Η χώρα εδώ και δεκαετίες, πολλές μάλιστα, πάσχει από το «σύνδρομο της αναποτελεσματικότητας».
Στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα πολλές φορές, το πρόβλημα είναι ότι δεν γίνεται τίποτε ως το τέλος. Δεν μπαίνουν στόχοι, δεν υπάρχουν αποτελέσματα μετρήσιμα και γενικώς δεν ξεκινάμε κάτι με στόχο να το ολοκληρώσουμε. Να υπάρχει το σχεδιασμένο αποτέλεσμα, έτσι ώστε να υπάρχουν και τα θετικά αποτελέσματα για τους πολίτες.
Η αναποτελεσματικότητα είναι χαρακτηριστικό και των κυβερνητικών μηχανισμών.
Όλα ξεκινούν με κάποιο σχεδιασμό, αλλά ποτέ δεν καταλήγουν σε χειροπιαστά και «εφαρμόσιμα» αποτελέσματα.
Γι αυτό και οπού βλέπουμε αποτελεσματικούς ανθρώπους, θα πρέπει, πιστεύω, να τους επιβραβεύουμε, αναδεικνύοντας τος κινήσεις και τα αποτελέσματα τους με την ελπίδα ότι μπορεί να αποτελέσουν και παράδειγμα για άλλους (αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για κάτι τέτοιο).
Στην κατηγορία «αποτελεσματικότητα» χωρίς μάλιστα πολλές φωνές θα κατέτασσα τρεις υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης.
Κωστής Χατζηδάκης
Ο σημερινός υπουργός Εργασίας έχει δείξει και από τις άλλες θέσεις ευθύνης που υπηρέτησε, ότι «το έχει» με την αποτελεσματικότητα. Ίσως «βοήθησε» σε αυτό και η πολυετής θητεία του στο Ευρωκοινοβούλιο, οπού τα πράγματα κινούνται διαφορετικά απ" ότι στην χώρα μας.
Αργά, αλλά σταθερά προχώρησε στην «επίλυση» του ζητήματος της απονομής συντάξεων, ένα θέμα που οι περισσότεροι προκάτοχοι του δεν τόλμησαν να το «αγγίξουν» πραγματικά, μια και είχε «πολλά αγκάθια».
Ο ίδιος αποφάσισε να το λύσει και προχωρώντας ακόμα και σε «πρωτόγνωρες» για το ελληνικό κράτος ρυθμίσεις (πχ ιδιώτες να βοηθούν στην απονομή των συντάξεων) φαίνεται πως φτάνουμε τους επόμενους μήνες στο να μπορεί να παίρνει κάποιος σύνταξη μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την «κατάθεση» της αίτησης συνταξιοδότησης.
Όσο και αν φαντάζει απλό, το έργο ήταν δύσκολο και πραγματικά επαναστατικό για το ελληνικό κράτος.
Μάκης Βορίδης
Ο υπουργός Εσωτερικών, έχει δείξει ότι δεν φοβάται να συγκρουστεί με συμφέροντα και συντεχνίες χωρίς να κάνει επαναστατική γυμναστική, αλλά αργά και με μέθοδο.
Με τον ίδιο τρόπο, συντόνισε μια μεγάλη αλλαγή στο δημόσιο. Αυτή του καθορισμού των ειδικοτήτων και παράλληλα της οργάνωσης, αργά αλλά σταθερά, ενός συγκεκριμένου προσοντολογίου αλλά και καθηκοντολογιών, έτσι ώστε να ξέρουν όλοι ποιος κάνει τι, με τι προσόντα και με βάσει αυτά να κρίνεται.
Το ότι μάλιστα οι ειδικότητες εργαζομένων στο δημόσιο από 2.700 σε 550. Έτσι δεν θα έχουμε πια ειδικότητα …συνοδού ανελκυστήρων και θα μπορούν να προγραμματισθούν καλύτερα οι προσλήψεις (με συγκεκριμένο πρόγραμμα) σε όλο τον δημόσιο τομέα. Και προσλήψεις σε ειδικότητες που έχει ανάγκη το δημόσιο, μια και δημιουργούνται νέες, με βάση τις ανάγκες και τις εξελίξεις της τεχνολογίας. Κάτι που σε συνδυασμό με την κινητικότητα ή τους κοινούς κλάδους στο δημόσιο, θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά στην αποτελεσματικότητα του.
Και βέβαια, πάντα, με τη συνεχή αξιολόγηση και επιμόρφωση.
Κώστας Καραμανλής
Ο νεότερος των «Καραμανλήδων», αν και χωρίς «φωνές» και χωρίς «υποσχέσεις» φαίνεται ότι προχωράει πράγματα που μόλις ολοκληρωθούν (αρκετά ήδη δείχνουν το αποτέλεσμα τους) θα βοηθήσουν σημαντικά τον μέσο πολίτη στη ζωή του.
Αναφέρομαι στην αύξηση των συγκοινωνιακών μέσων σε Αθηνά και Θεσσαλονίκη, στην προώθηση των έργων για τις εθνικές οδούς που έχουν βαλτώσει χρονιά (πχ το Πάτρα - Πύργος) αλλά και την πολύ σωστή κίνηση του για αύξηση του σιδηροδρομικού άξονα, με έναν από τους κυρίους στόχους τη δυνατότητα μεγάλων λιμανιών, (πχ Πάτρα) να συνδέονται με δίκτυο σιδηροδρομικό, ώστε να μπορούν τα λιμάνια να είναι πύλες εισόδου, για μεταφορά προϊόντων στη Δ. Ευρώπη.
Κινήσεις που θα βοηθήσουν σημαντικά και τις τοπικές οικονομίες αλλά και τον μέσο πολίτη στις μετακινήσεις του. Ιδιαίτερα αν μπορέσει να δημιουργήσει μεγάλο σιδηροδρομικό δίκτυο και για επιβατηγά τρένα.
Και είναι σημαντικό ότι οι κινήσεις του «μικρού» Καραμανλή, γίνονται χωρίς τυμπανοκρουσίες και τις περισσότερες τις μαθαίνουμε αφού βρίσκονται στη φάση κατασκευής και όχι ως «οράματα».
Και κάτι τελευταίο. Ίσως στην κυβέρνηση, θα πρέπει να σκεφτούν πως εκτός από τα ζητήματα οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να «επικοινωνούν» πιο έντονα και τέτοιου είδους θέματα, μια και αυτά (μαζί με την υγεία και την ασφάλεια) είναι αυτά που απασχολούν κάθε μέρα τους πολίτες).
* Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος
