Ζοφερό διαβλέπει τον ορίζοντα που ξημερώνει στην Καταλονία το 2018, ο Enric Juliana, ένας από τους σημαντικότερους αναλυτές της ισπανικής δημοσιογραφίας, ο οποίος εντοπίζει τέσσερα κύρια σημεία στο κάδρο του πολιτικού τοπίου στην αυτόνομη περιφέρεια, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου 2017.
Τονίζει δε πως, μολονότι οι δημοτικές εκλογές απέχουν ακόμη, ενδέχεται να αποδειχθούν αποφασιστικός παράγοντες για την οργάνωση της πολιτικής των κομμάτων και τη διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη ενόψει της διεξαγωγής τους, την άνοιξη του 2019.
Σε σημερινό του άρθρο στην έγκυρη καταλανική εφημερίδα «La Vanguardia» -κι ενόψει τις σημερινής απόφασης του Ισπανικού Ανωτάτου Δικαστηρίου για το εάν θα αφεθεί ελεύθερος ο πρώην αντιπρόεδρος της καταλανικής κυβέρνησης και ηγέτης του κεντροαριστερού κόμματος ERC-, ο Juliana υποστηρίζει ότι το πρώτο σημείο αφορά ακριβώς το στρατόπεδο της ανεξαρτησίας, το οποίο «ανακαλύπτει πως βρίσκεται εγκλωβισμένο στο εσωτερικό μίας νίκης που έχει τη μορφή «σουντόκου».
Ο νομιμοποιητικός θρίαμβος του (έκπτωτου προέδρου) Carles Puigdemont είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμος. Εάν συνεχίσει να παραμένει στις Βρυξέλλες, δεν θα μπορέσει να επανεκλεγεί πρόεδρος. Εάν επιστρέψει θα καταλήξει στη φυλακή. Μπορεί βέβαια να επιλέξει έναν αντιπρόσωπο, ο οποίος θα πολιτεύεται ως conseller en cap (εντολοδόχος, πρώτος τη τάξει υπουργός), αλλά αυτός θα πρέπει να πληροί δύο προϋποθέσεις: δεν θα τον προδώσει, αφενός, κι αφετέρου θα είναι αποδεκτός από την ERC. Κάτι ουδόλως εύκολο».
Το δεύτερο σημείο, που εντοπίζει ο ίδιος αναλυτής αφορά «το εκπληκτικό αποτέλεσμα των Ciudadanos». Που, ενώ αποδεικνύεται «ανεπαρκές για να καταλάβει την προεδρία της Generalitat, προβάλλει με ένταση στο προσκήνιο της ισπανικής πολιτικής σκηνής και τροφοδοτεί το συνωμοτικό περιβάλλον στη Μαδρίτη».
Κατόπιν ο Juliana αναφέρεται στη «συρρίκνωση της Αριστεράς: Οι Σοσιαλιστές δεν αυξάνουν τα ποσοστά τους, παρά την εμφανή κατακρήμνιση των Podemos σχεδόν σε όλες τις σφυγμομετρήσεις. Το νέο πρόβλημα των Σοσιαλιστών ονομάζεται Ciudadanos και ακυρώνεται η όποια αριστερόστροφη γραμμή του —κατά εικόνα και ομοίωση δανεική από τους Podemos— χάρις στην οποία ο Pedro Sanchez κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές πριν από μόλις ένα επτάμηνο».
Το τέταρτο σημείο που εντοπίζει ο Juliana αφορά τον Ισπανό πρωθυπουργό Mariano Rajoy, ο οποίος κατ' αυτόν «καπνίζει ένα πούρο τη στιγμή που στη Μαδρίτη γράφονται οργίλα άρθρα που τον καταστηλιτεύουν. Ο Rajoy θα επιδιώξει να επιβάλει μία κυβέρνηση στην Καταλονία βασισμένος σε τρία δεκανίκια: την ανάπτυξη της οικονομίας, την απειλή για μία νέα ενεργοποίηση του Άρθρου 155 (που περιστέλλει την αυτονομία της περιοχής) και τη συνενοχή των κυρίων δυνάμεων στην ΕΕ, μία συνενοχή που μπορεί να ενισχυθεί ιδιαίτερα μετά τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών στις 4 Μαρτίου. Γιατί εάν η Ιταλία συνεχίσει να είναι αποτελματωμένη, τότε η ΕΕ θα στηρίξει με νύχια και δόντια την σταθερότητα στην Ισπανία».
Για τον ίδιο, αυτές θα είναι οι τέσσερις σταθερές της πολιτικής ζωής, «ενώ τα κόμματα θα αρχίσουν να προετοιμάζονται για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της άνοιξης του 2019. Εκλογές που παραδοσιακά απαιτούν μία μακρά περίοδο “μαγειρέματος”. Που όμως κουράζουν τον κόσμο: πάλι εκλογές, σκέφτεται!».
«Σήμερα, στην Ισπανία, η πολιτική συνίσταται στο πόσο μετράς εσύ. Όταν η κυβέρνηση μεταθέτει στους διοικητικούς υπαλλήλους και τη δικαιοσύνη την επίλυση των κύριων προβλημάτων της, η πολιτική των κομμάτων συνίσταται μόνο στο πόσο μετράνε τα ίδια. Στους υπολογισμούς και ξανά από την αρχή τους υπολογισμούς», υπογραμμίζει ο Juliana.
Για τον ίδιον, «το καταλανικό Σουντόκου είναι πολύ περίπλοκο, όμως έχει ένα ακρογωνιαίο κομμάτι. Το ψηφοδέλτιο του Puigdemont ξεπέρασε την ERC αντίθετα με όλες τις προβλέψεις. Για την Esquerra συνέβη, τηρουμένων των αναλογιών, εκείνο που είχε συμβεί στους Καταλανούς Σοσιαλιστές του PSC του Joan Reventos το 1980. Ενώ πίστευε πως τα είχε κερδίσει όλα, μία πολιτική πλημμυρίδα του αφαίρεσε τα πάντα.
Η επανανομιμοποίηση της πρώην Convergencia i Unio' θα βαραίνει στους ώμους της ERC, καθώς μπροστά βρίσκονται οι δημοτικές εκλογές και οι Junts per Catalunya θα αποτελούν μία ανταγωνιστική δύναμη. Μια Junts per Barcelona, με ελεύθερους τους πολίτες να εκφρασθούν, ενδεχομένως να έβαζε δύσκολα στη νυν δήμαρχο Άντα Κολάου το 2019».
«Στους Ciudadanos λείπει μια δημαρχία σε μεγάλη πόλη. Το χρειάζονται. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ηγεμονία του ΡΡ στην ισπανική δεξιά χωρίς δημάρχους και περιφερειακούς προέδρους. Οι Podemos θα ποντάρουν τα πάντα στις δημοτικές εκλογές, με αιχμή του δόρατος τη Μαδρίτη: Η Manuela Carmena, στην πρωτεύουσα, θα επιδιώξει την επανεκλογή της και ο πάντοτε αεικίνητος κι αγαπητός Ίνιγο Ερεχόν (Νο 2 των Podemos) θα επιδιώξει να προσελκύσει την ψήφο των Σοσιαλιστών για τη δημαρχία.
Και το PSOE θα έχει πολλή δουλειά ενόψει της άνοιξης του 2019. Ενώ ο Rajoy θα αποφασίσει εκείνη τη στιγμή εάν είναι συμφέρον να επισπεύσει τις βουλευτικές εκλογές και να τις κάνει να συμπέσουν με τη μέρα της διεξαγωγής των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών», τονίζει ο Juliana, υπογραμμίζοντας πως «μέχρι τότε, το μόνο που υπάρχει είναι τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Φωτογραφία AP
