέτη είτε πρόκειται για κανόνες του Διεθνούς Νομοθέτη, άρα του Διεθνούς Δικαίου».
Στην ίδια λογική κινείται και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος επιτίθεται στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση με αναφορές σε νεοφιλελεύθερες ακραίες πολιτικές.
Προτάσσοντας τη λογική της στήριξης από το κράτος και ορίζοντας τις κρατικές δαπάνες αποκλειστικά και μόνο ως προς την μορφή των επιδομάτων και του κρατικού παρεμβατισμού τη στιγμή όμως κατά την οποία η ίδια οικονομία αναζητεί συνθήκες ώθησης προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της ανάπτυξης, του βασικού παράγοντα δηλαδή της οικονομίας μιας χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και καταλήγοντας ουσιαστικά στη λογική του... λεφτόδεντρου και των υποσχέσεων που θυμίζουν τις περιόδους της σεισάχθειας και της διαγραφής χρεών, με την επίχριση ενός μανδύα κενσυανικής λογικής που όμως επί της ουσίας απέχει από την ίδια αυτή τη λογική.
Πολύ δε περισσότερο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα έχει προτάξει την αύξηση των μισθών ως μοχλό ανάπτυξης (όπως έχει αναφέρει η Έφη Αχτσιόγλου) σε αντιδιαστολή με τον Κέυνς που για να αυξηθεί όπως και για να αυξηθεί η απασχόληση πρέπει πρώτα να αυξηθεί η επένδυση.
Σε ό,τι αφορά δε τις περιόδους κρίσης δεν έχει θέσει θέμα αύξησης δαπανών και επιδοματικών πολιτικών αλλά αύξηση δημοσίων επενδύσεων.
Η νέα αυτή... διάλεξη του Πρ. Παυλόπουλου δείχνει πως ο τέως ΠτΔ θέλει να έχει παρεμβατικό λόγο. Άλλωστε η δημοσιοποίηση της διάλεξης του όπως και άλλων παρεμβάσεών του προς αυτή την κατεύθυνση κινείται αφού επιδιώκεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αναπαραγωγή τους.
