Η Αριστερά που μαζί με τα λάθη και τις ανοησίες της, έπαιξε στο παρελθόν ευεργετικό ρόλο σε πολλές χώρες της Δ.Ευρώπης, έπαψε να ασχολείται με τα μεγάλα ζητήματα της εποχής, την προάσπιση της δημοκρατίας, το κοινωνικό κράτος, την παιδεία, το κλίμα, τονίζει στο Liberal η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου για την εικόνα που παρουσιάζει διεθνώς ο συγκεκριμένος πολτικός χώρος. Η Αριστερά, όπως λέει, έχει χάσει το κοινό της, δηλαδή την εργατική τάξη και επικεντρώνεται πλέον στο κοινωνικό περιθώριο, στους μετανάστες, αλλά και στην νεολαία, την οποία έχει αναδείξει σε κοινωνική τάξη.
«Τα κόκκαλα πολλών θα τρίζουν μπροστά στην αβελτηρία και την αγραμματοσύνη», τονίζει για τη σημερινή διεθνή Αριστερά. Οσο για το ερώτημα, αν και κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ο εκφραστής της Αριστεράς στην Ελλάδα, τον χαρακτηρίζει ένα ψευτο-νεανικό ΚΚΕ που μπορεί να προσελκύσει με θρασύ ύφος την εύπιστη νεολαία.
«Αυτή είναι η Αριστερά σήμερα. Αλλά δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση: Είμαστε η χώρα όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου εξύμνησαν ό,τι πιο χυδαίο υπήρχε στο κοινωνικό σώμα, όπου οι περισσότεροι Έλληνες χειροκροτούσαν τη 17η Νοέμβρη κι όπου πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι αν ο ΕΛΑΣ είχε νικήσει στον εμφύλιο θα ήμασταν καλύτερα», αναφέρει.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Υπάρχει Αριστερά σήμερα και αν ναι με ποια μορφή;
Η εικόνα της δικής μας Αριστεράς, αν και είναι ακραία, δίνει κάποιες πληροφορίες για την εξέλιξη της παράταξης και της ιδεολογίας της σε ολόκληρο τον κόσμο.
Κατ’ αρχάς, η αριστερή ιδεολογία έχει επικρατήσει εν πολλοίς παντού στο εποικοδόμημα: σήμερα ελάχιστοι άνθρωποινισχυρίζονται ότι υπάρχουν κατώτερες φυλές, ότι οι γυναίκες προορίζονται για την κουζίνα, ότι δεν χρειάζεται κανενός είδους κράτος προνοίας ή ότι πρέπει να επανέλθει η αυταρχική εκπαίδευση και οι σωματικές τιμωρίες.
Η κοινωνική Αριστερά του 20ού αιώνα έχει κερδίσει μεγάλους αγώνες και σήμερα το προεπιλεγμένο καθεστώς στην Ευρώπη είναι η σοσιαλδημοκρατία ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Σε πολλές δυτικές χώρες η Αριστερά έπαιξε ευεργετικό ρόλο μαζί με τα λάθη και τις ανοησίες της - όχι στην Ελλάδα όπου υπήρξε καταστροφική δύναμη κι όπου συμβάδισε για μια μακρά εποχή με μια εξίσου καταστροφική ακροδεξιά: άξιζαν η μία την άλλη, η σχέση τους ήταν διαλεκτική. Πολλά έχουν αλλάξει από το 1970 ή το 1980: η σύνθεση των εργαζομένων, η φύση της απασχόλησης…
Η Αριστερά, αφού έπαιξε τον ρόλο του εξανθρωπισμού των κοινωνιών, άλλοτε μαζί με τους φιλελευθέρους, άλλοτε εναντίον τους -συνήθως ήταν πιο συντηρητική και πουριτανική- έχασε το κοινό της, την εργατική τάξη, και επικεντρώθηκε στο κοινωνικό περιθώριο, στους μετανάστες, στους παραβατικούς και προπάντων στη νεολαία την οποία έχει αναδείξει σε κοινωνική τάξη.
Κι αντί να ασχολείται με τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας ―την προάσπιση της δημοκρατίας, τον νομικό πολιτισμό, το κοινωνικό κράτος, την παιδεία, τον έλεγχο του πληθυσμού και του κλίματος― χαζολογάει με κινήματα εναντίον ιστορικών προσωπικοτήτων του παρελθόντος, υπέρ της λεγόμενης συμπεριληπτικής γλώσσας και κατά της ισλαμοφοβίας ή άλλων «φοβιών». Τα αντιρατσιστικά και οικο-φεμινιστικά κινήματα δημιουργούν προβλήματα προκειμένου η αριστερά να έχει κάτι για να παίζει.
Τι θα έλεγαν για τη διεθνή Αριστερά σήμερα κάποιοι εκ των κορυφαίων εκπροσώπων της που σήμερα δεν είναι εν ζωή;
Δεν πρέπει να εξιδανικεύουμε κανέναν, ούτε από την αριστερά, ούτε από αλλού. Ωστόσο, ακόμα και χωρίς να ανατρέξουμε σε μεγάλες μορφές του αριστερού κινήματος, στον Ζαν Ζωρές για παράδειγμα, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τα κόκαλα πολλών τρίζουν μπροστά στην αβελτηρία και στην αγραμματοσύνη.
Αναφέρω τον Ζαν Ζωρές επειδή αγωνίστηκε για το κοσμικό κράτος και το κοσμικό σχολείο, ενώ σήμερα η γαλλική Αριστερά κραδαίνει ισλαμιστικές σημαίες.
Στην Ελλάδα υπάρχει Αριστερά; Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο εκφραστής της;
Όλη η Αριστερά απορρέει από το ΚΚΕ: κόμμα του εμφυλίου πολέμου και της χωριατιάς με δεδηλωμένο όραμα δικτατορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ψευτο-νεανικό ΚΚΕ που μπορεί να προσελκύσει με θρασύ ύφος την εύπιστη νεολαία. Καλλιεργεί την τεμπελιά και τη μετριότητα, την ήσσονα προσπάθεια.
Αυτή είναι η αριστερά σήμερα. Αλλά δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση: Είμαστε η χώρα όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου εξύμνησαν ό,τι πιο χυδαίο υπήρχε στο κοινωνικό σώμα· όπου οι περισσότεροι Έλληνες χειροκροτούσαν τη 17η Νοέμβρη κι όπου πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι αν ο ΕΛΑΣ είχε νικήσει στον εμφύλιο θα ήμασταν καλύτερα.
Αναβιώνει η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, όπως κάποιοι υποστηρίζουν μετά και τις εκλογές στη Γερμανία;
Η σοσιαλδημοκρατία, όπως είπα, δεν είναι ιδεολογία: είναι ευρωπαϊκή καθεστωτική επιλογή. Κάπου κάπου ίσως εφαρμόζονται πιο φιλελεύθερες πρακτικές, αλλά γενικά έχουμε συμφωνήσει σε μεικτές οικονομίες με δίχτυ προστασίας για όλους.
Το ΚΙΝΑΛ φιλοδοξεί να κάνει σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Θεωρείτε ότι υπάρχουν κάποιοι που αναπολούν τις ημέρες του Ανδρέα Παπανδρέου για να βρει απήχηση αυτός ο σχεδιασμός;
Δεν παρακολουθώ το ΚΙΝΑΛ. Μου είναι τελείως αδιάφορο και αμφισβητώ τη χρησιμότητά του. Νομίζω ότι κάποια αξιόλογα πρόσωπα που έχουν αναδειχθεί από το παλιό ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να προχωρήσουν σε καινούργιους δρόμους. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν χωράει νοσταλγία.
Όσο για τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, έχουμε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση· το θέμα είναι πόσο τολμηρή πολιτική ασκεί κι αν είναι έτοιμη να επιλύσει προβλήματα δυσαρεστώντας, αν χρειάζεται, τα πιο κακομαθημένα στρώματα. Θέλω να πω: δεν τίθεται ζήτημα σοσιαλδημοκρατίας ή μη σοσιαλδημοκρατίας· τίθεται ζήτημα τήρησης των νόμων, προσεκτικής οικονομικής διαχείρισης και δικαιοσύνης.
Τσίπρας vs Ανδρουλάκη; Ποιος θα επικρατήσει και κατά πόσο μετά τη μάχη θα υπάρξει... ειρήνη;
Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να είναι καλύτεροι από τον μέσο Έλληνα. Οι καλές ηγεσίες δεν είναι αντανακλάσεις του μέσου όρου. Δεν έχω ξεκαθαρίσει τις διαφορές μεταξύ των δύο αυτών κομμάτων: πιστεύω ότι μέχρι το τέλος της ηγεσίας της κ. Γεννηματά είχαν μια κοινή περιοχή και πολλές επικαλύψεις. Θα δούμε πού θα οδηγήσει το κόμμα του ο κ. Ανδρουλάκης και τι είδους συμμαχίες θα συνάψει.
