Παρακολουθώντας τον πόλεμο στην Ουκρανία τις τελευταίες 50 ημέρες περίπου, εκτός από τα άλλα φοβερά που συμβαίνουν εκεί, ένα γεγονός θα πρέπει -ελπίζω- να ταράξει τον ύπνο του εκπαιδευτικού μας λειμώνος, ξεκινώντας από τους πολιτικούς προϊσταμένους έως και τον τελευταίο δάσκαλο και καθηγητή: Στην Ουκρανία λοιπόν, μέσα στο αίμα και τον θάνατο διεξάγεται τηλεκπαίδευση, ώστε να μη σταματήσει η εκπαιδευτική διαδικασία. Πού; Εκεί όπου ο μαθητής που βρίσκεται μπροστά από τον υπολογιστή δεν ξέρει αν το αμέσως επόμενο διάστημα θα υπάρχει το σπίτι του, το καταφύγιό του, ο ίδιος ως φυσική ύπαρξη, οι δικοί του κλπ.
Στην ευτυχή μας χώρα όπου δεν ισχύει τίποτε από τα προηγούμενα και μακάρι βεβαίως να μην ισχύσουν ποτέ, σε κάθε περίπτωση εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης τα τελευταία 2 χρόνια, από περιπτώσεις κακοκαιρίας έως την πανδημία ή τις καταλήψεις, ξεσηκώνεται κύμα διαμαρτυρίας, δηλώσεις απείθειας, προβάλλονται απίθανες προϋποθέσεις για να διεξαχθεί η τηλεκπαίδευση και πάει λέγοντας. Αυτές οι ενστάσεις προβάλλονται βέβαια από τους επικεφαλής συνδικαλιστές της Εκπαίδευσης και δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των δασκάλων.
Όμως αυτοί φαίνονται, αυτοί συνδιαλέγονται με την Πολιτεία και εν πάση περιπτώσει αυτοί ψηφίζονται από τους εκπαιδευτικούς. Σκέπτεται κάποιος επομένως: Αν, ο μη γένοιτο, ζήσουμε παρόμοια κατάσταση πάλι θα υπάρχει η ανάλογη αντιμετώπιση της τηλεκπαίδευσης; Όταν η πατρίδα κινδυνεύει με αφανισμό χρησιμοποιείται κάθε όπλο που διαθέτει για να επιβιώσει. Είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι αυτοί που αντιδρούν με τόσο φανατισμό θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;
Αλλά σε κάθε περίπτωση προκαλεί θλίψη αυτή η στάση και γεννά τον προβληματισμό: Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί οι άλλοι για κάτι αυτονόητο δεν συζητούν καν και εδώ κηρύσσονται μητέρες μαχών κατά της τηλεκπαίδευσης; Τα αίτια δεν είναι δύσκολο να βρεθούν. Περίφοβη διαχρονικά πολιτική ηγεσία, που δεν τολμά ή δεν επιθυμεί να επιβάλει τον νόμο.
Τεχνοφοβία συνδυασμένη με θεωρίες συνομωσίας που όπως δείχνει η παρούσα κατάσταση με τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχουν διεισδύσει σε μεγάλο βαθμό στο κοινωνικό σώμα. Διάθεση να μην αλλάξει τίποτε, διάθεση που διαπερνά όλα τα στρώματα της κοινωνίας και την εκπαίδευση ειδικότερα, μια και με την κατάσταση που επικρατεί επί 40 και πλέον χρόνια, όλοι «κάνουν τη δουλειά τους», όλοι παίρνουν «το χαρτί» κι από κει και πέρα έχει ο θεός…συνήθως ο κομματικός θεός.
Η συμφορά της Ουκρανίας λοιπόν σε σχέση με την τηλεκπαίδευση και την εφαρμογή της, ας λειτουργήσει κι αυτή ως ένα ακόμη γεγονός που θα δείξει στους εδώ «αγωνιστές-καρεκλοθήρες» και άλλους, ότι η προσφορά εκπαίδευσης στα παιδιά κάθε ημέρα ανεξαρτήτως συνθηκών, δεν εξαρτάται από πολιτικούς μικρόψυχους υπολογισμούς και κομματικό φανατισμό.
* Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου
