Τρεις επεμβάσεις της αστυνομίας μέσα σε μερικές μέρες δείχνουν ότι ο πόλεμος με την ανομία και όσους επιβουλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο έχει ξεκινήσει την ίδια στιγμή που οι γνωστοί - άγνωστοι επιχειρούν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους. Επιχείρηση στην ΑΣΟΕΕ, εκκένωση στο Χημικό του ΑΠΘ κι όλα αυτά λίγες ώρες μετά την εκκένωση της περιβόητης κατάληψης στο «Βιολογικό» επίσης στο ΑΠΘ.
Το πρόβλημα δείχνει ότι η προστασία του ουσιαστικού πανεπιστημιακού ασύλου, δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, απαιτεί ριζοσπαστικές λύσεις. Ο νόμος που ψηφίστηκε πέρυσι για την προστασία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και που προβλέπει την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, απαιτεί την εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου πλαισίου.
Από ελεγχόμενη είσοδο στα ΑΕΙ, έως Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, μένουν πολλά ακόμη να γίνουν. Τα 400 μέλη που θα στελεχώσουν την ΟΠΠΙ, έχουν ήδη προσληφθεί και αναμένεται να ξεκινήσει η άμεση έναρξη της εκπαίδευσής τους.
Από μόνο του όμως αυτό δεν αρκεί.
Τα ίδια τα πανεπιστήμια έχουν αναλάβει να καταρτίσουν σχέδια ασφάλειας, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων, την εγκατάσταση καμερών και τουρνικέ, τα οποία αποτελούν «αιτία πολέμου» για φοιτητικές παρατάξεις και τα μητρικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Ελάχιστα έχουν γίνει. Το πρόβλημα επιχειρείται να καλυφθεί με δωρεές, όπως αυτή της οικογένειας του εφοπλιστή Θ. Μαρτίνου, που δίνει ένα ποσό ύψους 750.000 ευρώ για να τοποθετηθούν στα τέσσερα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, περιστρεφόμενες πόρτες ασφαλείας.
Από εκεί και πέρα, πολύ λίγα πανεπιστήμια έχουν προχωρήσει στην πράξη σε σχέδια ασφάλειας. Οι πρυτάνεις υποστηρίζουν ότι τα σχέδια κοστίζουν, χρειάζονται μελέτες, θέλουν περισσότερο χρόνο. Αποτέλεσμα είναι το μόνο που προχωράει να είναι η εκπαίδευση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, της οποίας η έναρξη εξαρτάται από την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος, το οποίο δεν μπορεί να υπογραφεί πριν την εκδίκαση δύο προσφυγών που έχουν κατατεθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας, υπό την κάλυψη πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς.
Το πρόβλημα προβάλλει εμφατικά. Στη Θεσσαλονίκη οι γνωστοί άγνωστοι κυκλοφόρησαν κηδειόχαρτο και αγγελτήριο θανάτου για τον πρύτανη του ΑΠΘ, ενώ έγιναν επιχειρήσεις ανακατάληψης πανεπιστημιακών χώρων, πρώτα στο στέκι του Βοτανικού, σήμερα στην κατάληψη του Χημικού. Στην Αθήνα, τραμπούκοι εισέβαλαν χθες ανενόχλητοι στο αμφιθέατρο του Οικονομικού Πανεπιστημίου την ώρα που καθηγητής έκανε μάθημα και αφού τον ξυλοκόπησαν, αποχώρησαν ανενόχλητοι. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την άνεση με την οποία δρουν ανενόχλητοι επί σειρά ετών οι γνωστοί - άγνωστοι στους χώρους των ΑΕΙ, είναι απόρροια της ευρέως διαδεδομένης αντίληψης που έχει καλλιεργηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες ότι στα πανεπιστήμια μπορεί να μπει όποιος θέλει και να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς τις παραμικρές επιπτώσεις.
Η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι η μια πτυχή του προβλήματος, η άλλη αφορά τη Δικαιοσύνη. Σπάνια, όσοι συλλαμβάνονται, καταδικάζονται, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εμφανίζονται οι μάρτυρες. Στην πλειάδα των περιπτώσεων δεν γνωρίζουμε τι συνέβη μετά, ενώ στο ακροατήριο, όταν δεν τολμούν να παρουσιαστούν οι μάρτυρες, τότε οι κατηγορούμενοι αθωώνονται.
Όσο για την αντιπολίτευση, χαρακτηριστική η χθεσινή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την επίθεση κατά του καθηγητή της ΑΣΟΕΕ. Από τη μία καταδίκασε το περιστατικό από την άλλη υποστήριξε ότι η επίθεση «στρώνει το έδαφος στην κυβέρνηση για περαιτέρω αντιδραστικές αποφάσεις που αφορούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση». Δηλαδή ότι η επίθεση θα αποτελέσει την αιτία για μέτρα όπως αυτό της Πανεπιστημιακή Αστυνομίας, όταν ο πραγματικός λόγος για τη δημιουργία της, είναι οι δεκάδες επιθέσεις που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια κατά καθηγητών και φοιτητών.
