H κλοπή που έγινε από την ηλικιωμένη κυρία στο super market και όλα όσα ακολούθησαν, είναι μια ακόμη επιβεβαίωση πως ζούμε στην εποχή όπου η δημόσια εικόνα κάθε επιχείρησης (και κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά) ειναι το ίδιο ή και περισσότερο σημαντική με την ποιότητα του προϊόντος ή της υπηρεσίας που προσφέρει.
Επειδή όμως ακόμη τις επιχειρήσεις τις εκπροσωπούν άνθρωποι και όχι ρομπότ, το μεγάλο στοίχημα είναι πως μπορεί να καταφέρει ένας ιδιωτικός ή δημόσιος οργανισμός να διαποτίσει με τις αξίες της εταιρικής κουλτουρας όλα του τα μέλη, από την κορυφή έως την βάση. Ετσι ώστε και ο τελευταίος εργαζόμενος στην πλέον χαμηλή θέση, να μπορεί να επιλύσει ένα πρόβλημα με τρόπο ενισχυτικό για την δημόσια εικόνα του φορέα που εκπροσωπεί, προσθέτοντας παράλληλα αξία σε όλους τους εμπλεκόμενους.
Πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό όταν π.χ. σε μία μεγάλη επιχείρηση εργάζονται χιλιαδες υπάλληλοι προερχόμενοι από κάθε είδους κοινωνική τάξη, ηλικιακή ομάδα και πολιτισμικό υπόβαθρο;
Σε αυτόν τον προβληματισμό, ουσιαστική λύση μακροπρόθεσμα μπορεί να δώσει μόνο ένα Άλλο Σχολείο. Ενα σχολείο που πέρα από τις τεχνικές γνώσεις, βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν από πολύ νωρίς προσωπικότητα ισορροπημένη και πολύπλευρη που τους επιτρέπει να κατανοούν την εποχή στην οποία ζουν και τις αλλαγές που αυτή φέρνει, δίχως να ξεχνούν τις θεμελιώδεις παναθρώπινες αξίες.
Και θα μπορούσε η αλλαγή στο σχολείο να ξεκινήσει με μια πολύ απλή παραδοχή: κανείς επιτυχημένος οργανισμός σήμερα στον πλανήτη δεν αναζητά ανθρώπους με βασικό κριτήριο τις δεξιότητες και τα πτυχία, αυτά έρχονται δεύτερα. Το σημαντικό κριτήριο πλέον είναι η προσωπικότητα & ο χαρακτήρας του ατόμου, η αξιακή προσέγγιση της ζωής αν θέλετε.
Μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα δεν χτίζεται μόνο με αυστηρή προσήλωση στην κατάκτηση της γνώσης. Αντίθετα, συνήθως βασίζεται σε μια σειρά από δεξιότητες που χαρακτηρίζουν συνολικά την στάση ζωής του ατόμου, ασχέτως εάν αυτό δουλεύει, διασκεδάζει, αθλείται, οδηγεί ή ταξιδεύει. Ειναι τα περίφημα “soft skills” για τα οποία όλοι μιλάμε αλλά δεν γνωρίζουμε πως ακριβώς αναπτύσσονται.
Οπωσδήποτε τα soft skills δεν προκύπτουν αποκλειστικά μέσα απο τα σχολικά βιβλία. Αλλά, με ταξίδια από πολύ μικρή ηλικία και επαφή με άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς (πλέον δεν χρειάζεται καν να ταξιδέψεις για αυτό). Με την ενεργό συμμετοχή των παιδιών σε δράσεις κοινωνικού χαρακτήρα. Μέσα από το θέατρο, την μουσική, το διαβασμα και την εκ των υστέρων ουσιαστική συζήτηση & προβληματισμό επάνω σε ότι είδαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε.
Μέσα από ένα σχολικό περιβάλλον που φέρνει τα παιδιά από νωρίς σε επαφή με σπουδαίους & παθιασμένους ενήλικες από καθε είδους επαγγελματικό ή επιστημονικό χώρο, ενήλικες που έχουν την σπίθα στο μάτι και που θέλουν και μπορούν να τα εμπνεύσουν δημιουργικά.
Μέσα από συμμετοχή σε παιχνίδια ρόλων που επιτρέπουν στα παιδιά να μπουν στην θέση άλλων παιδιών που προέρχονται απο μειονότητες ή έχουν αναπηρίες. Με άλλα παιχνίδια ρόλων που βάζουν τα παιδιά από νωρίς σε θέσεις ευθύνης, εξουσίας, ακόμη και παραβατικής συμπεριφοράς.
Αντικαθιστώντας κάποια βαρετά θεωρητικά μαθήματα με δράσεις που οδηγούν στην κατασκευή πραγματικών & χρήσιμων αντικειμένων, τεχνολογικών εφαρμογών ή έργων τέχνης που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν σπουδαία καθώς ανακαλύπτουν πτυχές του πραγματικού κόσμου.
Αναλαμβάνοντας τα παιδιά από πολύ νωρίς την ευθύνη της ζωής τους στο σχολείο, διαχειριζόμενα π.χ. μόνα τους το σχολικό κυλικείο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του καθαρισμού των τάξεων ή υιοθετώντας ένα αδέσποτο. Και μέσα από χίλια-δυο ακόμη μικρά ή μεγαλύτερα πράγματα και δράσεις.
Το περιστατικό στο super market δεν θα είχε καν δημιουργηθεί εάν ο άνθρωπος που το χειρίστηκε είχε την ενσυναίσθηση και την παιδεία που θα του επέτρεπαν να αξιολογήσει σωστά τις προτεραιότητες της στιγμής, να προστατέψει την εικόνα της επιχείρησης ταυτόχρονα με την αξιοπρέπεια της ηλικιωμένης κυρίας και το όλο πράγμα να καταλήξει σε αυτό που στο χωριό μου στην Κρήτη ονομάζουν win-win situation.
Όσο και να προσπαθήσει όμως ένας οργανισμός να επιτύχει τα παραπάνω μέσα από εκπαιδευτικά προγράμματα ενηλίκων, ο βασικός αξιακός κωδικας ενός ατόμου δημιουργείται στα πολύ μικρά του χρόνια. Και στην πολύ μικρή ηλικία, κάθε μελλοντικός εργαζόμενος βρίσκεται στο σχολείο του και όχι σε αίθουσες ή σε διαδικτυακά παράθυρα εταιρικής εκπαίδευσης.
* O Γιάννης Γιαννούδης είναι συνιδρυτής & διευθυντής του σχολείου για πολύ μικρά παιδιά Dorothy Snot & συνιδρυτής της διαδικτυακής πλατφόρμας έμπνευσης The Why Community.
